Een cyclus van vijf dansen, een bundeltje van vijf gedichtjes die bij elkaar passen en gescandeerd worden op de prikkelende maat van den dans. De componist wendt zich hiermede naar de poëzie, welke zich loswentelt uit de Beweging van den immaterieelen klank en uit die van het menschelijk lichaam. De titels der korte nummers zeggen reeds waar Painparé heen wil: "Ontwaking, Tragedie in miniatuur, Carnaval, Tarentelle en Bacchanale."

Eerste en laatste nummer onderscheiden zich door hun ontwikkeling, waartegen de middendeelen a teken als vluchtig opgevangen momentjes. Er zit een symphonisch streven in dit opzet en Em. Painparé schijnt doordrongen van Bruneau's woorden, waar deze zegt: "De pantomime, de dans, ze zijn de onbestemde gebaren, het vage en onwerkelijke, de geheimenis; ze zijn het begin van een droom van schoonheid, aanminnigheid en genot, - van een droom, die steeds verheerlijkt zal worden door de symphonische muziek en steeds geprofaneerd door polkaexhib[?]ies."

Zooals dit streven zich vooralsnog kennen laat, is het voor uitbreiding vatbaar, iets wat voorzeker in Painparé's macht en denkelijk ook wel in zijn inzicht ligt.

Het balletkorps evolueerde op verrukkelijke wijze. Een wuivende bloemtuil leek het in "Ontwaking", en hoe uitgelaten het zich ook bewoog in de Bacchanale, van bloemen bleef het de weelde dragen. Korte maar goed getroffen verschijningen maakten de dames Korty, Ekstone, Autin, Chourchine en de heer Kanski.

Het orkest van Painparé zit vol tokkelgeluide; het klavier speelt 'n voorname rol, daarnaast de harp, de snelle loopjes van snaren, de spitse tonen van hobo en trompet; het alles als wemelend in de visioenen van den dans. Het slagvaardig, maar onvoldoende voorbereid orkest werd door den heer L. Claessens flink op dreef gehouden.

De heer Painparé werd bij zijn verschijning op het tooneel dapper toegejuicht en scheen zelf dankbaar gestemd over de creatie van zijn dans cyclus.

L.O.