Als gala-opvoering van de Antwerpsche pers word dan uitverkoren het hoofdwerk van Debussy. Een betere keus kon bezwaarlijk gedaan, hoewel frisch, origineel en eigen Vlaamsch werk ook zeer goed had kunnen aangemoedigd worden.

Het is altijd een pijnlijke zaak voor ons Vlamingen over Maeterlinck te schrijven. Hij bluft zoo brutaal met ontleende pluimen en er is ten slotte in zijn rag-fijne kunst weinig dat aan ons volk ten goede komen kan. Als tooneelspel moet Pélias en Mélisande dan ook vervelend aandoen, maar het is een voortreffelijke operatekst. Zijn tooneel is delicaat poppenspel dat wil verstaan zijn door uiterst-sensitieve geesten, lichtjes, angstig aldoor om het aan te duiden. Al de vreemde bekoring die uit dit werk straalt is te danken aan het prachtige sprookje dat tot onderwerp diende. Zeer juist caracteriseerde een Parijzer criticus de personnages van dit stuk bij de eerste opvoering in 1883: "des figures de tapisserie". Ook Herman Teirlinck die zelf wel een paar "popjes" schiep verwijt ze voor "psychologische poppen".

De muziek is in dit drama alles. Debussy die de impressionnistische muziek-heros was, schiep hier een geniaal werk van buitengewone consequentie en heerlijke verfijning. Waar Wagner soms onwillekeurig mathematisch gaat aandoen door het methodische gebruik van motieven, is Debussy daarover heen en verwerpt hij deze doenwijze. Van de inzinking bij andere opera's dadelijk te merken, na een oplevende melodie is hier niets. Alles is even samengehouden, even streng-geboden. Maar de plooibaarheid die de muziek aan den dag legt ontaardt nooit tot een gewillig coquetteuren met den tekst. Zij is zacht-idyllisch, olegisch-zuiver, maar als het nood doet, mist ze ook geenszins oratorische kracht.

Vooral was ze mooi in de brief-scène in I en overheerlijk in V en in het prachtige liefdetooneel aan het venster, waar de lange haren van Mélisande door het venster afdalen en waar Pélias die omklemd houdt. Een overgetelijk sprookje van teerheid. Maar, wat wil ik bizonderheden geven? Alles is een verrukking van fijnheid en adellijke kracht.

Mej. Delvigne is een gedroomde Mélisande. Eene eenige creatie. Zij leverde het allerbeste werk. In V was ze prachtig. Heer Bogaerts als Golo was wat te stijf, maar zijn stem vergoedde zeer veel. Pélias (Heer Scapus) was buitengewoon sober van spel. Ietwat mat misschien in sommige deelen. H. Stuerbaut als koning Arkel wist zijn rol levendig en in juisten toon weer te geven.

Een bizondere vermelding verdient de prachtige zeer verzorgde inscenering - met 13 tafereelen was er werk genoeg. Ook de costumes waren puik. De schoenen van Pélias deden wel zeer modern aan, al waren ze mooi in middeleeuwsch milieu.