Onze correspondent schrijft ons:

Jaren geleden werd in onzen Stadsschouwburg de eerste tooneelproeve van Frans Dirickx opgevoerd. Alhoewel slechts een eenvoudig "lever de rideau" verraadde zij reeds de zucht van den toenmaals pas 20-jarigen schrijver, naar een meer moderne aanpassing van de volksdrama's, die het gewoon theaterpubliek weten te beroeren. De tijd sindsdien verloopen, is Dirickx niet werkeloos gebleven. Als beambte in den dienst van het Ministerie van Rechtswezen, had hij de gelegenheid verschillende gevangenissen te bezoeken. De menschelijke ellende, die hij er leerde kennen, deden hem de noodzakelijkheid inzien eener gezonde, sterke openbare moraal die hij dan ook in tal van letterkundige bijdragen verdedigde. Zijn herhaald optreden als tooneelspeler dat hem onafgebroken in voeling hield met de doorsnee-schouwburgbezoekers, versterkte hem echter ongetwijfeld in zijne meening dat het volk alleen met volksdrama's is te bereiken.

Hoe anders uitgelegd dat zijn eerste groot werk, waarvan wij verleden week de "première" mochten begroeten, een tooneelspel is, dat heel en al in het teeken staat van het pakkende drama met een diepen en voor eenieder bevattelijken moreelen ondergrond?

Het thema van "Een Spel van Liefde en Haat" is, dat eener eenvoudige liefdesgeschiedenis ligt er reeds honderden werden ten tooneele gebracht en er zich dagelijks op onze buitengemeenten afspelen. De verwerking ervan en de sterke moreele lijn die er doorheen loopt, zijn echter niet alledaagsch. Opdat deze lijn door eenieder en lijk de auteur ze heeft opgesteld, zou worden gevat en begrepen. Krijgen de toeschouwers namelijk geen gelegenheid zich tusschen de poosen aan allerlei verkeerde voorstellingen of gissingen te bezondigen. Terwijl achter het doek nieuwe scène's worden opgetimmerd, treedt de schrijver namelijk naar voren en vertelt al wat zich tusschen de bedrijven afspeelt, zoodat de verschillende tafereelen zich, niet als bij een bioscoop voorstelling, aaneenschakelen zonder dat men hoeft na te denken. Al de eendracht kan aldus aan het spel worden voorbehouden, alsmede aan den moreelen ondergrond die, het moet gezegd in dit stuk op en top katholiek is.

Er is niets raadselachtigs aan dit spel dat langs den eenen kant de alles overwinnende liefde voorstelt en aan de andere zijde, de naar het gevang voerende haat, terwijl midden in, de sterke figuur wordt afgeteekend van den Dorpsherder die goed doet aan allen die in nood verkeeren.

Er waren aangrijpende momenten in dit spel, dat door de liefhebbers van de "Noordster" flink werd uitgebeeld en zienderoogen bij het publiek insloeg.

Decor (van kunstschilder Jaak Schaepherders) lichteffecten en regie waren verder uiterst verzorgd en droegen ongetwijfeld veel bij tót het welgelukken dezer vertooning, waarvan het succes voor Frans Dirickx een aansporing wezen moet, eenerzijds om den kring waarvan hij thans de leiding waarneemt. Nog meerdere uitgesproken katholieke werken te doen opvoeren, anderzijds om, samen met "Een spel van liefde en haat" ook het "Cowboy-spel in de Far West", waarvan wij weten dat het plan reeds volledig klaar ligt, zoo vlug mogelijk uit te geven en den Vlaamschen Tooneelliefhebbers aan te bieden.