688 document(en) met "niet" • Resultaten 241 tot 260 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Blauwe Maandag Compagnie rekonstrueert Amerika 1928 • 19 april 1990
Maar de luciditeit waarvan zij blijk geven is niet de hunne, maar die van de auteur...Op dat ogenblik zie je de aktrice Katelijne Damen niet meer achter de zonnebril, de opzichtige pruik en het schrille gekrijs...Als Katelijne Damen uit de bol gaat, voel je dat er iets niet klopt: dit is geen akteren, maar leentje-buur spelen, de rekonstruktie van sterke emoties aan de hand van bekende modellen, de suggestie

Michèle-Anne De Mey maakt autentieke Sinfonia Eroica • 20 april 1990
Er is nog de belofte van wat nog niet echt gerealizeerd is; de relaties tussen de mensen zijn nog niet uitgekristallizeerd, de grenzen van het kunnen liggen nog niet vast...De intrigerende figuur van Gabi Sund, die voortdurend rond de kabelbaan blijft zwerven, maar er niet durft afglijden (wat een soort suspense geeft aan de voorstelling). Een ander belangrijk...Maar niet alle momenten hebben dezelfde spanning, zodat er al eens een vervelend soort wijdlopigheid optreedt, waarin je begint op te merken dat ook de pure beweging, het dansen zelf gestoeld is op

"Sigmaringen (France)" is staaltje vakmanschap van Daniel... • 21 april 1990
Dat meisje, met de ridikule artiestennaam Edith Lamour (Martine Logier)kan zowat model staan voor alle mensen die in de oorlog niet zo goed wisten wat nu "juist" en "verkeerd" was, maar niet wezenlijk...Benoin schijnt er zich niet van bewust te zijn dat zo'n werkwijze de waarachtigheid van wat hij wil vertellen al bij voorbaat ondergraaft...Wat niet wegneemt dat de voorstelling zeer de moeite waard is, al was het maar omdat je dit soort grootschalige produkties, gebracht met uitstekend vakmanschap, maar zelden ziet (en dan ook vergeet

Koreograaf Galotta wil uit getto breken • 27 april 1990
Maar het helpt niet echt om uit het getto te komen, want de video's blijven in hetzelfde circuit als waarin de voorstellingen circuleren...Het is een supplementair produkt, maar het verruimt die markt niet...Dat betekent niet dat de betekenis ervan een afgerond geheel is. Er zijn nog altijd nieuwe lagen en betekenissen die ik er zelf in vind, die niet expliciet bedoeld waren maar uit het werkproces zelf

Nieuw West speelt perverse Pygmalion • 11 mei 1990
BRUSSEL -- Pygmalion van Rob De Graaf, gespeeld door het Amsterdamse gezelschap "Nieuw West" zal je zeker niet verwarren met het gelijknamige stuk van Shaw...Maar de beteuterde vaststelling dat hun speeltje er nu niet meer is, verdrinken ze dadelijk in weer nieuwe litanieën over het leven na de dood

Een allegorie van macht en waanzin • 1 juni 1990
Het doet op zijn manier denken aan de bordeelfarce van de macht in Genets Le balcon, al gaat Nadj lang niet zover in het doortrappen van alle bodems...Ook puur theatertechnisch zit Nadj niet om een techniek of stijl verlegen...Dat valt alleen niet op omdat er zoveel te zien is, omdat er met een ongewone nonchalance en vanzelfsprekendheid bewogen wordt, en omdat Nadj put uit bronnen die met klassieke of moderne dans niet

Collage met mystieke voorstellingen • 15 september 1990
Nochtans lijkt het er Lea Anderson niet om te doen de voorstellingswereld van de middeleeuwen om te spitten...Geleidelijk merk je ook dat de bewegingen zelf weliswaar vertrouwd aandoen, maar eigenlijk niet thuishoren in een of ander bestaand dansvocabularium...Maar je hoeft dat eigenlijk niet te weten om van de voorstelling te genieten omdat de abstrakt-koreografishe kwaliteit ervan, je zou zelfs kunnen gewagen van een transparante lichtvoetigheid, veel

Akteurs en niets meer dan dat • 18 september 1990
Niet als iemand die op een al dan niet verbluffende manier verdwijnt in/achter zijn rol, maar gewoon als iemand die niet in de zaal zit, maar er voor staat...deze voorstelling zie je een danseres die haar hele technische bagage, maar vooral haar persoonlijkheid op het spel zet om haar condition humaine, en dan niet alleen als teatermaker, te openbaren...Al zal niet iedereen deze voorstelling op prijs stellen, een gebeurtenis is het zeker

Maatschappij Discordia ondervraagt traditie • 22 september 1990
En ze houden er dan ook mee op als het niet meer juist aanvoelt, of als ze er geen blijf mee weten...Dat zou gemakkelijk zijn, was het niet dat Lamers, Muizelaar en De Koning tevoren haarscherp het immobilisme van Strindbergs driehoeksrelatie weerspiegelden in hun attributen, opstelling en

Bruzzle: intiem, exuberant en onderkoeld • 25 september 1990
De valkuil van cliché-beelden wordt daarbij niet altijd vermeden, en de terugkeer naar de uitgangspositie op de stoel -- schuilhol, egelstelling -- is wat voorspelbaar...Maar dat neemt niet weg dat Lattuada een leuke voorstelling maakte...Maar tweemaal een half uur diepzinnigheid verwekken irritatie: de hoge technische kwaliteit van de danseres kan niet beletten dat dit hol, glad, pretentieus overkomt

"Julius Caesar" subtiel en zuiver in regie... • 3 oktober 1990
Het drama van vrienden die om uiteenlopende redenen als machtswellust, idealisme of lijfsbehoud, elkaars vijanden worden is niet eenduidig...Hij is -- willen of niet -- de aanstoker van het drama, de overmoedige heerser, de ijdeltuit, de harde, rechtvaardige bestuurder, de man die de dood in het gezicht kijkt... Lauwers laat je met zo

Trisha Brown in Antwerpen • 5 oktober 1990
en niet kan

Onderhuidse dreiging in De Mensenslinger • 11 oktober 1990
Het heeft weinig logika, en je hoeft echt niet te blijven luisteren...Het komt mij niet voor dat de makers het portret van een ziektebeeld wilden maken, wat overigens bijzonder vervelend en pretentieus zou zijn...Die krijg je bij een gewone lezing wellicht niet, omdat je dan als het ware in de tekst zit

"Rapta" van Vicente Saez: aantrekking en afstoting • 30 oktober 1990
Een stramien dat niet zo heel ver van kontakt-improvizatie af ligt, maar tegelijk sterk inspeelt op de struktuur van de muziek

Forced Entertainment maakt alleen beeldjes • 9 november 1990
Mijn koude kleren raakte het niet, al is het slim verpakt...Wat niet wegneemt dat de makers toch een sociaal-kritisch portret van (de zelfkant van) de samenleving willen geven...Het procédé wordt niet radikaal doorgezet, tot de emotionele onderstroom van de getoonde kitch en pathos boven komt

De hand van de meester • 1 december 1990
De aantrekkingskracht van deze voorstelling ligt zeker niet in de koreografische kwaliteit, en al helemaal niet in perfekte lichaamsbeheersing...Vandekeybus zet dingen op scène die je daar normaliter niet verwacht, eerder in een circus of op straat bij spelende kinderen

Decortes kijk op Woyzeck: "Dieje gast is... • 21 december 1990
Het is eerder alsof Decorte, verveeld met het feit dat men zijn komedies niet serieus neemt, van de weeromstuit dit serieuze werk als een klucht afhaspelt...die tekst en zijn enscenering). Maar het is ook een positieverklaring: je krijgt Decorte niet waar je hem misschien hebben wil, in het hoekje van het "serieuze" teater...Het brengt tegenover de Aids-trilogie dan wel niet zoveel meer bij, zodat de tijd dat elke voorstelling van Jan Decorte hoe dan ook een teaterevenement was, voorlopig tot het verleden lijkt te behoren

Sleutelen aan Marivaux • 22 december 1990
De liefde is niet meer dan een houding die men zich aanmeet om de dialogen te laten schitteren, en niet andersom...Tot een echte karaktertekening komt het wel niet, het blijft een tic...Maar even vaak slaan ze, ook al omdat ze niet echt techniek in huis hebben, de bal kompleet mis

"Het kind van de smid", spannende tocht... • 24 december 1990
Dat geeft juist een kwaliteit van waarachtigheid aan het verhaal, die prikkelt tot een grotere inleving in wat niet getoond maar alleen verteld wordt...Frank Vercruyssen als Pomp kan daar met zijn meer minimalistische speelstijl -- hij verbeeldt het leven van de blinde Pomp op een sterk geïnteriorizeerde manier -- niet tegenop, al klopt het wel met...Deze schoonheidsfouten maken de spanning van de voorstelling gelukkig niet ongedaan

Het verval van de rede • 26 december 1990
Een beeldtaal die zo naar het modernisme verwijst, was het niet dat het rood net iets te stemmig is, niet het onversneden rood van Mondriaan maar een aangepast bordeaux, en dat de brokstukken...Een van de bezwaren tegen dit procédé is technisch: de dansers zijn lang de kwaadste niet, maar de dans wordt door een zekere stroefheid gekenmerkt; waar je een absolute perfectie zou kunnen...Waarmee ik niet bedoel dat Balnchine een leeghoofd was, maar dat het gevaarlijk is het werk van iemand zo klakkeloos te annexeren binnen een ander verhaal