Veroorloof mij, lezer, dit intermezzo. "La Bonbonnière" heet een privéschouwburg, dien de heer Georges Vaxelaire, consul-generaal van Polen, ingehuldigd heeft in zijn luxueus hotel, in de rijkversierde salons waarvan een select publiek onlangs op een "five o'clock" samenkwam ter gelegenheid van de eerste opvoering in gemelden schouwburg van "Les deux médaillons", een opéra-comique van den bekenden toondichter Arthur Van Oost, componist van "De zingende molens", op tekst van Georges Vaxelaire zelf.

Deze consul schrijft verzen. En hij doet dat -- precies als de "sous-préfet" vanAlphonse Daudet -- met een geestige bonhomie en vooral met een teederheid, die slechts strekken kunnen tot eere van de Brusselsche diplomatische kringen. Het feit dat de heer Vaxelaire, benevens diplomaat ook nog eigenaar is van de reusachtige magazijnen "Au bon marché", laat hem toe de inkleeding van zijn dramatisch oeuvre te omringen met een zorg en een rijkdom zonder weerga -- en laat ik er dit bijvoegen : hij doet zulks met een "bon goût", waaraan wij gaarne hulde brengen. Het stukje zelf is een leuke reconstitutie van een boudoir-scènetje uit den tijd van Richelieu. Wij zijn hier natuurlijk ver, ver weg van alle "moderne kunst", ver weg zelfs van alle theater als het waar is wat onlangs Herman Teirlinck verklaarde, dat "theater de negatie is van het individu". Ik moet echter zeggen dat alles in deze omgeving ons uit den modernen tijd wegrukte, zoodat wij, gezeten op Louis XV stoelen in een geheel naar achttiende eeuwschen stijl gedecoreerd zaaltje, best het streven naar gemeenschappelijkheid, unanimiteit en tucht (deze teekenen der 20ste eeuw) vergeten konden en, nadat ons champagne was aangeboden in Louis XV salons, door Louis XV lakeien, met een volkomen Renaissance-inzicht de gracieuze poppetjes bewonderden van Ambrosiny's balletten en zonder moeite glimlachten bij de onbenullige maar zoet gezeide en gezongen versjes, onderlijnd door een melodieuze muziek, voor de uitvoering waarvan de heer Vaxelaire al de "eerste prijzen" der Belgische conservatoria scheen te hebben samengetrommeld. Wat waren wij ineens ver van het gemecaniseerd expressionisme van een Kaiser, van de dynamische tooneel-demonstratie's in Sowjet-Rusland. Dat wij nog deze salonkunst genieten kunnen bewijst vermoedelijk onze Westersche "decadentie". Twee duizend jaar beschaving werp je zoo maar niet in eens af! Weet dat naast mij zat: Louis Piérard, socialistisch volksvertegenwoordiger.