In vergelijking met "Herbergprinses" doet "de Bruid der Zee" zich voor als een minder decoratief, meer door het dramatisch onderwerp gebonden werk. De Vastenavondstoet o.a. van "Herbergprinses", een muzikaal hoofdmoment van het werk, is een tooneel van veel uiterlijk vertoon, iets als een aangevuld orgelpunt der dramatische actie, dat weinig uitstaans heeft met het eigenlijk drama. De muzikale soberheid van "De Bruid der Zee" getuigt in dit opzicht van een dieper doordringen in de beteekenis der kunst van het tooneel.

Minder sober echter is het libretto zelf, dat in het tweede bedrijf aanleiding geeft tot een opvolging van tooneelen, wier verband enkel en alleen gemotiveerd wordt door de sensationeele slotscène met de door wanhoop tot waanzin gebrachte bruid. Dramatische actie wordt door vakmenschen de plankenbeweging genoemd, waarmede zulke uiteenloopende tooneelen gepaard gaan. En met zulk een aanduiding schijnt het gemakkelijk in spanning te brengen publiek, volkomen vrede te hebben. Het dient nochtans erkend dat het laatste tooneel van dit tweede bedrijf, aanvangend met den toorn van Kerlien's vader, waarlijk dramatische kracht bezit, die niet gelegen is in futiele actie, maar in het algemeen menschelijke van den brutaal gespannen toestand.

Blockx heeft met zorgvuldige hande de dramatische verwikkelingen van de Tière's libretto onderlijnd. Het werk geeft geen bijzondere kijk op de kunst van den toondichter, maar toont aan hoe hij zijn muze naar de uitwerking van het onderwerp te beheerschen weet.

De opvoering was voortreffelijk. Mevrouw Lighthart bracht in de hoofdmomenten prachtig werk te voorschijn. Spel en uitdrukking van den heer Tokkie (Morik) valt onvoorwaardelijk te loven. Hij doorleeft geheel zijn rol en brengt haar tot in zijn minste bijzonderheden tot uiting. 't Zelfde geldt voor den heer Caspeele (Peter Wulf) meesterlijk in de slotscène van het tweede bedrijf. De ongedwongenheid van den heer Bogaers (Kerdee) stak gunstig af tegen de theatrale houding van den heer Seapus, die enkel door zijn stemgeluid voldoening geeft.

De rol van d'Jovita was toevertrouwd aan Mej. Christiane. Vocaal valt er niets op af te dingen. Haar acteering is echter al te hoofsch, te weinig in overeenstemming met het karakter van een naar de natuur eenvoudig aangelegd visschersmeisje. Niet gelukkig was de vertolking der partij van Kerlien's moeder.

Regie en orkest verdienen niets dan lof. Aan het vrouwenkoor is aan te raden zich ietwat bedaarder te houden in het betoonen van belangstelling. Geen noodelooze gebaren, beste damens, waar eenvoudige houding en gelaatsuitdrukking volstaan.

Ik behoorde tot diegenen, die afgevangen werden door het vervroegde aanvangsuur der vertooning en minstens de helft gemist hebben van "Het Rouwkleed", libretto van Van Rooy, naar het drama van Nestor de Tière, muziek van Goeyens. 't Valt mij derhalve moeilijk volledig verslag te geven. De muziek, die ik te hooren kreeg, doet mij echter inzien dat men hier te doen heeft met een dramatisch en muzikaal begaafd toondichter, over wiens prestatie wij ons verheugen mogen. De muzikale uitbeelding der toestanden is waarlijk treffend: orkest en stemmen klinken raak. Geen onnoodig muzikale verwikkeling, maar door lenig moduleerende uitdrukking de subtiliteiten der handeling trouw en vlug volgend en omzettend in kleur en klank. Zoo, naar ik verneem, dit een eerste proef is van een jong Vlaamsch toondichter, mag men in Goeyens een toondichter begroeten, die het beste verhopen laat. Dat zijn talent thans rijpe in een idealer opvatting van het muziekdrama, waar de hartstocht van het menschelijk hart haar woord te zeggen heeft in andere betoningen dan die alleen op uiterlijk vertoon berekend zijn.

De heer Bosmans heeft zich als leider gunstig doen gelden, doch dient de klanksterkte van het orkest meer in te toomen. In den tweezang was Mej. Lia Relik niet opgewassen voor de zware partij, terwijl de heer Seapus hier volop den omvang van zijn orgaan kon doen gelden. Treffend als verschijning was wederom de heer Bogaers in de aangrijpende slotscène.