Meneer Shaw heeft ons een avond zijn gewoon spuitwater geschonken. Heel prettig, maar indigest op den duur. Rond een onwaarschijnlijke intrigue spelen onwaarschijnlijke menschen elk zijn rolletje, debiteeren aphorismen, die dadelijk tegengesproken worden, verdwijnen en verschijnen met evenveel logika als dat in den Poesje gebeurt. Het leeft en trilt van 't begin tot het einde, maar ge verlaat de boel met een verzuchtig: wat heb je daar nu aan? Er twisten twee vrouwen om één man. Waarom begrijpt geen mensch! Wat en wie en hoe hij is zegt niemand. Dat belet hem niet in I een heel aantal axiomes over liefde, geluk, en zoo meer te geven, van 't kaliber van de "Vertraagde Film" IIIe bedrijf. De andere mannen, de bezadigde papa's, zijn snullen en onnoozelaars, die zich zonder bougeeren laten beleedigen en uitmaken. De vrouwen zijn fijne mekanieke wondertje. Berekend en talentvol, enkel op den man uit. De combinatie, - wat zou navertellen baten - loopt uit op een melodramatische slotphrase, ter eere van den veroveraar, die geen buit kan bergen.

Met wat zeer goedkoope kletspraatjes geeft Shaw er eenieder van langs, tooneelcritiek, geneeskunde, enz., enz., maar de groote zondebok is Ibsen, die in Engeland blijkt geschapen te hebben een wereld van geëmancipeerde jonge dames. Midden al de dwaze mannen en vrouwen evolueert één slim en geestig man: L. Charteris. Hij verwezenlijkt: zero, niets. Een heel goed symbool voor de onnuttige en pretentieuze kunst van Shaw, die een heele avond een loopje neemt met zijn luitjes. Naast "Weduwnaarshuizen", waarvan de idiote dwaasheid alle verbeelding te buiten is "De Vlinder" wel een zeer onnuttig en aller on-positiefst tijdverdrijf.

De ensceneering was leuk. Maar tweemaal op een avond dezelfde meubels in verschillende plaatsen gebruiken is wat bar.

De hoofdrol wel goed gespeeld door A. van Thilo. Soms zelfs voortreffelijk. HH. Angenot (Cutberson) en Graven (G. Cauwenberg) gaven sober en goed spel. De triomf van den avond was Juf. van Rijn's prestatie (Julia) van zeldzaam sterk temperament en oprechtheid. H. Van den Bosch (Dr Puramore) typeerde volmaakt de stijve wetenschappelijkheid van den dokter. Mej. J. de Coen in Grave leverde wellicht het meest Engelsche stijlvolle spel van allen. Zij gaf atmosfeer aan zekere tafereelen. Mej. Bertryn vervulde goed haar nuchter rolletje.

Slotsom: Shaw doe je best te lezen, dan kun je zijn boek wegwerpen als je 't moe bent, maar zien - hola - dan ben je gebonden en wel eens flink verveeld.

P.