Het dans-ensemble onder leiding van Jennifer Muller, een Amerikaanse die in Europa al vaker te gast was, o.a. op het festival van Avignon 1980 waar ze een absoluut hoogtepunt werd genoemd, is voor een kleine toernee in België. Het gezelschap werd in 1974 opgericht, maar op dat ogenblik had Jennifer Muller al een rijke carrière achter de rug. Ze danste met José Limon en studeerde bij andere coryfeeën van de moderne dans, zoals Martha Graham. Die invloeden zijn onmiskenbaar aanwezig in haar werk: in haar stukken is er steeds een vrij geprononceerde psychologisch-narratieve . ondertoon die verwijst naar de levenswijze van de hedendaagse mens.
Nochtans is het niet deze "boodschap" die de dansen van Jennifer Muller zo aantrekkelijk maakt Je hoeft er geen notie van te nemen om toch getroffen te worden door haar soms zeer mooie, puur visueel aantrekkelijke koreografieën.
In zeker zin is het zelfs zo -- en dat valt vooral op in het tweede stuk dat de groep tijdens haar optreden in Hasselt bracht, "Enigma" -- dat al te expliciete verwijzing naar een tematiek, in dit geval de tweespalt tussen tederheid en het jachtige grootstadsleven, eerder storend werkt. De rijkdom in de evolutie van de bewegingen wordt erdoor in een veel te nauw carcan gedrukt, dat veeleer naar de spreektaal verwijst dan naar de dans; maar precies omdat dansen geen spreken is, blijft de mededeling houterig, en komt ze onvermijdelijk een beetje simplistisch over.
Het eerste deel "Lovers" en vooral het derde deel "Kite" bewijzen daarentegen overtuigend -- "vaut le voyage" zou je bijna zeggen -- dat het idioom van de moderne dans ook tot zeer indrukwekkende, estetisch ontroerende voorstellingen kan leiden.
In "Kite" huppelen de dansers een na een, op lichtvoetige elektronische muziek van Michael Starobin en Henry Aronson de scène op, gekleed in felgekleurde nauwsluitende pakjes. In snel wisselende duetten verleiden ze elkaar met bewegingen die lijken op een zeer sterk gestileerde versie van breakdancing.
Plots komt Jennifer Muller zelf op in een ruimvallend pakje met brede kleurenbalken en wijde broekspijpen, en cirkelt met verkrampte bewegingen rond, als een vlieger die er niet in slaagt op te stijgen. Geleidelijk aan komen nu ook de andere dansers weer op in een vliegerskostumage. In een reeks prachtige bewegingen tillen zij de ongelukkig vliegers op en brengen ze tot zweven.
Ondertussen wordt door een volgende wisseling in de kostumage van enkele dansers de link gelegd tussen het eerste en het tweede tema: de ontmoeting tussen twee geliefden wordt vergeleken met het vliegertema. In een verwarrende kleurenwisseling van pakjes wordt zo langzamerhand teruggegrepen naar de openingsbewegingen, en het stuk wordt besloten met een syntese van de verschillende dansmotieven, terwijl ondertussen ook de muziek op haar openingstema is weergekeerd.
In essentie vind je dezelfde tematiek terug in "Lovers" dat echter is opgebouwd als een aaneenschakeling van de "pas de deux", en als zodanig minder complex is, hoewel van eenzelfde bewegingsrepertoire gebruik wordt gemaakt. In beide stukken is het bijwonen van de voorstelling echter een zeldzaam genoegen.
Voorstellingen: programma "Lovers", "Enigma" en "Kite", nog dinsdag 8 oktober in Philips Ontvangcentrum Eindhoven; programma "Fields" "Enigma, "Speeds", nog vanavond in Auditorium Q, VUB, Pleinlaan, Brussel.
