Dansprojekt toont werk van jongere koreografen
ANTWERPEN -- "Dansprojekt" is een groep jonge dansers en koreografen die werken onder leiding van Aimé de Lignière, eigenlijk als het ware een jonger of tweede plateau van het Ballet van Vlaanderen. Dat houdt in dat de dansers "van huis uit" een stevige technische bagage meegekregen hebben. In dit projekt is het de bedoeling ruimere en intensere samenwerking tussen andere kunsttakken en dans te bewerkstelligen, in het biezonder dan door het werken met moderne komponisten, zoals John Adams, Steve Reich en Peter Maxwell Davis. Daarnaast wordt er ook een poging ondernomen om verder te gaan dan de klassieke ballet-canons.
Het resultaat van een en ander was te zien in de voorstelling "Dansconcert", waarbij koncert slaat op het feit dat van verschillende koreografen in een voorstelling werk samengebracht werd. Dat brengt ook een grote diversiteit aan dansstijlen met zich mee. Zo zitten er duidelijke jazz-, modern-dance en "expressionistische" trekjes in, die dikwijls min of meer vrij door elkaar gebruikt worden. Dat maakt het werk van de groep in zijn geheel min of meer vergelijkbaar met werk van "Mainstream"-koreografen zoals b.v. Jennifer Muller.
Dat betekent dan ook dat het geprezenteerde vaak gemakkelijk toegankelijk is, een eenvoudige en heldere symboliek vertoont, zoals b.v. in "Le jour se lève" van Lieve Menens en "Church of women" en "Salomé" van Aimé de Lignière, waarin telkens een min of meer duidelijke tematiek verweven zit. Naar mijn gevoel is die eenduidigheid in de dans echter eerder een nadeel dan een voordeel, want dans wordt precies boeiend waar hij doet wat niet met woorden kan verteld worden. Wat niet wegneemt dat het allemaal heel vlot en technisch vrij goed gedanst wordt, ondanks de jonge leeftijd van veel dansers.
"Continuüm" van Ben Bergmans op "Drumming" van Steve Reich is veel meer pure dans, en is in zekere zin de meest gewaagde koreografie van het "koncert". Zelf was ik er niet echt weg van, omdat het er nogal naar uitzag dat de dans te veel een andere intensiteit en frazering had dan de muziek, maar het is dan ook wel aartsmoeilijke muziek om een goede koreografie op te maken. Wellicht gaan de uitdagingen, die deze muziek inhoudt, de mogelijkheden van dit nog erg jonge gezelschap te boven. Hetzelfde zou je kunnen zeggen van "8 songs for a mad king" van Peter Maxwell Davis in een koreografie van Aimé de Lignière, waarin hijzelf de rol van de koning waarneemt. Deze bespiegelingen op zeer hermetische muziek over waanzin werden zeer zwaar en soms zelfs patetisch in beeld gebracht, maar verhelderden niet echt de struktuur van het werk, zodat het geheel moeilijk kon overtuigen.
Nog te zien op 27 maart in het Paleis voor Schone Kunsten te Brussel om 20 u. 30.
