GENT -- Laurie Booth en Steve Paxton brachten op het Off Off Festival in het Nieuwpoortteater een herwerkte versie van Booths "Yip Yip Mix and the twentieth century". Oorspronkelijk is dit een solodans van Laurie Booth. Phil Jeck tekent voor de muzikale omlijsting: met een resem plaatjes, een kleine ritmebox, een orgeltje en een paar platendraaiers maakt hij totaal nieuwe muziek, hoewel flarden van bekende popsongs als "The Lion Sleeps Tonight" hoorbaar blijven.
Uiteraard heeft deze voorstelling het karakter van een improvizatie, gezien de korte tijdsspanne ze herwerkt werd. Maar precies in het werken met improvizatietechnieken bouwden zowel Paxton als Booth, ook als duo, een grote naam op, o.a. door de ondertussen beroemd geworden "Contact Improvization", een duet waarin de dansers voortdurend met elkaar in kontakt blijven, zonder elkaar met de handen aan te raken. Die vorm wordt ook hier af en toe om de voorstelling voort te stuwen.
In essentie is dit echter geen kontakt-voorstelling. Voor een belangrijk deel draait het -- en dat ligt besloten in de keuze van de muziek -- rond fragmentering van bewegingen en houdingen, het samenbrengen van strijdige ritmes in een beweging, het uitspelen van kontrasten in de manier van dansen, de kontrasten ook tussen non-dance en de dans.
Een en ander leidt ertoe dat de voorstelling soms een komisch karakter kreeg. Soms, en vooral Laurie Booth is daar sterk in, met zijn uitgestreken gezicht dat af en toe vertrekt in een vreemde grimas, wordt dat komische rechtstreeks gesignaleerd. Maar meestal komt het voort uit schijnbaar onlogische interakties tussen de dansers. Ze houden b.v. vaak met een hand elkaars hoofd vast en beginnen zo rond elkaar te wentelen in vreemde kronkelhoudingen; je krijgt de indruk dat de een de ander belet te vallen, maar later zie je deze poses verder evolueren tot nieuwe "konstellaties".
Bijna alle bewegingen zijn te herleiden tot alledaagse handelingen, of toch minstens tot de lichamelijke mekanismen die alledaagse handelingen veronderstellen. Toch is het opvallend, hoeveel verschillen er zijn tussen twee dansers die schijnbaar eenzelfde stijl hanteren. In tegenstelling tot Paxton b.v. gebruikt Booth zijn gezicht om iets extra's mee te delen aan het publiek Zijn dans is ook veel energieker, bevat meer abrupte wendingen, stilstanden en uithalen met benen en armen; hij beweegt lager tegen de grond en heeft soms iets slangachtig in de manier waarop hij om en om wentelt. Bovendien heeft Booth, veel meer dan Paxton, de neiging kunstjes uit te halen, zoals een stok op zijn hoofd balanceren. Paxton danst meer rechtop, en zelfs bij schokkende bewegingen is er nooit die uitgesproken omlegging van gewicht die je ziet bij Booth.
Een echt grootse voorstelling was dit niet; maar bij "gebeurtenissen" als dit doet die kwalifikatie weinig ter zake.
