Tyrannie der hulpverlening
Tyrannie der hulpverlening
MUZIKALE INTRO DOEK
Decor: aquarium met 1 goudvisje, een microfoon op statief, een oude bandopnemer, aan zij- en achterkant:
BELICHTING: Technisch licht geconcentreerd op de bandopnemer.
'Hij' is op scène.
Handelingen: een 'voorbereiding', 'afwachten', uittesten bandopnemer.
'Hij' staat dicht bij microfoon.
'
OFF
...en voorgoed besloten hebbend IK te zijn,
te leven in overeenstemming
met het werk dat mij is opgelegd, pose te zijn
die niets van uitdagingen
aan de massa, niets van het vuurwerk voor
het lachen of tieren
der minder één, twee, één, twee...test! superioriteit trekt geen clownspak aan; ontzegging en stilzwijgen zijn haar kleed (vrouwenstem) muziek a.u.b. (muziekstuk: piano-bewerking van fragment
'
LICHT UIT
MUZIKALE INTRO
LICHT AAN - AVONDBELICHTING
'
Handelingen: Herhaling van een 'voorbereiding'
'Afwachten'
Uittesten van de bandopnemer.
'
Eén, twee, één, twee...test!
'
OFF
...toen ik voelde dat ik het intense en infantiele verlangen één,
twee, één, twee,...test! is nu tijd dat ik zeg wat voor soort mens
ik ben. Mijn naam doet niets van wat ik geschreven heb werd ooit voltooid...
'
LICHT UIT
LICHT AAN - MORGEN: MUZIEK '
Handelingen: Herhaling van een 'herhaling'
van een voorbereiding.
'Afwachten'.
Uittesten van de bandopnemer.
'
Eén, twee, één...
'
Kom niet tegenover me zitten, niet naast me,
kom niet naar me toe;
Kom niet met me lachen of praten.
Ik ben alles moe, ik ben moe.
en ik wil alleen slapen.
Zelfs wakend nog slapen, zonder dromen.
in een ver en vaag vergeten opgenomen, waar geen gedachte hoeft te komen.
Tussen distels wierp ik wat aan geloof mij was gegund.
en op een blanco bladzij schreef ik: '
En daarom...(kom niet naast me zitten) Mijn god ligt op de lommerd, 'k Heb verpakt in pakpapier.
De hoop en de ambitie ooit beleefd... Ik wil slechts slapen, al is het een dood.
Daarom...kom niet naast me zitten en spreek niet.
Zij 'kwam'
'glimlachend', 'elegant' de voetstap...
De boerse ambitie uit te munten om uit te
munten heeft mij verlaten,
evenals die andere absurditeit,
van een ondraaglijke vulgariteit:
willen 'verbazen'!
...daarom...
kom niet tegenover me zitten en spreek niet!
opeens is al het water van de havenzee doorzichtig,
en zien wij op de bodem, als een enorme prent die daar lag uitgevouwen, dit hele landschap, rij bomen, straatweg zinderend in gindse haven...
Weg van mij!
Eensklaps, gelijk een bliksemschicht van klank, die geen lawaai voortbrengt maar tederheid,
en plotseling de hele horizon der zee omvaant,
Verschijnt, vochtige golfslag, donker, menselijk en nachtelijk,
Stem van verre sirene, schreiend, roepend, die kreet, uit diepten van de
Weg van mij! Weg uit mijn ogen, Weg van binnen uit mijn hart... Verlies je in de
Bedenk, gij die God verafgoodt, dat het leven meervoudig is en alle dagen van elkaar verschillend,
en slechts meervoudig zijnd als zij Zullen wij met de waarheid zijn.
Ga, ga, laat mij en word... Blijf niet.
Niets van wat ik geschreven heb werd ooit voltooid...
Niets!?
wie niets wil is vrij. Kom dan...
Kom over zeeën, over de wijdere zeeën zonder zichtbare horizonten...
(kleine stilte)
Het steeds vertrekken... Het ogenblik bevend beleven... De bleekheid van de ochtenden dat men vertrekt...
Het mysterie van elk vertrek... de smartelijke onzekerheid en onbegrijpelijkheid voor dit onmogelijke universum...
een vaag gevoelen vergelijkbaar met een angst...
de mysterieuze, voorouderlijke vrees voor... het onverklaarbaar verlangen... de hunkering naar...
de verre stranden, de nabije stranden.
Pak me niet bij mijn arm! Ik hou er niet van bij de arm gepakt te worden...
Ik hou er niet van!
Wat heb ik alle goden dan voor kwaad gedaan?
Kom vertroostende...
Wat een ellende dat men wil dat je gezellig bent!
'
Kom en ruk mij uit de grond van angst en
nutteloosheid
waar ik gedij,
Pluk mij van mijn grond, vergeten madelief... Lees blad voor blad in mij ik weet niet welke lotsbestemming, ontblader mij naar uw behagen. Werp één blad van mij naar 't noorden, Waar de steden liggen van
Werp een ander blad van mij naar 't zuiden, waar de zeeën liggen voor de Ontdekkingsreizigers ontsloten;
Werp een ander blad van mij naar 't westen,
waar in purper laait al wat misschien de
die ik aanbid zonder te kennen...
En het andere, de andere, wat van mij rest,
werp dat naar 't oosten...
Het oosten...
Het oosten vanwaar alles komt, het daglicht en 't geloof
Het oosten, praalziek, fanatiek en heet...
Het mateloze oosten dat ik nooit zal zien!
Het oosten...
al wat wij niet hebben...
al wat wij niet zijn...
Het oosten waar - wie weet - Christus misschien nog heden leeft. Waar God misschien waarlijk bestaat en 't al bestierend.
Muziek stopt.
Kom dan...
Kom over de zeeën, over de...
Als ik iemand anders was, gaf ik u graag uw zin!
'
Wie ben ik het verplicht?
Ik wil niets!
Ik zei toch al dat ik niets wil!
Je bent belangrijk voor jezelf, want jij bent dat wat je je voelt.
Je bent alles voor jezelf, want voor jezelf ben je het heelal...
Als ik zo ben...
zouden de anderen niet net zo zijn?
O, arme ijdelheid van vlees en botten, mens geheten...
Zie je dan niet dat je (wij) werkelijk volkomen onbelangrijk bent (zijn)?
Wilde u mij getrouwd, nietszeggend, alledaags, belastingsplichtig?
Als ik iemand anders was, gaf ik u graag uw zin.
Loop naar de duivel zonder mij. Of laat mij in mijn eentje naar de duivel lopen t
Waarom moeten we samen gaan?
Pak me niet bij mijn arm. ('
Ik zei toch al dat ik niets wil!
Ik zal niet talmen. Ik talm nooit!
En zolang de
Soms...
Soms heb ik gelukkige gedachten...
Soms heb ik gelukkige gedachten, gedachten...
plotseling gelukkig...in gedachten... En in de woorden waar ze zich vanzelf in losmaken...
'
'
De celliste speelt onzeker verder, weet niet
goed wat doen, zoekt bij '
'
De celliste stopt met spelen, neemt dan de
beslissing om te blijven.
Ze kijkt af en toe in coulissen om te zien of
'
Na een tijdje - gezien 'onvriendelijke' houding van '
Zij kwam, glimlachend, elegant, de voetstap ongehaast en licht, En hij, die voelt met zijn verstand, maakte meteen het juiste gedicht. Hij spreekt daarin niet over haar. Noch over hoe zij, volwassen kind, De hoek omsloeg van gindse straat,
Herlezend zie ik een van twee: De hoek - ofwel de waterlijn.
'
(met fierheid omwille van het rijm)
Elegant-verstand; Licht-gedicht;
'
OFF
...van wat ik geschreven heb werd ooit voltooid één, twee, één... Kom niet tegenover me zitten, niet naast me,...enz.
LICHT UIT
MUZIEK (kleine muzikale finale)
LICHT AAN - AVOND
'
OFF
...Het mysterie van elk vertrek...enz.
'
We begrijpen mekaar niet, dat weet ik wel...
Het mysterie der dingen, waar is dat? Waar is het, dat het zich niet laat zien. Althans om te tonen dat het mysterie is? Wat weet de rivier hiervan en wat de boom? En ik, wat weet ik ervan? Telkens als ik naar de dingen kijk en denk aan wat de mensen ervan denken...lach ik...
'
Lach ik...zoals een koele bergbeek klatert over stenen.
'
het hopeloos is, neemt het zand in zijn handen en tracht het kleine zandbergje te bereiken aan de andere kant van de scène. Zand loopt door zijn vingers op de grond. '
De dingen hebben geen betekenis: ze bestaan. De dingen zijn de enige verborgen zin der dingen.
Welk idee heb ik over de dingen? Welke mening heb ik omtrent oorzaak en gevolgen? Wat heb ik tot nu toe bespiegeld over god, de ziel,
over de schepping van de wereld? Ik weet niet...
Voor mij is daaraan denken de ogen sluiten en niet denken...
'
'Innerlijke constitutie der dingen... Innerlijke zin van het heelal'... Dat alles is onecht, dat alles wil niets zeggen... Het is ongelooflijk dat men denken kan aan dat soort dingen...
'
Denken aan de innerlijke zin der dingen Is overtollig!
LICHT UIT
MUZIEK (kleine muzikale intro)
LICHT AAN - ZOMERMIDDAG '
'
Schikt haar koffer terug, sluit deze.
Ik voel een enorme vreugde...
Welk een vrede, na zovele reizen... Hoe heerlijk kijken is het naar de koffers, starend als naar niets!
O, blauwe hemel - dezelfde van mijn kinderjaren -
Kom naast mij zitten,
Laten we rustig kijken,
en leren dat het leven langsgaat en...
...en wij houden eikaars handen niet vast...
...leggen wij de handen in elkaar.
Bedenken wij vervolgens, volwassen kind'ren
dat het leven langsgaat
en niet blijft, niets nalaat en nooit weerkeert
en...
...maken wij de handen los, 't is niet de moeite ons te vermoeien.
Of wij genieten, dan wel niet, wij gaan voorbij als de rivier.
Beter is te weten stil voorbij te gaan...en zonder grote onrust,
zonder liefden, zonder haat, noch hartstocht...
Beminnen wij elkander kalm, bedenkend dat wij, als we wilden,
Elkander zouden kunnen kussen, strelen en omhelzen.
Maar dat het beter is te zitten naast elkaar en de rivier te horen stromen en te zien.
Muziek a.u.b. celliste speelt
Elkaar zouden kunnen kussen, strelen en omhelzen.
Plukken wij bloemen, neem ze in je hand en leg ze in je schoot
en laat de geur het ogenblik verzachten... Dit ogenblik waarin wij kalm in niets geloven...
Pluk de bloemen maar laat ze los eer je ze hebt gezien...
Ga zitten in de zon. Doe afstand. En wees koning van jezelf.
Vrijwillig deed ik afstand van mijn troon...
Mij scepter heb ik neergelegd...
mijn kroon...
Geen koningskleed...
Gisteravond stond een man uit de stad te praten in de deur van
de herberg. Hij sprak over rechtvaardigheid en de strijd voor
rechtvaardigheid, over het lijden der arbeiders, over het altijd
moeten werken en over hen die hongeren,
en over de rijken die
dit alles niets kan schelen...
Als ik eerst schaduw word, zul je mij herinneren
Zonder dat die herinnering je brandt of pijnigt of ontroert.
...en over de rijken die dit alles niets kan schelen...
en toen hij mij aankeek zag hij tranen in mijn ogen
en glimlachte blij, denkend dat ik voelde de haat die hij voelde en het medelijden dat hij zei te voelen...
En mocht, voor mij, jij de obool gaan brengen aan de somb're bootsman Dan zal ik niets te lijden hebben als ik aan je denk.
(kleine stilte)
en het medelijden dat hij zei te voelen.
Nee, waar ik aan dacht terwijl de mensenvriend praatte
- en dat was wat mij tot tranen toe bewoog -Was hoe het verre geklingel der koebellen Bij het vallen van die avond Niet leek op de klokken van een kleine kapel Waar bloemen en beekjes ter misse gingen Samen met eenvoudige zielen als de mijne.
De man was uitgepraat en keek naar de zonsondergang.
Maar wat heeft met zonsondergang te maken hij die haat en liefheeft?
Ik heb nooit kunnen beminnen, voelen heb ik nooit gekund.
Wat mij betreft, Ik ben tevreden.
De illusie die mij staande hield
Was slechts voor 't voetlicht koningin...
(tot haar)
In je kleed met nacht en eenzaamheid omrand,
houdt in de holte van je hand.
Niets hecht mij aan niets.
Ik wil vijftig dingen tegelijk.
Ik hunker met een drang van honger naar
vlees,
naar iets, ik weet niet wat... ik ben tevreden.
Geen koningskleed? 't rijk is uit!
'
LICHT
Ik geef niet om rijm. Zelden.
Trouwens...
Niets van wat ik geschreven heb werd ooit voltooid...
altijd kwamen nieuwe ideeën tussenbeide... buitengewone, onbuitensluitbare gedachten-associaties met oneindigheid als begrenzing.
(tegen vis)
Ik kijk en ben bewogen, ben bewogen zoals...
Daar in de diepte...
In het zwijgen en in het bedrieglijk licht van de diepte...
Wat een muze! Nu dan...
Wat ik niet ben, al wat ik niet kan zijn
wat ik, als ik het was, vergeefs zal zijn
wil ik duurzaam beseffen dat ik niemand
ben...
(lijkt er niet erg in te geloven)
wil ik duurzaam beseffen dat ik niemand ben...
en van mijzelf, hooghartig, mij ontslaan wijl ik mijn feiten onderken
Ik heb gefaald in alles, zonder iets te wagen, zonder iets te doen of iets te zijn;
Noch heb ik, in de distels mijner dagen de bloem geplukt van gelukkige schijn... Rest mij...
- want ergens is de arme rijk -
als hij het maar wil weten
De grote onverschilligheid die bij mij blijft...
Ik schrijf het op om het niet te vergeten.
de gedachte verwerpen aan de reclame en plebejische
vermaatschappelijking van mijzelf, heb ik voorgoed het volledig
bezit herwonnen van mijn
Goddelijk besef van mijn
opdracht.
Na het schrijven lees ik.
Waarom heb ik dit geschreven? Waar heb ik dit vandaan gehaald?
Ik voel overtuigingen die ik niet heb.
Alles is nacht, alles verwarring. Wat wij om ons heen zien is gelogen. Verwaaide rook, afspiegeling
Van 't vuur en van die schittering
Van waar is dit tot mij gekomen? Dit is beter dan ikzelf!
Niet mijn, niet mijn is mijn gedicht!
Wie is 't die wat ik schrijf dicteert?
Wie was het die, 't mij gaf?
Zouden wij op deze wereld niets dan pennen
zijn met inkt
Waarmee iemand waarachtig schrijft wat wij hier...
(merkt zijn opwinding) ...(eerder ontsteld)
En mijn verveling, al mijn verveling, dynamiek geworden... door een liefde die terugkeert... met nog een kracht genoeg om mij te trekken en mij mee te slepen...
Hoever ben ik van wat ik zoëven was! Hysterie!!
Ik voel de plundering!!!!!
Ik ga op in vervoeringen die ik afwijs! Ik voel...
(krijgt het moeilijk gezegd)
...overtuigingen...
Ik...
Wanneer ik met oprechtheid spreek, weet ik niet met welke oprechtheid ik spreek...
(stilte)
(gaat naar de microfoon, tot het publiek:) Het complexe oeuvre, waarvan dit het eerste deel is, is essentieel
dramatisch van aard, zij het verscheiden van vorm - hier prozafragmenten, in andere delen poëzie of filosofie.
Ik weet niet of de geestesgesteldheid die
eraan ten grondslag ligt
een voorrecht of een ziekte is...
Ik weet het niet ! DOEK
'
OFF
...ik geschreven heb werd ooit voltooid één, twee, één...
Kom niet tegenover me zitten, niet naast me, kom niet... enz.
'
Eén, twee.
Zeker is - in elk geval - dat de auteur van deze regels nooit één enkele persoonlijkheid heeft gehad. Eén, twee.
Aliquad cogitat ergo sum. 'Iets' denkt dus 'Ik' ben. Test!
"
'
Chocolaatjes
'
Zij 'kwam',
Als gedreven door een goddelijk instinct en... '
Eet op.
Heus alle religies samen leren ons niet meer dan snoepgoed.
'
Vrij wil ik zijn en onoprecht!
Ik zie je hier, en nu, en ik ontwaak tot iets. De morgen rijst, de warmte gaat open, de wind siddert...
Wat zegt jou de wind die waait?
'
Mij zegt hij veel meer.
Mij spreekt hij van velerlei dingen,
van herinneringen en verlangens.
Jij hebt de wind nooit horen waaien. De wind spreekt enkel van de wind
Wat jij hem hoorde zeggen was een leugen. En de leugen is in jou!
Essentieel is kunnen zien zonder te denken.
Maar dat vereist een diepgaande studie. Eist een leerschool in verlering.
Een bloem bijvoorbeeld, heeft die schoonheid?
Is er soms schoonheid in een vrucht? Vooraleer '
(anticipeert zijn verkeerde antwoord) Nee!
Ze hebben kleur en vorm. En ze bestaan, meer niet. Schoonheid is de naam van iets dat niet bestaat.
kon ik maar chocolaatjes eten met dezelfde authenticiteit waarmee jij eet.
Ik echter...denk!
en als ik het zilverpapier eraf haal, dat van tin is,
gooi ik alles op de grond, zoals ik ook mijn leven heb vergooid
Mijn hart is een leeggegooide emmer. Zoals zij die geesten oproepen roep ik mezelf op en vind niets...
Ik ga voor het raam staan en ik zie de straat met absolute duidelijkheid Ik zie de winkels, ik zie de trottoirs, ik zie auto's voorbijgaan,
ik zie levende en aangeklede wezens die elkaar passeren
Ik zie de honden die, ook zij, bestaan.
En dit alles deprimeert me als een vonnis tot
verbanning.
Ik ben vandaag verslagen,
Ik ben vandaag lucide,
Ik ben vandaag perplex,
Ik ben vandaag verdeeld...
Ik ben...niets...
Ik zal ook nooit iets zijn.
Ik kan ook niet iets willen zijn...
Heb geen morele scrupules, geen intellectuele angst.
Ken je, als
Maar wat is bekend? Wat ken je dan wel dat je iets in het bijzonder onbekend noemt?
'
Waar ik aan dacht...
In de schaduw van de
Misschien dat ik een dag gesterkt In kracht of in onthechtheid, het steile pad begroeven zal Dat naar het
In de schaduw van de Berg Abiegno Rust ik nu...
'k zie van verre naar het
('
Van de schaduw van de Berg Abiegno Wie, wie komt en slaakt mijn keten?
('
Zal men mij missen?
O, grijp je kans.
Niemand wordt gemist en jou mist niemand.
Zonder jou loopt alles zonder jou.
Jouw bestaan is erger voor anderen dan je
verdwijnen...
Het verdriet van anderen?
Heb je bij voorbaat wroeging dat ze je bewenen?
Wees gerust: ze zullen weinig wenen
Om te beginnen is er verrassing, dan de ontzetting voor de doodskist... de familie bij de dodenwacht, ontroostbaar en anekdoten vertellend, jammerend hoe jammer het toch is dat je gestorven bent,
En jij, simpele aanleiding tot al dit rouwbeklag
Jij, waarlijk dood, veel doder dan je denkt. Dan...de tragische aftocht naar de tombe of het graf,
En dan begint de dood van de herinnering aan jou...
Om te beginnen heerst in allen opluchting Na de ietwat vervelende tragedie van je sterven...
Dan, van dag tot dag, worden de gesprekken opgewekter
En het alledaagse leven neemt zijn plaats weer in.
Dan...van lieverlee, ben je opeens vergeten!
'
Plots geeft '
'
Gebroken is de toverspiegel waarin ik mij zag zoals ik was
'
Chocolaatje?
Heus, er is op de wereld niet meer metafysica dan die chocolaatjes.
'
Dood ben je reeds, dood voor jouw uur.
Je ging het land op vol grote plannen. Maar daar vond je alleen gras en bomen. En als er mensen waren, waren die net als de anderen.
Genie?
Op dit moment wanen honderdduizend breinen zich in'droom genie als jij,
En de geschiedenis zal er, wie weet?, niet één vermelden,
In hoeveel zolderkamers en niet-zolderkamers op de wereld
zitten niet op dit moment genieën-voor-zich-zelf te dromen?
Hoeveel verheven, nobele, lucide aspiraties
En wie weet realiseerbaar,
zullen nooit het werkelijke zonlicht zien noch
oren om te horen vinden?
De wereld is voor wie geboren wordt haar te
veroveren
En niet voor hem die droomt dat hij haar kan veroveren.
Je hebt meer gedroomd dan
(neemt een ander stukje chocolade van de grond)
Gebroken is de toverspiegel..
En in elk noodlotsscherf zie ik nu slechts een
stuk van mij...
een stuk van u...
een stuk van mij...
(laat de chocolade smelten in zijn mond) Mijn kinderjaren... Zo angstig verloren...
God zou ik moeten zijn...
'
Weer droom je...Eet die chocolaatjes... Eet op! (dwingend) Eet op!!
En laat de rest maar komen als het komt, of komen moet, of anders komt het niet!
(onder druk, angstig)
Alleen op de verlaten kade, op deze zomermorgen
Kijk ik in de richting van de zee. Kijk ik naar het onbegrensde, Kijk ik, en zie met welgevallen hoe,
En ik...
wacht op de kade...
gehoorzaam aan een indirecte opdracht.
(tegen
Ultimatum:
Ik zal een kille drang tot misdaden stimuleren.
Tot een inquisitie zonder het excuus van het geloof.
Misdaden zonder motief, zelfs niet dat van kwaadaardigheid of drift. Begaan in koelen bloede zelfs niet om te pijnigen zelfs niet om kwaad te doen.
Zelfs niet tot vermaak maar slechts als tijdverdrijf
Enkel om het zoet genot verfoeilijke misdaden te bedrijven en er, niets bijzonders aan te vinden.
Te zien lijden tot het punt van waanzin en van dood door pijn zonder het ooit zover te laten komen.
'
I shall build thee a statue that will be
to be the continued future evidence
of thy love and thy beauty and the sense
that beauty giveth to divinity.
This picture of love will bridge the ages
It will loom white out of the past and be eter
nal
like a
Love, love, my love!
Thou art already my God
My love, my love, my
Let me kiss on thy hot lips now immortal.
Kus met enterhaken, zwepen, vleselijke razernij,
Jouw blijde, vleselijke angst mij te behoren Jouw masochistische verlangen jou te geven aan mijn woede
Object te zijn, inert en voelend, van mijn om nivore wereld!
Ik wil met u meegaan, ik wil met u meegaan...
(tot zichzelf)
maar mijn verbeelding weigert mij te volgen...
Ik dwing mijzelf Ik dwing mijzelf
Nog eenmaal... Nog eenmaal...
Gehoorzaam aan de wet die dwingt En stenen en mensen gebiedt Heb ik een algemeen instinct En voel ik...wat ik voel.
Ik voel teveel.
Dwing mij
Verneder mij en sla mij
Maak mij tot uw slaaf, uw ding
En dat uw minachting voor mij mij nooit ver
late...
Onderwerp mij zoals wie een hond trapt tot hij dood is...
En nu... En nu...
stijgt uit haar verten...
weerom...
weerom...
de overoude wijdse kreet.
De maan rijst aan de horizon En als een traan ontwaakt in mij...
(gemengde gevoelens)
mijn blijde kindertijd...
mijn verleden keert terug...
een geur, een stem,
de echo van een lied...
Alleen op de verlaten kade... kijkje in de richting van de zee... naar het onbegrensde...
't
Alleen op de verlaten kade...
Ik kijk van ver naar de pakketboot, met een grote onafhankelijkheid van ziel.
Vrij wil ik zijn en onoprecht!
een vliegwiel begint in mij, langzaam, te draaien...
De ochtend. De bleekheid.
De bleekheid van de ochtend dat men...
Ik wil met u meegaan
Ik wil uw gevaren oog in oog zien.
Op mijn gezicht de winden voelen die het
uwe gegroefd
hebben.
Van mijn lippen het zout spuwen van de
zeeën die de uwe hebben
gekust.
Mijn schouders zetten onder uw werk, deel hebben in uw beproevingen...
met u de beschaving ontvluchten
Weg van mijn beschaafde kleding. '
Mijn zachtaardigheid van optreden mijn vreedzaam leven
mijn zittende statische geregelde en overziene leven Naar zee! Naar zee! Naar zee!
O! Mijn leven te water laten... Voor mij bestaat geen wereld meer! Ik laai vermiljoen
Ik voel alléén de aderen van mijn slapen In mij slaan, mij slaan...
Heb mij lief en haat mij!
Uw woede, uw wreedheid...
O hoe die spreken tot het bloed van een
vrouwenlichaam
welks geilheid overleeft.
De vrouw-alle-vrouwen zijn
Die werden verkracht, vermoord, verwond...
In mijn onderworpen wezen het wijfje van hen allen zijn
En dat alles te voelen - al die dingen tegelijk -tot in mijn ruggemerg
De drang tot wat volstrekt verwerpelijk is en wreed
die als abstracte geilheid knaagt aan onze zwakke lichamen
En onze lege blikken vult met grote waanzinnige koortsen...
Ah! De beestigheid van deze beestigheid...
Schijt!
Aan ieder leven als het onze, dat niets van dit alles is.
Kijk mij hier! Ingenieur, praktisch uit noodzaak, o zo gevoelig.
Kijk mij hier, onbeweeglijk met u vergeleken zelfs wanneer ik loop. Inert zelfs als ik handel... Kijk mij hier, een zelfmoord!
zelfs als ik mijn wil opleg, een zwakkeling, statisch, gebroken, laf en afzijdig van uw glorie.
Van uw groot en snerpend, heet bloeddorstig
dynamisme!
Schijt!
Omdat ik niet kan handelen in overeenstemming met mijn delirium. Schijt!
Omdat ik altijd aan de rokken loop van de
beschaving.
Schijt! Schijt! Schijt!
Ik dwing mezelf.
Ik dwing mezelf.
Nog eenmaal.
Ik bedenk dat het interessant zou zijn kinderen op te hangen voor de ogen van hun moeders...
Ik voel me ongewild die moeders.
Nog eenmaal.
Ik dwing mezelf en roep nog eenmaal voor
mijn ogen in de ziel de
furie op van de piraterij en van de slachting,
de smaak, bijna te
proeven in de plundering...
De nutteloze slachting van vrouwen en van
kinderen.
Het zinloze ge folter alleen tot ons vermaak van arme passagiers.
En de wellust in het breken en vermorzelen van al...
Ik denk aan God.
Al deze tijd heb je naar niets gekeken.
Al deze tijd heb je je oog niet afgehouden
van je huis aan de rivier.
Je kindertijd aan de rivier.
De vensters van je kamer die uitzagen op de
rivier bij nacht.
Ik herinner mij...
en tranen vallen op mijn hart...
O, mijn voorbije kindertijd, pop die men mij
gebroken heeft.
Mijn oude tante...
Een oude tante, die van je hield omdat ze
een zoon verloren had.
Ze zong je elke nacht in slaap.
'
't
Ginds vaart het schip
En doetje denken aan hoe weinig je aan haar gedacht hebt...
en ze hield zoveel van je...
hoe ondankbaar ben je jegens haar geweest...
'
dan op hem en bedrijft
liefde.
'
Ik zong...
de zon zwelt...goud stijgt...
Het schip, omlijnd en afgetekend. Het schip dat koers zet... Dan vage stip aan de horizon. Stip steeds vager aan de horizon. En daarna...
Ginds vaart het schip
De piraten... Het moment...
de drang...
tot wat volstrekt verwerpelijk is... wreed...
In mijn passieve lichaam... de vrouw-alle-vrouwen zijn-Ik weet niet wat, weet niet hoeveel van u ik graag zou zijn...
Niet enkel u de vrouw zijn, u de vrouwen
zijn, u slachtoffer, niet
alleen uw zielen zijn, uw lichamen, uw furie,
het door u bezeten
zijn...meer dan dit...
God zou ik moeten zijn.
Ik ben niets, ik zal nooit iets zijn.
Ik voel ik weet niet welk absurd berouw wanneer ik hieraan denk.
Ik...
Ik roep met een bewuste wilsinspanning om deze gevoelens kwijt
te geraken. Ik roep met een wanhopige, steriele, nutteloze wilsinspanning: Ik roep: De wereld behoort aan diegene die niet voelt!
De wereld behoort aan diegene die niet voelt!
IJle duizelingen van verwarde dingen in de zielen.
Onze zielen...
'
Proper, ordentelijk, modern als een kantoor
met geelkoperen loketten,
zijn mijn gevoelens nu normaal, correct als
gentlemen,
praktisch...
Het is intussen een gewone werkdag.
Alles begint zich te bewegen, te normaliseren.
'
Liefde is het essentiële,
Die kan hetzelfde zijn, of kan verschillend zijn.
De man toch is niet dierlijk: Hij is een vlees met brein,
Schoon soms wat ziekelijk. (
Goede reis, mijn arme toevallige vriend, die mij de gunst bewezen
hebt de koorts en de treurnis van mijn dromen met je mee te nemen. En mij terug te brengen tot leven, om naar je te kijken en te zien vertrekken.
Goede reis! Goede reis! Zo is het leven.
Zij kwam En ik
maakte meteen het juiste gedicht:
De dichter wendt slechts voor
Hij veinst zo door en door
Dat hij zelfs voorwendt pijn te zijn
Zijn werkelijk gevoelde pijn
En zij die lezen wat hij schreef
Voelen in de gelezen pijn
Niet de twee die hij geleden heeft
maar een die de hunne niet kan zijn.
En zo rijdt op zijn rails in 't rond
Tot vermaak van onze rede
Die opwindtrein, in dichtermond
Ook wel 'het hart' geheten.
'
hem uit.
Wil hem terugdraaien, maar doet het tenslotte niet.
'
Men herkende mij meteen als de persoon die ik niet was
en ik ontkende niet en was verloren
Toen ik mij wilde ontmaskeren
Zat het masker vast aan mijn gezicht
Toen ik het aftrok en mij in de spiegel zag
was ik reeds oud geworden
Ik wierp het masker weg en ging slapen in de
vestiaire
als een hond die wordt getolereerd door de
direktie omdat hij niet
bijt.
(stilte)
Waarom vertel ik dit?
(blijkt het gevonden te hebben)
Men zegt dat ik al wat ik schrijf of veins of lieg. Maar nee.
't Is enkel dat gevoel bij mij
Is wat ik mij verbeeld
De hartslag doet niet mee.
Zo schrijf ik midden in Wat niet dicht bij mij ligt Vrij van gevoel dat bindt Ernstig om wat niet leeft Voelen?
Is voor wie leest! Waarom vertel ik dit?
(blijkt het gevonden te hebben)
Ik schrijf deze geschiedenis om te bewijzen hoe subliem we zijn.
We zijn niets.
We zullen nooit iets zijn.
We kunnen ook niet iets willen zijn.
Afgezien daarvan koesteren we alle dromen van de wereld.
De wereld is voor hem die droomt dat hij haar kan veroveren.
Als we met de dochters van onze wasvrouwen trouwden... zouden we gelukkig zijn?
Kunt u dat vatten?
Wat is er moeilijk aan te begrijpen dat iets iets is en niet steeds
iets anders een eindje verderop?
Aldus wordend,
in het ongunstigste geval,
tot een dwaas die hardop droomt
in het gunstigste geval,
niet tot één enkele dichter maar tot een hele
literatuur,
draag ik er wellicht toe bij,
het universum te vergroten...
want hij die,
bij zijn dood,
één mooi vers nalaat,
heeft de hemelen en de aarde rijker gemaakt.
Aanvankelijk dacht ik dit complexe oeuvre,
waarvan dit het tweede
deel is, anoniem te publiceren.
want...
love's known, each lover is anonymous. DOEK
'
'
de knoppen.
Schakelt bandopnemer dan aan. OFF
...ik geschreven heb werd ooit voltooid één, twee, één...
Kom niet tegenover me zitten, niet naast me, kom niet één, twee.
Zeker is - in elk geval - dat de auteur van
deze regels nooit één
enkele persoonlijkheid heeft gehad. Eén,
twee. Aliquad cogitat ergo
sum, 'Iets' denkt dus 'Ik' ben...Chocolaatjes,
kleine meid!
Eet die chocolaatjes! Eet op...Ken je als
Falstaff de vettige
liefde...
'
Kom vertroostende, Voetje voor voetje, aloude verpleegster Gij die troost brengt,
Romeinse matrone, onvoorstelbaar nobel en noodlottig,
prinses der troubadours, gracieus in kleurige gewaden,
achttiende-eeuwse markiezerin, gedecolleteerd, gedistantieerd, Beroemde cocotte uit de tijd van onze vaders,
of iets moderns-wat, weet ik niet -dat alles, wat het ook zij dat ge mag zijn, als het kan inspireren, laat het dan inspireren!!
'
Ze draagt twee sabels + kussen + windel +
enz...
'
Oud speelgoed mijner dromen...
Ik zal de weg wijzen! Ik!
In de politiek:
Totale afschaffing van de idee van democratie conform de
Totale afschaffing van de idee dat elk individu het recht of de
plicht heeft uit te drukken wat hij voelt. De grootste kunstenaar
zal zijn hij die zichzelf het minst definieert en die schrijft in
het grootst aantal genres met de meeste tegenspraken en tegenstrijdigheden.
Ik verkondig dus de noodzaak van de komst van het
Ik garandeer de komst van het
Ik verkondig voor de nabije toekomst, de wetenschappelijke schepping der supermensen.
De supermens zal zijn niet de sterkste maar de meest complete,
De supermens zal zijn niet de hardste maar de meest complexe,
De supermens zal zijn niet de meest vrije maar de meest harmonische! (buiten adem)
Wolken.
'
Ik weet niet welk lot of welke toekomst onze
stuurloze wanhoop
past,
noch welke eilanden van het onmogelijke zuiden wachten op onze schipbreuk.
Ik weet niets.
In het diepst van mijn geest, waar ik droom wat ik gedroomd heb,
in de verste velden van mijn ziel, waar ik nodeloos herdenk
(en het verleden is een natuurlijke mist van valse tranen)
Op de wegen en de paden van de verre wouden
waar ik mijn bestaan veronderstelde, vluchten ontredderd, laatste resten van de allerlaatste illusie...
Mijn gedroomde legers, verslagen zonder geweest te zijn.
(tot '
Weer zie ik u terug,
maar mij, mijzelf, zie ik niet terug.
'
'
'
'
Meester,
Mijn zeer geliefde meester,
Hart van mijn geest en van mijn hele lichaam,
Mijn hart heeft niets van jouw serene rust geleerd,
Mijn hart heeft niets geleerd...
Waarom heb je mij geroepen naar de hoogste bergtop...
Als ik, geboren in de steden van de vallei, niet kon ademen...
Ik ben technicus, maar alleen technisch binnen mijn techniek.
'
Ik ben technicus, maar alleen technisch binnen mijn techniek.
Daarbuiten ben ik gek, met alle recht om het te zijn, verstaan!
'
Waanzinnig, zeker, want ik wilde grootheid
Zo als 't fatum die niet geeft
Te veel was mij mijn zekerheid
Daarom is in het zand gesneefd
Mijn wezen dat geweest is, niet dat leeft.
Mijn waanzin zij anderen toegewenst
Wat meer, zonder de waanzin, is de mens
dan een verzadigd beest,
zich voortplantend kadaver dat nog leeft?
Waanzinnig, zeker, want ik wilde grootheid maar...
Mijn zwaard is zwaar
mijn armen zijn ontkracht...
'
Er is tussen de wereld en mij een nevel die
me belet de dingen
te zien zoals ze werkelijk zijn...
Elke dag ben ik eenzamer, verlatener. Gaandeweg breken alle banden. Binnenkort zal ik alleen zijn. Ik ben niets.
'
Na een tijdje kijkt ze naar hem toe en fluit op een korte en gebiedende manier. '
(kwaad)
Dat is geen vrijheid! Dat is tirannie!
Nee!
Hulpverlening!
Dat is de vrijheid om te tiranniseren, wat het tegendeel van vrijheid is.
(tracht haar te overtuigen)
Dat is juist wat we het meest moeten zien te
belemmeren en te bestrijden
Daarom moeten we kiezen voor de theorieën van de
Door een sociale revolutie, plotseling, abrupt overrompelend.
Onze revolutie zou bij voorkeur een wereldrevolutie moeten zijn.
Ik mag doodvallen als ik hier iets van begrijp,
(als een verantwoording)
Ik voelde revolte in mij.
Ik wou mijn revolte begrijpen.
Ik wou dus een bewust en overtuigend Ware
Anarchist worden.
De werkelijkheid heeft ons niet meer nodig.
'
Ik heb - toen ik voelde dat ik dit intense en infantiele verlangen
kon en ging bedwingen - mijn kalme inbezitneming van mijzelf erkend.
Lydia...
Het is nu misschien tijd dat ik zeg wat soort mens ik ben.
Door mijn eigen natuurlijke neigingen, door
de omgeving van mijn
vroegste levensjaren, door de invloed van
studies, door dat alles
ben ik van de verinnerlijkte soort karakter,
egocentrisch, zwijgzaam,
niet zichzelf genoeg, maar zichzelf verloren
hebbend. Mijn gehele
leven is er een geweest van passiviteit en
droom.
Niets van wat ik geschreven heb werd ooit voltooid. Mijn geesteskarakter is zodanig dat ik een afkeer heb van het begin en eind van dingen, omdat het geen vaste punten zijn. Ik heb geen principes.
ik dan zal verdedigen. Spelen met ideeën en met gevoelens heeft
me altijd een bestemming geleken van de allerhoogste schoonheid.
'
'
Houding om houding, beter de edelste, de
kalmste en de verhevenste.
Pose om pose, de pose te zijn die ik ben!
'
'
pijn te verlichten.
Poet's love is this:
I love my love for thee more than I love thee!
"
Lange stilte.
God zij geprezen dat ik geen goed mens ben,
en het natuurlijk egoïsme heb der bloemen
en van de rivieren die hun weg gaan
Bezig beide, zonder het te weten
Dit is de enige opdracht in de wereld
Deze: duidelijk bestaan.
en dat te doen zonder eraan te denken.
'
Draait even terug en laat hem spelen. OFF
Dit is de enige opdracht in de wereld Deze: duidelijk bestaan.
'
'
Ik ben altijd verbaasd als ik iets heb voltooid. Ik ben verbaasd.
Mijn zin voor perfektie zou mij moeten verhinderen iets te voltooien, zij zou mij zelfs moeten verhinderen ergens aan te beginnen, maar ik denk daar niet aan.
('
Ik steek een sigaret op, - eindelijk -
en in de sigaret proef ik de bevrijding van
alle gedachten
Ik volg de rook gelijk een eigen weg En in een passend en gevoelvol ogenblik geniet ik
de bevrijding van alle speculaties
En ik ga door met roken...
Zolang het lot het mij vergunt zal ik doorgaan met roken...
Men HOORT muziek:
Orkest-versie finale van
'
Tekst O perafinale:
Et moi? Moi, la fidèle amie dont la main essuya tes yeux? Par qui la douleur endormie s'exhale en rêves dans les cieux? Ne suis-je donc rien?
Que la tempête des passions s'apaise vers toi! L'homme n'est plus: renais poète! Je t'aime, Hoffmann! Appartiens moi!
Hoffmann:
Comme des astres radieux! Et je sens, ô ma Muse aimée passer ton haleine embaumée sur mes lèvres et sur mes yeux! Muse aimée, je suis à toi!
Muzikale finale
DOEK
Auteur Paul Pourveur
Publicatie Etcetera, 1991-09, jaargang 9, nummer 35, p. 31-40
Trefwoorden bandopnemer • celliste • mijn • sabel
Namen Afgrond • August Willemsen • Berg Abiegno Rustte • Brul • Catrineta Al • Catrineta. • Celliste • Een God • Eind • Fernando Pessoa • Franse Revolutie • Genie en van • God-love • Griekse • HIJ • Hamlet • Hoek • Ja • Klein • La Muse • Levensdrift • Luxaflex • Mensdom der Ingenieurs • Met • Napoleon • Om Godswil • Opperpiraat • Paul Pourveur • Pijn-waterlijn • Roman • Scherp • Sekse • Slot • Stilte • Tales of Hoffmann • Toekomst • Tranen • UIT LICHT AAN-NACHT • Vandaag • Verhuld • Verte • Ware Anarchist • Was in het oude • ZIJ • Zee-twee
Development and design by LETTERWERK