De auteur, Odilon-Jean Périer, schrijft boven zijn stuk een tweeden titel : "On s'amuse comme on peut" en deze lichtzinnige wijsheid wil dan de zedeles zijn van deze nieuwe comedie, waarin ons andermaal een minne-strijd van drie mannen rondom een jonge dame getoond wordt, opgesierd met een overvloed van twintigste-eeuwsche nuchterheid en paradoxale geestigheden. De heldin heet Rose. Het drietal harer aanbidders is symbolisch. Louis is de tenor van het gezelschap; Hector is de verrader ; Prosper is de"ingénu", de engel. Hector is met Rose verloofd, maar als hij ziet, dat Louis niet ophoudt, elken dag aan Rose te zeggen : "Ik heb je lief" verbreekt hij die verloving en Rose trouwt inderdaad met Louis. Maar na de voltrekking van dit huwelijk wil Hector in dat jong gezin de rol van "amant platonique" gaan spelen, dewelke hij afgekeken heeft van Louis. loopt op een tragedie uit. Louis heeft vroeger eens gezeid : "Je tue Hector". Hij doet het. Hij doet het zoo gewoon lijk ik het hier schrijf. Proces. Persschandaal. Rose volgt echter niet eens het verloop van het geding. Zij komt thans bij Prosper, die van verre toeschouwer bleef van het conflict en nu gaarne Roose troosten zal -- on s'amuse comme on peut.

Ik verzeker u, dat het stukje interessanter is dan deze samenvatting laat vermoeden. Het werd zeer koel onthaald, het ontroert geen oogenblik, (alleen wijs ik op het tragische tooneeltje na Louis' doodslag, als deze verschijnt -- elegante moordenaar -- en zijn handen zorgvuldig in zijn overjas-zakken houdt ; omdat er bloed aan kleeft), het boeit nauwelijks -- maar het verveelt niet wegens de onloochenbare knapheid van den dialoog. Deze gesprekken leven op zichzelf; zij zijn pittig, sprankelend, geestig. Wel doet die humor wat al te opzettelijk aan en de cynische nuchterheid, waarmee O. J. Périer ieder zijner personages laat aanspreken met een "Tu es ridicule ; tu es plaisant; tu es stupide" (waarop trouwens geen dier personages reageert is wat al te naïef. Ook zijn wij niet verwonderd uit eenzelfden mond te vernemen : "La vie est belle" en een paar minuten later "La vie n'est pas belle", want we nemen noch de personages, noch het conflict, noch het heele stukje, noch den auteur zelf au sérieux. M. Odilon-Jean Périer heeft zich geamuseerd naar vermogen -- niet op onze kosten, want wij amuseerden ons mee, zooveel mogelijk -- endat was in dit geval...... bitter weinig. Op een zeker oogenblik gaan wij zelfs aan het bestaan dier lieftallige Rose twijfelen (zij is n.l. voor ieder der personages de slotsom van heel verschillende berekeningen) en als hier Pirandello het gegeven in handen had genomen, was het denkelijk een prettige doolhof geworden, waarvan we geen uitweg vonden, maar waarin wij graag hadden gewandeld -- omwille van de bekoorlijke verrassingen der slingerende paden. M. Périer bracht ons echter dadelijk naar een weinig briljante werkelijkheid en als wij Rose zien wegwandelen aan den "plaisanten" arm van den "ridiculen" Hector, zijn wij overtuigd, dat deze jonge auteur zestig jaar oud is. En dat is misschien de reden waarom wij bij Les Indifférents zoo onverschillig blijven.

Misschien had een meer hoekige uitbeelding het stukje beter gediend. Ditmaal kregen wij de zekerheid, dat ook de elegante spelers daar geen woord van meenden. Alleen Moelaert heeft daar in allen ernst interessante décors voor geschilderd.

Het spektakel werd gesloten met een schitterende vertolking van Les marrons du feu, de eerste comedie van Alfred De Musset, waarvan de proloog ons leert, dat het stukje zoo goed is als een stuk van Molière. Het is niet zoo goed. Ondanks het brio der vertolking, de stijlrijke décors, de gracieuze kostuums, het pittoreske spel, bleek het ten slotte, dat deze fijnzinnige verzen, die wij met zooveel genoegen lezen, op het tooneel vervelen, karel Albert, wiens muzikaal talent wij leerden kennen door de vertooningen van het "Volkstooneel", schreef hierrvoor een speciale muziek -- en dat was zeker het interessantste van den avond samen met den proloog van het stukje door Daisy Deslys, die de frische bekoorlijkheid zelf is en zoo mooi zei : "L'auteur est très jeune et c'est son premier pas", dat zij meer bijval behaalde in haar rozig toiletje dan de auteur zelf -- ondanks een paar griezelige moorden, een jolige drinkpartij en een vurige liefdesverklaring. De negen tafereeltjes werden gespeeld zonder één tusschenpoos. Het "Théâtre du Marais" beschikt op dat gebied over een onberispelijke inrichting.