Imeand zei : Delacre speelt voortdurend Molière. Het is erger. Hij speelt voortdurend Molière-navolgers, en zelfs een ding als Tristan Bernard's "Tweelingsbroeders" weet hij op zulke wijze voor te stellen dat wij vaak aan Molière denken. Ook Gogol wist hij zoo dicht mogelijk bij Molière te brengen. Dit theater heeft een traditie. Het is het Brusselsche huis van Molière. Langs dezen weg biedt Delacre het publiek steeds smaakvolle en stijlrijke spektakels. Hij doet dat met monotone voornaamheid. In zijn schouwburg "gebeurt" nooit iets. Men krijgt den indruk dat daar "gevegeteerd" wordt op verworven resultaten. Alle verrassing is uitgesloten.

Ik weet niet of het verstandig was na Gogol Goldoni te spelen. Het publiek was niet geestdriftig. "La Locandiera" is niets meer dan een leuk stukje. "La Loncandiera" is Lucienne Bogaert, dat wil zeggen een mengsel van vroolijke dartelheid en delikate verfijning. Ditmaal won de vroolijke dartelheid. Zij was de jolige gastvrouw, die lief is voor ieder van hare klanten, het liefst zelfs voor degenen die haar niet naloopen -- maar die dan ten slotte haar verstandigen en verkleefden knecht huwt, omdat deze oplossing de gunstigste is voor het gasthof. Alleen behoudt Lucienne Bogaert in den klank harer stem iets mondain-nonchalants dat steeds valsch klinkt in den mond eener herbergdeerne, ook al weze deze de eerlijkheid zelf. Zij worstelde daartegen met een schoone koppigheid, die wij drie bedrijven lang hebben geapprecieerd. Deze tegenstrijdigheid was het meest boeiende van het stuk. Goldoni heeft er geen schuld aan.

Nog minder gelukkig en weinig gemotiveerd vond ik de vertooning van Regnard's "Sérénade". Hier is de eentonigheid zelfs uitgesponnen. Het is duidelijk dat zulk tooneel ons niet meer past ; en ik vrees dat Delacre met zulke "Sérénade" het volk uit zijn schouwburg jaagt. Trouwens, het stuk is op zich zelf heel weinig waard en staat ongeveer in verhouding met het oeœuvre vanMolière als de flauwe uitbeelding van een nieuwen Scapijn, die hier een onbeduidende grap uithaalt, tot de krachtige creatie van het Molière-figuur dat steeds het model zal blijven van alle oolijke lakeien. Het is onzinnig "La Sérénade" te spelen na de mooie Molière vertooningen die de "Marais" ons gaf.

Doch hier was aanleiding voor een meldenswaardig "divertissement", koddig uitgevoerd en gedanst op de oorspronkelijke muziek, door Regnard zelf destijds opgeschreven. Zij is naïef en leuk, en gaf aan het spektakel het gewenschte 17e eeuwsch cachet.

In dit stuk wordt de oude liefde terecht voor den aap gehouden en het is de jonge verliefde zoon die profiteert van eene door den grijzen vader betaalde serenade. Er werd gespeeld, in pittoreske décors, onder regie van Xavier de Courville, die te Parijs de "petite Scène" heeft geleid.