Danstheater op de vuilnisbelt
Gent -- In een niemandsland van daklozen speelt To crush time van Les Ballets C. de la B. Het decor is een reusachtig reclamebord waarvoor oude frigo's opgesteld staan. De vier dansers gebruiken ze als kast voor hun schaarse bezittingen. Vuilniszakken staan zowat overal.
Het stuk opent spectaculair: Koen Augustijnen grijpt, als een nieuwe John Massis, een stoel met zijn tanden vast, en maakt met de stoel boven zijn hoofd een rondedans. Daarna spuwt hij vuur, en besluit, niet zonder ironie: "Pas de playback, c'est du vrai!"
Dit danstheater streeft ernaar, in de stijl van andere regisseurs van Les Ballets C. de la B. als Alain Platel, rechtstreeks op het echte leven in te pluggen. En het romantisch cliché wil dat het echte eerder in de goot, bij vijfderangs variétéartiesten te vinden is dan in salons. Bij mensen die hun gevoelens niet achter gesofistikeerde zinnen en manieren kunnen verbergen.
Vandaar de gore setting van dit werk. Vandaar ook, en dat is een vondst, de muziek van Bach, live gespeeld en mishandeld op elektrische gitaar door Eli Van de Vondel, gemengd met loeiharde tracks van Sepultura. In de weinig gepolijste dansstijl gaan gevechtstechnieken bizarre allianties aan met klassieke pirouettes.
Dit miserabilisme levert enkele buitengewoon mooie beelden op. Vooral de Japanse Tamayo Okano is een ontdekking. Haar expressie is rijk en genuanceerd, zodat ze er bijvoorbeeld in slaagt agressie en een tegendraadse elegantie in een beweging te verenigen. Als ze water met haar haren opdweilt, levert dat een beeld op met een bijna onthutsende poëzie binnen de ruwe theaterwerkelijkheid waarin ze beweegt.
In de voorstelling zitten ook zwakke en dode momenten. Die ontstaan precies waar Augustijnen geen raad blijkt te weten met het materiaal en de "echtheid" van zijn dansers, en daarom teruggrijpt naar het redmiddel van de anekdotiek. Maar op toneel is iets vooral "echt" als de eigen artificialiteit van het medium en de dansers ten volle benadrukt worden, niet als een werkelijkheid daarbuiten geïmiteerd wordt.
Tot en met zaterdag in de Gentse Minardschouwburg om 20 uur, vanaf 1998 op tournee.
