Er wordt ons geschreven:

Heden ging, door de zorgen van de "Leuvensche Tooneelwacht" voor de 4e maal "Reinaert de Vos". Deze sterkbezette maatschappij heeft ons aan "veel" gewoon gemaakt en de schitterende monteering van het "Geding van Onze Heer" zal in ons geheugen blijven als een geschiedkundig moment van een plaatselijk tooneelleven dat een in het oogspringende stap zet naar hooger!

We hebben "Reinaert" gezien door het Volkstooneel. We kennen Reinaert op en top en het verwekte zoowat een gevoel van "des Guten zu viel"! Zal de diepe "les" van het geestige stuk begrepen worden door het volk? Kan een liefhebbersmaatschappij scenisch redden wat er in de sceniek van het libretto niet is! Gewettigde vragen die oprezen. Intusschen bewonderden we de "Leuvensche Tooneelwacht" in hare vernieuwde goede richting dat ze voor haar 1000 leden naar "goed" didaktisch werk grijpen durfde. Flink zoo! Steeds houvast!

Doch we vonden het alvast gelukkig dat de 4de opvoering werd ingeleid met een kort woord over de diepere beteekenis van dit "Volksverhaal". Want het groote procent der belangstelling ging niet verder dan de naturalistische vormen van het sprookje.

Hoe stond het met de sceniek?

Paul de Mont mag in zijn handen wrijven wanneer de heer Plas er die weelde van kleur heeft op gevonden! Een weelde van decor en figuratie, een goedgeslaagde onophoudelijke tooneelverandering op zicht met een sprookjesachtige lichtkleur. Een figuratie - in realistische zin - die buitengewoon sterk de volksverbeelding aantastte: denk aan die dierenkoppen, die kweelende en vechtende vogels met hun gesnater: die uil in het manelicht, die apen... aan welker spel in de portieken de beste apen van Antwerpen's dierentuin een puntje konden zuigen; die balletten van kiekjes; die dierenstoeten; die begrafenis... en dat alles op een zeer discrete of uitbundige sympfonische muziek die aan dat zeer bewogen spel een kleedje gaf om op staan te kijken! Werkelijk, de regie heeft hier een krachttoer uitgehaald waar Paul de Mont een hand op geven mag. "Reinaert" kreeg hier volbloed!

We kunnen in het detail van het spel niet ingaan, 't zou ons te ver leiden. Zeggen we dat iedere rol er één was. Er waren natuurlijk zwakke kantjes, doch ze wegen allicht niet zwaar. Koning Nobel, Reinaert, Bruin, werden zeer flink gehouden, met een karakter dat suggesteerde... We mogen gerust zeggen dat, weer eens ditmaal, de "Leuvensche Tooneelwacht" bewezen heeft, dat ieder element bij haar een wezenlijke pilaar is waarop kan worden gebouwd. Een talrijke schaar die 't getal niet heeft om de "façade", maar waar ieder man telt in de rangen!

De uitspraak werd zeer verzorgd en slechts bij poozen ontwaarden we nog hier en daar Leuvensche tinten.

Een opvoering die onder de beste mag gerekend worden die Leuven te zien gaf, wellicht de beste naar de technische uitbouw.

Jammer dat "Reinaert" zoo laat komt op het seizoen. De "Leuvenaar" gaat nimmer wanneer de Mei in de lucht zit.

"Leuvensche Tooneelwacht" meent het goed met zijn leuze en met zijn volk. Steeds verder. Steeds beter!

Deze 4de opvoering kreeg een bijzonder relief door een bloemenhulde aan M. M. Coen (voorzitter) en M. C. Plas (tooneelbestuurder). Beide werden geridderd in de Leopoldsorde. Staatsminister Poullet kon niet aanwezig zijn, door rouw verhinderd. In zijn plaats sprak Prof. Schaeckaert (eere-voorzitter) de lofrede uit waarin het dichterhart van den prof.-doctor een gelegenheid vond zijn sympathieën uit te zeggen in een berijmde gelegenheidstoespraak die des te sympathieker werd onthaald omdat daarin de taal klonk van een steeds jeugdig blijvend hart dat steeds één blijven wil met de nooden van zijn volk. Onder dat geleerde hoofd huist de ziel van een gevoelig kunstminnende persoonlijkheid die het juiste woord vond om de taal van het tooneel-voor-het-volk in het licht te stellen. Na hem sprak M. J. Van Beveren, in naam der spelers, met geestdrift over de lange werkzaamheid der beide feestelingen en roemde er op dat M. Coen en M. Plas niet geaarzeld hebben de ouden slenter van het drakenspel af te werpen en nieuwe wegen op te gaan met hun jongens.

Afgevaardigden van Davidsfonds, Blauwput, Hasselt, Aarschot, Middenstand en kristelijke werklieden te Leuven, en velen die we vergeten mochten, brachten bloemen en garven en een warm huldewoord aan de gevierden, waarop M. Coen en M. Plas, na een hulde aan Staatsminister Poullet dankten met hernieuwde beloften voor de toekomst.

De gansche schouwburg heeft de geridderden hartelijk toegejuicht en daardoor uiting gegeven aan hunne gehechtheid aan deze beide lievelingsfiguren der Leuvensche stede en meteen aan hun vertrouwen in hen voor de toekomst.

Tusschen de menigvuldigen die aan die hulde hadden willen deelnemen om een blijk te geven van medevoelen in dit Vlaamsch katholiek demockratisch pogen, bemerkten we tusschen de afgevaardigden van kringen en standen uit Leuven, Aarschot, Blauwput en Hasselt, de professors Schockaert, Van de Wyer, Van der Mueren, advokaat Gijsen, volksvertegenwoordigers Clynmans en Van Dievoet, senator [???], e.a.

De feestelingen stonden midden een opstapeling van ruikende garven! Een schitterende hulde waarop die 4e avond met succes werd besloten.