BRUSSEL -- Afgelopen week bracht het nieuwe gezelschap(je) "blue rAn dAnces" in de Beursschouwburg de wereldpremière van Two by one. Het gezelschap bestaat uit twee dansers, Avi Kaiser en Naomi Bloch, Israëli's die beiden in België wonen, en de Israëlische koreografe Ronit Land. Met die eerste kreatie wordt alvast duidelijk dat het gezelschap wel veel opgestoken heeft bij "modern dance"-groten, vooral dan bij Cunningham, maar zeker niet het artistiek radikalisme ervan deelt. Het resultaat is een verzorgde, zeer genietbare maar nogal oppervlakkige voorstelling.
Ronit Land gaat uit van een op zich nogal vreemde werkhypotese. Zij gebruikt een vormenrepertoire dat dicht aanleunt bij het werk van Cunningham. Opvallend b.v. is dat de muziek in het stuk een eigen verhaal vertelt, los van het ritme en de struktuur van de dans. Ook de beeldkompositie is zeer "aleatoir". Er is geen precies middelpunt in de scène te bepalen, net zoals ook Cunningham ervan uitging dat elke plaats en elke konfiguratie op scène mogelijk en mooi kunnen zijn. En hetzelfde zou grosso modo ook kunnen gezegd worden over de eerder virtuoze bewegingstaal van het stuk, een zeer snelle en vrije interpretatie van klassieke houdingen.
Maar, zegt Ronit Land, in de abstraktie van Cunningham wil ik opnieuw poëzie leggen, wil ik een soort verhalende herkenbaarheid leggen, zonder echt een verhaal op te dringen. En dat gebeurt inderdaad. Aanvankelijk dansen de man, Kaiser, en de vrouw, Bloch, in een zelfde donkere maillot, als kwasi abstrakte, sexloze wezens, zoals in een Cunningham-koreografie. Maar geleidelijk, via een reeks kledingswisselingen, ontstaat een man-vrouw-differentiatie. Via kleine hints wordt een wijzigende verhouding gesuggereerd, dat wat Land poëzie binnen de abstraktie noemt.
Maar dat lijkt mij nogal halfslachtig. Enerzijds wordt er voorbijgegaan aan het feit dat de poëzie van Cunninghams werk juist ligt in de onderliggende hypotese dat alle gebeurtenissen even "poëtisch" zijn, en wordt zo de bodem uit zijn vormenrepertoire geslagen. En anderzijds is iets niet noodzakelijk poëtisch omdat het over mannen en vrouwen gaat. Daardoor heeft het stuk iets onvoldragens, alsof men nog niet echt goed wist welke kant men uit wou.
Desondanks vallen er een paar zeer mooie momenten te genieten. Vooral Avi Kaiser is een zeer goede danser, lenig en snel, met een perfekte timing en beheersing. Dat is minder het geval voor Naomi Bloch, die niet de spanning opbrengt die nodig is om dit soort dansen perfekt uit te voeren.
Biezonder storend aan deze voorstelling is vooral de kostumering van de dansers, die op bepaalde ogenblikken een beetje belachelijk is. Zo danst Bloch op een bepaald ogenblik met een zeer spannend mini-rokje over een zwarte maillot; door het opzwaaien van de benen kruipt dat ding echter steeds hoger tegen haar benen op zodat ze finaal bijna danst in een maillot met een sjerpje rond de heupen. Dat ze dan snel weer uitrekt tot een rokje en zo voort.
Na een toernee door Europa, in april weer in België, o.a. in de Kruidtuin te Brussel, in Antwerpen en in Gent.
