Tooneelbewerkingen van Dostojewski zijn aartsmoeilijk omdat het er op aan komt, de heimnisvolle wereld van tweespalten, die in roman of novelle psychologisch kan worden belicht en ontleed op het tooneel in aktie moet worden veraanschouwelijkt.

In marge van het gebeuren moeten dan de dialogen de bij uitstek onstoffelijke problemen van den grooten Rus laten doorschemeren. De eenige tekortkoming die wij den bewerker Aug. Corbet kunnen aanwrijven is een gebrek aan concentratie, vooral dan in het tweede stuk. Hij heeft zich blijkbaar laten leiden door een verlangen naar natuurgetrouwheid in de beelding, en het gevolg daarvan is, dat zijn dialogen bij wijlen wijdloopig worden instede van zich essentieel bij de kernstellingen der psychologische gegevens te beperken, maar voor «De Zachtmoedige» is dit voorbehoud gering, omdat schier over heel de lijn de door ons hooger beschreven Dostojewski-atmosfeer voelbaar was.

Ch. Gilhuys heeft de rol van de pandhuishouder meesterlijk gekampeerd. De vertwijfeling en de levensmoeheid van deze figuur kreeg haar scherpste weergave en hier ligt het bewijs dat deze bij uitstek logische speler ook uitmunt in de vertolking van realistische figuren.

In geen ander werk vinden we de expressie schoonheid van Mev. Van Santvoort 's talenten zoo hoog gespannen als in Dostojewski-werken, al hebben we dan ook de soms krampachtige mimiek niet aldoor kunnen loven.

In de «Man onder 't Bed» is natuurlijk Jan Cammans in de rol van den bedrogen echtgenoot onnavolgbaar komisch. Evenzoo de heer R. Angenot, die ons door zijn debiet en nog meer door zijn spel heeft doen gieren. De tooneelschikking en spelleiding zaten als naar gewoonte bij Ch. Gilhuys in vertrouwde handen.

V.J.B.