Date 1997-10-09

Publication De Standaard

Performance(s) The Pickwick Man

Artist(s) Vanrunxt, Marc

Company / Organization

Keywords wick • bowie • diepe • westwood • zelf-ondergravend • pseudo-elegant • selfmade • cigarillo • slungelig • hermafroditische

Marc Vanrunxt fascineert in al zijn poses

Leuven -- Een choreograaf waar je op Klapstuk '97 moeilijk omheen kan, is Jan Fabre. Van zijn hand is de volledige cyclus Vier temperamenten te zien: vier solovoorstellingen die hij creëerde voor dansers waarmee hij "een artistiek verleden" heeft. Twee ervan gaan op dit festival ook in première: The Pickwick Man met Marc Vanrunxt en Ik ben jaloers op elke zee... met Annamirl Van der Pluijm.

In de solo voor Marc Vanrunxt zie je duidelijk dat Fabre zijn choreografie niet opbouwt los van de concrete danser waarmee hij werkt. Wel uit wat de danser hem aanreikt, of wat bij hem latent aanwezig is.

In het geval van Marc Vanrunxt is dat een merkwaardig samengaan van een zeer singuliere lichaamsbouw -- Vanrunxt heeft niet de klassieke proporties van een danser maar is buitengewoon lang en daardoor ook een beetje slungelig -- met een mengvorm van camp en diepe ernst.

Die twee facetten zie je trouwens ook in verschillende bewegingsregisters van Vanrunxt. Er is een pseudo-vrouwelijk, pseudo-elegant bewegen aan de ene kant, maar zeer heftige, en zelfs staccato uitgevoerde arm- en beenzwaaien aan de andere kant.

Dit lichaam wordt gevat in een simpele, maar imposante scenografie: een uiterst diepe, en daardoor ook smalle scène, langs alle zijden omgeven door dieprode fluwelen gordijnen. Kriskras over de scène verspreide theekopjes, waaruit wierook omhoogkringelt, verlenen dit beeld een surrealistisch effect.

En daar staat dan Vanrunxt: uitgedost als een zuivere dandy, met goudkleurige lippen, in een zwart-gouden streepjespak van Vivienne Westwood. Op rode kousen, zonder schoenen. Met geaffecteerde gebaren rookt hij een cigarillo, terwijl het duister langzaam optrekt. "I am Mr. Wick, Pick Wick, selfmade brand" orakelt hij.

Als om het decadente, maar vooral potsierlijke van dit beeld nog te versterken, komt Vanrunxt dan naar voren met de voeten helemaal naar binnen gedraaid: zijn wufte gebaren krijgen iets kolderesks, zelf-ondergravend. Hiermee is de toon gezet voor de voorstelling.

Vanaf nu zie je de verschillende gedaantes waaronder we de danser Vanrunxt kennen de revue passeren. Nico, The Doors (beide met The end, het apocalyptisch visioen van Jim Morrison) en John Cage vormen de muzikale onderbouw van dit spektakel.

Ook een kort fragment uit Diamond dogs van David Bowie klinkt af en toe even op. Het blijkt belangrijk, want het eindbeeld van de voorstelling is een pastiche van de sfinxachtige, hermafroditische afbeelding van Bowie zelf op de hoes van die plaat.

Het fascinerende van dit vertoon is dat er uit de soms koldereske, soms pathetische en zelfs ernstige collage van typische Vanrunxt-poses, binnen een over-theatrale presentatie, een diepe melancholische ondertoon tevoorschijn komt. Alle grote emoties waaruit ze ontstaan zijn, lijken, op het moment zelf waarop ze getoond worden, tot stof te vergaan.

Nog te zien in de Vlamingenstraat te Leuven tot en met 10 oktober, telkens om 20.30 uur.