Een Molnaravond is altijd één bekoring. Maar als wij het bezoekersaantal van den K.N.S. bij deze herneming als norm mogen aanvaarden, lijkt de « vogue » van dezen auteur eerder afgestompt. Wij weten dat de theaterleiding hier staat voor een aartsmoeilijke taak, die is, een per slot zeer beperkt publiek door gestadigen aanvoer van nieuw werk scholen en als keurgroep aan de instelling binden.

In onze vorige besprekingen hebben wij in alle oprechtheid gemeend te moeten neerschrijven, dat de weg die thans wordt uitgegaan een dood spoor is, en dat directeur Benoy, de resultaten zijn daar om onze vooruitzetting te staven, niet vermocht zijn repertoriumkeus in de gelukkige richting te vestigen.

Wij willen andermaal beklemtoonen, hoe wij de vorming van een keurpubliek door representatieve stukken-keus opvatten.

De methode, die thans wordt gevolgd is naar ons oordeel al te zeer op goed geluk doorgevoerd. Er ontbreekt een stelselmatig kultuurhistorisch opzet. Er wordt teveel aan ontspanning geofferd. Wij zijn ervan overtuigd dat te Antwerpen een schouwburg ook financieel levensvatbaar is, waar het repertorium, met uitschakeling van kasstukken, een nec plus ultra van de tijdsdramaturgie zou

brengen. Nu wordt nog al te zeer afgegaan op de buitenlandsche suksessen, waarmee men dan hier een kans wil wagen. Kan eindelijk het inzicht tot ten heer Benoy doordringen, dat hij, wil hij ook financieel slagen, de richting uit moet die wij boven omschreven, d.i. de planmatige aangifte bij den aanvang van het speeljaar, van het repertoire, waarvan niet zou worden afgeweken, dan

zijn wij overtuigd, dat door deze daad van zelfstandigheid alleen al de noodige werfkracht op de abonnes zou vat hebben.

En wordt de opbouw, van onze dramatische kunst aangevat met ernst en doordrijvendheid, dan zal, wij geven ons parool, PAN stellig niet in gebreke blijven, voor wat betreft, steun en gedegen kritiekvoering.

« Souper » van Molnar beviel ons bij deze herneming matiger. Wij beginnen zoo stilaan de werkwijze van den gevierden Hongaar te doorzien. Zooals een zijdeworm spint hij zich in een vondst in. Daaruit ontwikkelt hij dan een kluwen dat langs het wargaren om toch weer finaal als effen weefsel in de ontknooping openblankt. Zoo wordt hier in « Souper» een Aprilmop het middenpunt waaraan de touwtjes worden vastgehecht. Het is alles zoo haarfijn uitgedacht. Drie stadia: dat der voorbereiding, het hoogtepunt in de onthulling, epiloog. Eén beproefd recept dat nooit kan missen, op voorwaarde dat er een vernuftige hand aan het getouw werkt. Nu is de hand van Molnar hier die van den goochelaar. Hij verwekt spanningen en onthult met verrassing. In den aanloop van Souper bijv. daar waar hij het onderonsje naar zekere details doet openklateren, wordt reeds de voorzorg getroffen, om daar in de finale baat uit te trekken. Zetten en tegenzetten in een zeer behagelijk spel, dat Molnar op zijn eigen vernuft ineenzet. Bij de organische uitwerking is er bij hem schier nooit een kink in de kabel. Alles klopt in deze mathematiek der geestigheden.

Een rijk bankier, selfmade man, geeft ter gelegenheid van zijn 40-jarige carrière een banket. Rond hem wentelen pluimstrijkerige hofmeiers die hij vertrouwelingen en oprechte vrienden waant.

Zijn tafelrede wordt plots gestoord door de irruptie van een rechercheur, die opdracht heeft hem in te rekenen. Algemeene ontsteltenis. De vrienden zorgen wel voor de keerzijde van de medaille. Er komen minder plezierige onthullingen. Bij feestviering en gloriole kruiperige vleiers, ontpoppen zij zich als kleinlingen, nu schandaal dreigt. Als de gastheer dan eindelijk de politiebediende volgen wil, legt deze zijn vermomming af. Hij is niet langer de detective, maar een late gast, die voor een Aprilmop had gezorgd. En niet zoodadelijk is zijn identiteit kenbaar en hebben de gasten den toestand doorzien of zij pogen laf de vroegere betrekkingen te herstellen. De onderbroken tafelrede wordt voortgezet en wordt voor deze schijnvrienden een scherpe diatribe. Bij de koffie blijft de gastheer in het feestvertrek alleen, verbitterd en droef, en er is alleen nog zijn vrouw die over zijn schouder neigt. Het is altijd om te beven als op den K.N.S. chic en voornaam moet worden gedaan. Laat ons toegeven, dat ditmaal dit highlifetooneel maathoudend werd vertolkt. Ed. Gorlé was een onberispelijke gastheer, korrekt tot in de vingertoppen. Af en toe hebben wij evenwel bij hem nog dien vetten kuch onderschept, waardoor hij zoo vaak zijn prestaties ontsiert, en die hier zeker misplaatst was. Maar bij de tafelrede bijv. was hij uittermate voornaam, met het tikje afwezige reserve dat daarvan het kenmerk is. Dolly de Gruyter, zijn vrouw, wist op te vallen in de verteederde oogenblikken, als zij haar echtgenoot moet bijstaan.

Als het schandaal in de lucht hangt was R. Van de Putte wel wat te potsierlijk drukdoenerig.

Jeanne de Coen vermocht zich te doen gelden als « grande coquette ».

Over den dokter van J. Verlinden zijn wij niet te spreken. Gemoedelijkheid is geen stunteligheid. Verder was die stemaanklank uit de keelholte nu precies geen salongeluid.

Emma Koch en H. de Vreker konden wel de illusie wekken dames « de la haute » te zijn.

E. Delen mislukte als spring in 't veld. Gekunstelde spontaniteit.

Jan Cammans had grafkelderaksenten bij zijn optreden als detectieve. Wist voor het overige onberispelijk aan den toestand te doen gelooven.

De overigen hebben sierlijk bij dit symposion aangezeten. De disch stond aanlokkelijk aangericht.