Op de rol van Rodolf na stond deze Nederlandsche vertolking van "Bohême" op het peil van de Italiaansche vertooning, welke GAKVO ons zoo pas van dit werk ten beste gaf. Door het uitspreken van die indruk schieten wij niets te kort aan den eerbied, welke wij de alleszins waardevolle operagasten van toen toedragen. Te veronderstellen is zelfs dat deze voortreffelijke kunstenaren van zeer dichtbij de tradities volgen, die in het land van Puccini als geijkt beschouwd worden. De rol, welke voor de traditie in werken van dit gehalte is weggelegd, is echter uiterst gering. Een vraag is het dan nog of datgene, wat als traditie in aanmerking komt, niet veeleer te zoeken is in het milieu dat door de librettisten ontleend werd aan den Franschen schrijver Murger. Parijs heeft in dit opzicht een voorsprong op Milaan, iets waarvan de vertooning van thans den stempel droeg.

Voor het herscheppen van dit milieu, hoofdzakelijk toevertrouwd aan 't kliekje van saamgehoorige kunstenaars, nam het gezelschap der Italiaansche Puccini-specialisten het voor onzen smaak wel wat al te ernstig op. Wat onze menschen met Alfo De Quick, Heirstraete en Harmsen te zien geven, past veel beter in het Parijsche kader. 't Is prettiger, jovialer, gezonder, kleuriger, brutaler zou men zeggen, zoo die brutaliteit niet parallel liep met het wezen van hun bohemersnatuur. Ook de operettenfiguur van den huisbaas Benoit verkrijgt met Edw. De Decker een relief dat communikatiever, minder afgemeten, inslaat.

Dago Meybert, die Rodolf zong, blijkt opgewassen voor de zware partij. Zijn spel is echter erg onhandig en is slechts stootsgewijs op te vangen: wat hij zingt lijkt bovendien als van buiten geleerd in een taal, die de zanger zelf niet verstaat. 't Is veleer een gebrekkig Duitsch, dan een fatsoenlijk Nederlandsch. Als aangeworven zanger uit den vreemde heeft hij nog veel te boven te komen, alvorens zich werkelijk van den huize te gevoelen.

De Musette van Francine Brulants staat er paraat voor en beantwoordt door spel en zang ten volle aan het grotesk karakter van deze rol.

Doorvoeld, ingeleefd en talentvol uitgebeeld is over heel de lijn de Mimi van Joz. Calewaert. Met haar valt het precieuse weg, dat de Mimi van GAKVO met zich meebracht. Menschelijk staat ze echter veel dichter bij ons, wijl ze er volkomen in slaagt haar stem te beheerschen en haar spel te regelen naar de eigen menschelijkheid van het liefdekoeterend volkskind.

De groote bijval dien zij verwierf en de hulde welke zij mocht inoogsten, werden er ten volle door gewettigd.

Dat aan de opvatting eigen aan dit werk door het gezelschap niets gewijzigd werd, dat als invloed van de gadvo-vertooning in aanmerking komt, stond mede borg voor het gunstig onthaal van deze wederopvoering.

Met het eigen gezelschap voelde ook de dirigent Hendrik Diels zich volkomen thuis. 't Kwam vooral ten goede aan het tweede bedrijf, het tooneel in het Café Momus, dat ditmaal vlot tot zijn recht kwam.

De insceneering van Hendrik Caspeele en de africhting van het koor zorgde mede voor den gunstigen indruk van het geheel.