In Amado Mio worden "geleende" teksten afgewisseld met uitspraken die zonder enige twijfel rechtstreeks van de acteurs afkomstig zijn. De Parade maakt er een treffende voorstelling van.
Er is het acteren waarin de "echte" mens, in het beste geval, spoorloos op lijkt te gaan in zijn personage. En er is het acteren dat slechts een lichte verheviging is van het gewone handelen, waarin de acteur door zijn manier van zijn en doen een specifieke kleur en inhoud verleent aan een tekst.
Als er geen vonken oversprinen tussen tekst en acteur wordt zo'n acteren snel futloos; maar als het "klikt" geeft het zeer intens kijkplezier. Amado Mio van De Parade bewijst dat. Het is een stuk over de betekenis van de liefde voor mensen en hoe ze daar vorm aan geven. Regisseur Rudi Meulemans maakt daarvoor echter geen ommetje langs een verhaal. In vroegere ensceneringen bleek al zijn belangstelling om een ideeëngoed, een figuur of een fenomeen te documenteren op quasi-journalistieke manier. Hij betitelde de stukken dus vaak als "journalistiek werk". Ook hier verzamelde hij her en der materiaal dat hij herschikte in een zorgvuldig opgebouwde compositie.
Meulemans ging te rade bij beroemde auteurs als Müller, Duras, Berger of Pasolini, maar evengoed bij vergeten auteurs uit de 18de eeuw als ene Crébillon fils. Ook muziek speelt een belangrijke rol: zowel smachtende ballads van een Chet Baker als sensuele Braziliaanse muziek. Maar wat dit stuk op een beslissende manier doet verschillen van vroegere regies van Meulemans, is de wijze waarop de acteurs mee de "substantie" van het stuk maken en inkleuren, door hun bijzondere betrokkenheid.
Op Hilde Wils na, die heel wat podiumervaring heeft, gaat het hier om acht zeer jonge, vaak pas afgestudeerde acteurs van het Lemmensinstituut en De Kleine Academie.
Hier en daar worden "geleende" teksten afgewisseld met uitspraken die zonder enige twijfel rechtstreeks van henzelf afkomstig zijn. Liefdesbrieven bijvoorbeeld, die op verwarde en onbeholpen manier een prangend verlangen willen verduidelijken en tegelijk zo cool mogelijk uit de hoek komen. Of dromen en verlangens die ze af en toe aan elkaar opbiechten.
Wat een contrast met de teksten van achttiende-eeuwse auteurs, die het uitdrukken van amoureuze gedachten tot een kunst op zich wisten op te voeren. Wellicht beseften ze dat er is af en toe een zeer grote afstand tussen de prilheid van de acteurs en de doorwrochte teksten die ze uitspreken alleen zo'n raffinement de aandacht kan afleiden van het feit dat niemand kan benoemen wat de liefde echt is of betekent.
Zo krijg je het merkwaardige fenomeen dat er af en toe een zeer grote afstand is tussen de prilheid van de acteurs en de doorwrochte teksten die ze uitspreken. Terwijl op andere momenten hun aanwezigheid, zelfs zonder woorden al voldoende is om bijvoorbeeld in een klap terug duidelijk te maken wat liefdesverdriet nu ook weer is. Dat is het onvergetelijk moment dat ze allen naast elkaar op stoelen zitten, wat onderuitgezakt en dromerig kijkend, terwijl Chet Baker in een liedje zijn wonden likt. De manier waarop ze de schouders optrekken, wat gaan verzitten en zuchten spreekt boekdelen over wat door hun hoofd gaat.
In deze scènes houdt Hilde Wils zich afzijdig. In een scène waarin een oudere vrouw een jonge man tegelijk provoceert om zijn liefde voor haar te bekennen, maar daarna op wrede wijze de boot afhoudt, is daarentegen de combinatie Wils- Stijn Vandeputte cruciaal voor het begrijpen van wat gebeurt. Het leeftijdsverschil blijkt immers vooral door een verschil in zelfbewustheid en podiumprésence van beide acteurs. En net die lichte onvastheid in het publieke leven is het, waardoor ook in de tekst de jonge man slachtoffer van de vrouw wordt.
Het is de grote verdienste van deze regie dat ze voor dit soort subtiliteiten een scherp oog heeft. Ze worden ingezet om op een treffende manier iets te tonen van wat "de liefde" is.
"Amado Mio" van De Parade.
Nog in De Markten, Oude Graanmarkt 5, 1000 Brussel tot en met 19 december om 20.30 uur
