BRUSSEL -- Vicente Saez is een Spaanse koreograaf en danser die in ons land enige bekendheid verwierf met de Klapstuk-kreatie Ens in 1987, en met zijn optreden in Rosas' Ottone Ottone. Nu staat hij met een nieuwe voorstelling, Rapta, in de Beursschouwburg in Brussel; een voorstelling die een reuzestap voorwaarts is tegenover het gewild-mechanische, afgemeten Ens.
Saez danst zelf in deze voorstelling samen met Francisco Lloberas. In een begeleidende tekst wordt dit duet voorgesteld als een konfrontatie tussen twee personages, die staan voor materie en beweging. Personages met een tegengestelde dynamiek, die vechten om elkaar te overheersen en om de verklaring te vinden van hun eigen ontstaan. Een beetje hoogdravend, dat wel, maar de manier waarop de personages geïntroduceerd worden, en nog meer de manier waarop ze beurtelings elkaar op sleeptouw nemen, maakt het element tegenstelling-overheersing in alle geval wel tastbaar.
De verschillende bewegingen worden daarbij biezonder goed, zij het wat melodramatisch-expressief, ondersteund door de belichting. Lloberas verschijnt, eerst, als een diffuse schaduw op de grond, zwak uitgelicht door spots in het zijtoneel.
Zijn traag overeindkomen laat de zwaarte van zijn lichaam aanvoelen. Zodra hij rechtop staat, wijzigt de belichting: koud blauw kwikdamplicht straalt naar beneden uit de toneeltoren, als aankondiging van Saez' entree: snel, rechtop, met kleine kruispassen.
Lloberas begint Saez te volgen, met kleine verschuivingen en afwijkingen in de beweging, terwijl de muziek van Eric Sleichim een meer uitgesproken ritmiek aanneemt. Daarmee is het stramien van de dans gegeven. Een stramien dat niet zo heel ver van kontakt-improvizatie af ligt, maar tegelijk sterk inspeelt op de struktuur van de muziek. Naarmate de dansers de totale oppervlakte van de scène gaan verkennen, cirkelt ook de belichting rond.
Wat de voorstelling biezonder genietbaar maakt, is de intensiteit waarmee de twee dansers op elkaar betrokken zijn in een spel van aantrekken en afstoten, in de spanning over wie het voortouw zal gaan nemen in de beweging, in de aandacht waarmee ze elkaar op kantelmomenten in de gaten houden.
Naar het einde van de voorstelling zet Saez de dans helemaal naar zijn hand, en wervelt weg van Lloberas met los uit de heup zwaaiende benen en armen. Momenten waarop hij een natuurlijke gratie bereikt, meer dan zijn partner. De intensiteit, en die momenten waarop Saez zich laat gaan, creërden een suspens bij het publiek die zich ontlaadde in een lang, warm en verdiend applaus.
Nog te zien in de Beursschouwburg in Brussel vanavond, morgenavond, vrijdag 2 november en zaterdag 3 november, telkens om 20 u 30.
