385 document(en) met "Publiek dat" • Resultaten 101 tot 120 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Preselektie voor Rencontres Choréographiques de Bagnolet • 27 januari 1992
Amagatsu van "Sankai Juku", vroeger waren dat reeds L. Childs, M. Cunningham en K. Armitage) kent dan aanzienlijke geldprijzen toe aan de beste voorstellingen...Maar daarnaast, en dat is uniek, geeft de organizatie ook aan andere uitvoerders op diverse wijzen ondersteuning, naargelang van de situatie van de groep...Dat kan gaan van een uitnodiging om een tijdlang te resideren in een van de teaters van het departement Seine Saint-Denis tot een financiële ondersteuning: om op toernee te gaan

Gallotta goochelt met teatertruuks • 22 februari 1992
Dat gaat zo ver dat je je op den duur wel gaat afvragen waar hij met de voorstelling naartoe wil, wat de inzet nog is van deze verbluffende demonstatie van alle mogelijke teatertruuks...Die vraag wordt acuut op ogenblikken waarop hij zelfs het besef dat het hier uiteindelijk toch om teater gaat -— de groep staat nu eenmaal op een scène, voor een publiek, en niet in een tv...Zoals dat gaat met kaleidoskopen, het ene beeldje is mooier dan het andere (soms zijn het te opvallende "eye-catchers"), het gaat al wel eens vervelen, en het is wat triviaal, maar dat weet de

Konijn, puntmuts en taal • 20 maart 1992
Wanneer het publiek zit, wordt deze konijnepijp afgestopt door een man (Jan Fabre zelf). Die zit aan een tafeltje met een kontrolepaneel en een drukknop, om de akteur onder stroom te zetten...Het publiek is getuige van een ondervraging of een experiment...Voortdurend spreekt de man over een geruis dat alle mogelijke klanken van de wereld bevat; een geruis dat hij alleen kan horen, waaraan hij alleen zich kan overgeven

Goede voorstelling is nooit "af": Anne Teresa... • 1 april 1992
Een al te uitdrukkelijke emotionaliteit, en een gebrek aan struktureel denken, waarvan men gelooft dat het interessant genoeg is om te tonen aan een publiek, dat is dan in het dansmilieu vaak de...Natuurlijk, je publiek is je eerste partner, maar het is daarom voor mij geen werkrealiteit om een publiek te behagen...Je wil, en ik besef wel dat het paradoxaal klinkt, dat mensen lichamelijk doordenken, ook al is dat niet helemaal bewust

De lucht is zwanger van onuitgesproken verlangens • 1 april 1992
Het is misschien ook niet toevallig dat dat euvel zich in veel mindere mate bij de mannelijke dansers voordoet...Bij elk verhaal dat ze fantaseert, kijkt ze naar de camera om het effect te meten, bij elke conversatie met Dunoyer laat ze naar de camera blijken hoe wij moeten denken dat zij denkt over wat hij zegt...Hij voelt zich bekeken, en dat gevoel verdwijnt maar op het ogenblik dat hij een monoloog kan afsteken

Tapijtjes tegen het bloeden • 20 mei 1992
Op een naakte houten vloer staat helemaal achteraan een klein wandje, dat werkt als de coulissen, en dat volgehangen is met repen spotgoedkoop, kitscherig wandtapijt...De voorstelling zit daarmee dicht tegen de parodie aan, maar vermijdt dat net omdat het er zelden dik opgelegd wordt...Het is niet onmogelijk dat de voorstelling daar nog in groeit, maar tot dusver is het niet onverdienstelijk, maar ook niet meer dan dat

Keuzen van klein teaterfestival • 22 mei 1992
Met nog wat straatanimatie uit België, Spanje, Frankrijk en alweer het Gos, en een trits voorstellingen in Luik en Henegouwen is dat net genoeg om het 4e "Actes"-festival het predikaat internationaal...Het publiek deelt volledig in de gestelde dilemma's. De opwinding van de intrige wordt door de muzikanten extra ondersteund, niet alleen door hun tamboerijn en snaarinstrument op spannende ogenblikken...Dat wordt ook sterk in de verf gezet: je ziet de troep de scène opzeulen met het materiaal in karretjes, dat ze onder het brengen van een inleidend praatje en strijkje met veel geharrewar opzetten

Intrigerende momenten in flauw verhaal • 23 mei 1992
De scène is een gesloten doos, met een gaas tussen publiek en doos, zodat je naar de danser als naar een vogel in een kooi kijkt...Daar begint de voorstelling: de daser richt zich op van het tafeltje, onder klokkegelui, dat al snel ontaardt tot hels lawaai...Hij, voor wie geen plaats is tussen de schoenen, slingert ze wild weg naar het publiek

Beursschouwburg zoekt jeugdiger publiek: Direkteur Paul Corthouts... • 4 juni 1992
Bij het begin van dit seizoen was mij duidelijk geworden dat de Beursschouwburg, met zijn groots verleden, oud geworden was met zijn publiek...Onhoudbaar "De grote veranderingen in de Beursschouwburg hebben niets te maken met het feit dat er mensen weggegaan zijn, wel met het feit dat we onze manier van werken drastisch herdacht hebben...Dat is een absolute noodzaak, voor een deel ook omdat de nieuwe koers die we varen wellicht niet in dank zal afgenomen worden, noch door publiek, noch door overheid, noch door gevestigde waarden

Dans wikkelt zich om muziek in "Mozart/Koncertaria's" • 1 augustus 1992
rumoerig publiek (dat de uitvoerders wel met een staande ovatie bedankte), een wonderlijk resultaat...Twee direkte verwijzingen ook naar de dans: de geraffineerde inkleding van de ontmoeting tussen mannen en vrouwen, het schouwspel dat zij voor elkaar opvoeren waarin niets echt is wat het lijkt...Soms wordt op een uitgesproken formele manier gedanst, bij voorbeeld in de piano forte solostukken, maar dat is slechts één moment in het globale spel waarin de dansers op andere ogenblikken zich

Prettige koreografie van Erik De Kuyper • 24 september 1992
Hij doet dat door de haarbarstjes in het ideaal van het moderne leven te suggereren...juist potsierlijk perfekte van een fragment dat eruitziet als "The Rockettes" verkleed als Hollandse boerenmeisjes...De fims worden geprojekteerd op een laken dat boven het publiek hangt en naar beneden komt na elk dansfragmentje

"Sonatas 555" bevallig, maar wollig • 8 oktober 1992
Dat spel duikt als een leitmotiv op in de voorstelling...Het staat voor het spel met struktuur en toeval dat elke koreografie uiteindelijk wel is. Het tweede stramien wordt gevormd door de muziek van Scarlatti...De hele voorstelling lang heb je het gevoel dat het net allemaal iets te mooi, iets te vlot en ook iets te ongedwongen is. Dat laatste uit zich bij voorbeeld in de bewegingen

Geslaagde proeven uit het danslaboratorium • 22 december 1992
Het is dan een verbazende vaststelling dat je dat soort blik ook heel goed kent: meer dan één danser heeft net die uitdrukking op het gezicht bij weer een moeilijke pirouette...Het mooie van deze scène is dat ze uiterst gestileerd is. Het is in de herhaling van telkens twee passen en een babbel dat het komisch effekt ontstaat...Van Gorp en Dumont doen dat echter zo natuurlijk, dat je je daar nauwelijks bewust van wordt

"Obsessie" van nieuw gezelschap Het Gerucht is... • 30 december 1992
Het gevolg daarvan is dat je net iets te veel voelt dat de akteurs naast elkaar heen praten, en vooral met hun eigen rol, en niet met de gehele tekst, bezig zijn...Toch is het stuk best te pruimen, maar dat neemt niet weg dat je bij dit soort voorstellingen een fundamentele bedenking kan maken...Wellicht niet toevallig is ook voorbijgegaan aan het teatraal gegeven zelf, en is het model waaraan men zich spiegelde dat van een bioskoopfilm, waar het publiek als het ware afwezig is. Terwijl

Guy Cassiers tussen kunst en schijnwereld: "Het... • 16 januari 1993
Ze komen zo snel mogelijk tot een exposé van "waar het om gaat". Vreemd genoeg leidt dat er vaak toe dat je heel snel vergeet wat nu precies de pointe was van het stuk...Met de rug naar het publiek voor een lezenaar zeggen ze om beurt stukken tekst die heen en weer echoën, zonder echt van start te gaan als een samenhangende tekst...Het interessante hier is dat je met nogal vreemde ogen kijkt naar dat geluk, omdat de tekst je doet begrijpen dat het een wezenlijk tragisch beeld is. In de laatste twee teksten, Keefman van Jan

Waanzin in eetzaal van "grand hotel" • 21 januari 1993
Het begint er in deze voorstelling van de "Vereniging voor de entoesiasten van het reële en universele" in samenwerking met de Toneelschuur Haarlem, al mee dat niemand van het personeel enige...Als Ceulemans de kaart konsulteert blijkt dat -- op een levende sidderaal na -- niets te verkrijgen is. Dat is slechts een begin van de schermutselingen, die het hele stuk duren en een steeds meer...Als hij loos gaat, ziet dat er altijd als een nogal krampachtige zotternij uit

Nadj maakt burleske met ledenpoppen • 23 januari 1993
Telkens weer valt daarbij een voorkeur op voor het fysiek onmogelijke -- dat wat alleen met marionetten te doen valt -- en voor een populistische, maar nogal absurde grappigheid...Er zit zoveel in de voorstelling en het is met zo'n brede borstel geschilderd, dat iedereen er wel iets in zal herkennen, en voor zover dat niet het geval zou zijn, toch nog wel kan lachen met de...Mijns inziens pleit het niet voor Nadj dat hij dat aspekt van de wereld die hij oproept, en dat in frappante tegenstelling tot Tadeusz Kantor, onder de mat veegt door onophoudelijk nieuwe grappen uit

Mannetjesputters onder elkaar: "De meid slaan" van... • 19 februari 1993
De meid slaan gaat -- zeer herkenbaar -- over het hanig gedrag dat "vrienden-onder-elkaar" tentoonspreiden...En dat is zelfs letterlijk te nemen...Het mekanisme dat hier genadeloos gedemonstreerd wordt, is dat de vrouw alleen maar aanleiding is voor de twee mannen om hun onderlinge rivaliteit en hanigheid bot te vieren

Geen superlatieven voor start lente-dansfestival in Le... • 19 maart 1993
Men kijkt naar iets dat, ondanks de zelfbegoocheling dat hier iets fundamenteels gebeurt, volstrekt vormloos en dus onbegrijpelijk is. Als dusdanig onderhoudt het ook volstrekt geen enkele...kommunikatie met het publiek dat dus noodgedwongen voyeur wordt bij iets wat het niet aangaat...Meer dan eens merk je dat de dansers niet echt bezig zijn met elkaar, niet op elkaars bewegingen reageren, maar als goed getrainde poppen een programma afwerken

Shakespeare door molen van Jan Decorte gedraaid • 31 maart 1993
Een ander element dat terugkeert is dat Decorte en Vinks een meisje uit het publiek halen om de "bijkomstige rollen" te spelen...Karakteristiek ook voor Decortes benadering is dat hij meer dan ooit nadrukkelijk zelf aanwezig is. Hij heeft zich het verhaal in zo'n verregaande mate toegeëigend, dat je eigenlijk niet meer de...Als bij de tweede voorstelling een peuter de scène opkruipt, verwoordt Decorte de ergernis die dat soort gebeurtenissen wel eens wil opwekken bij het publiek met zijn voorstel om de handjes van het