Stijn Streuvels, Genoveva van Brabant II

Amsterdam, L.-J. Veen.

Ook dit deel is veel te lang, te lang. De gesprekken lopen niet vlug genoeg. Ge moet een Shaw zijn, om twee mensen zo lang met elkaar durven te laten praten als hier dikwijls gebeurt. Of volkomen naïef. Wel is er enige naïeveteit in sommige details, waarin iemand bijv. " bij zichzelf den toestand overlegde en gromde binnensmonds " en dat grommen dan een eindeloze monoloog wordt, maar dat volstaat niet om het geforceerde van deze historiese roman te verontschuldigen. Streuvels heeft zich hier niet aan zijn dadelike zintuigen kunnen toevertrouwen en zijn werk werd grauw.

Hij zou evenwel geen meester-schrijver zijn, als er geen mooie bladzijden in voorkwamen: Het visioen van de burg in de aanvang, de ellende van Genoveva na de verklaring van Golo ; maar zulke bewogenheid is er niet dikwijls in het boek. Daar is ook nog de beschrijving van de reuzeboom waaronder Genoveva een schuilplaats vindt en alles wat er op volgt: de hinde, het leven in het woud. Deze episode heeft immers ook de verbeelding van het volk vastgehouden.

Naar het schijnt werkt de schrijver aan een verkorte uitgave voor de gemene man. We hopen vurig dat hij dan alle pseudo-wetenschappelike ballast over boord zal werpen en een simpel boeksken maken, gelijk zijn Reinaert. En dan mogen we allicht een vergelijking maken met de kostelike tekst van het oude blauwboekje, wat we nu reeds graag zouden doen maar wat al te onvoordeelig voor het nieuwe werk zou uitvallen.