Twee voorstellingen van "Une femme qu'a le coeur trop petit", het nieuwe tooneelstuk van den Fransch-Belgischen dramaturg Fernand Crommelynck, hebben te Brussel een matig publiek en een verdeelde critiek gevonden: de eenen houden het er bij dat Crommelynck een genie, de anderen dat hij gek is. Zoo is, uit onzen hoek gezien, de lof tenslotte eenstemmig.

Het boulevard-theater van den eenen kant, en de hard-nekkige intrusie van den modernen regisseur van den anderen kant, hebben het tooneel nog niet dood gekregen; na Le Cocu magnifique bevestigt Une femme qu'a le coeur trop petit, dat de pozie het redden kan. In zijn laatste tooneelstuk geeft Crommelynck ieder van de personages zijn droom, zijn pozie mee, de pozie die ieder van hen tegen wind en sterren op, tegen de burgerlijke regelen van het theater-realisme op, uit-zegt, en ook uit-leeft. Dit geeft zoowel gekke handeling als gekke dialogen. Voor eenmaal is men bij het einde van de voorstelling niet een gerationaliseerde machine die gerationaliseerde uitspanning heeft gezocht. De pozie, onze betere waarheid, heeft weer bezit van ons genomen.

En daar het spektakel-tooneel financieel bankroet gaat zooals het innerlijk zonder toekomst is, zou men misschien goed doen naar een tooneel uit te zien dat leeft door het woord?