De humor ligt niet gelijkmatig over dit stuk uitgestrooid. Er is een eerste bedrijf dat nogal plezierig aandoet door de karikaturale voorstelling van een Russischen graaf en dansmeester. Maar de gallische ironie komt pas in II met luchtigen en scherpen hekelstijl waar met het Ministerie voor Kunst en Wetenschap een loopje wordt genomen. De diatribe is raak en kostelijk is de voortelling van den directeur-generaal.

III is een volledige inzinking en brengt een ontknooping die geen verrassing noch lachkruid biedt.

Een befaamde romanschrijfster doet alsof het eerekruis van het Eerelegioen voor haar geen aantrekkingskracht heeft tot op het oogenblik dat een confrater dreigt met dit eeremetaal te gaan strijken. Dan komt ook de ambitie bij onze schrijfster los en zij gaat alles in het werk stellen om het kruis los te haken; met den directeur van hetf ministerie begint zij een flirt, en zendt haar waardigen echtgenoot uit om de vrouw van genoemden direceur het hof te maken. Eindelijk lekt het uit dat de concurrente geen vrouw is maar een man!

De schrijfster krijgt haar medaille en verzoent zich met haar man. Dat is alles. Maar het thema word door-schitterd met een overvloed van geestige vindingen.

De heer Van Thillo ontwierp met zijn directeur-generaal een hyperkomisch type en de voorstelingswijze is zoo, dat hier een verbazend knap stukje genrekunst door dezen veelzijdigen tooneelspeler werd geleverd. Dezelfde verdienste komt ook R. Angenot's uitbeelding van den dansgraaf toe. Waar hij het had over «Slavische charme» werd het reuzeleuk.

De heer L. Belloy kwam niet uit de eentonigheid los. Mevr. de Gruyter had moeite zich bij haar type van loslippige Fransche schrijfster aan te passen. Jenny Van Santvoort was als de directeursvrouw een zeer mondaine verschijning. J. Gevers was een wandelend beeld van de geringste lichamelijke en geestelijke inspanning als de deurwaarder Benjamin. Toch hadden wij het een tikje plechtiger gewenscht.

Een salonstuk als dit te moeten spelen in een onoogelijk rommelzoo is een harde karwei, waar de heer L. Belloy als spelleider niet buiten kon.

De ontvolking van onze schouwburgen is een echte beschaming voor het kunstminnend publiek en wij dringen er op aan dat de «Vrienden van den Nederlandschen Schouwburg» eens extra werkdadig zouden optreden, ten bate van ons eerste gesproken tooneel.