Archief Etcetera

662 document(en) met "WEET NIET HOE HET" • Resultaten 381 tot 400 worden getoond • Toon volgende resultaten

Nr. 51, Augustus 1995 • Loek Zonneveld • Woede - verscheurdheid - troost
Het mag zo zijn dat er niet zoiets als één 'sleutel' tot het oeuvre van een kunstenaar bestaat...zoals Tom Blokdijk het ooit samenvatte: Tk zou niet weten wie indringender een beeld heeft gegeven van hoe samenleven wordt uitgehold, doordat de twee samenlevenden steeds meer opgaan in hun eigen...verweten En wie nog lacht Weet niet hoé erg het nieuws straks zal zijn Graag was ik wijs In oude teksten staat wat dat is wijs Een andere kant opkijken wanneer iemand

Nr. 51, Augustus 1995 • Een festival van persoonlijkheden
Ik weet niet hoe dat komt...Arthur Sonnen bakende zojuist het gebied af waarin het Theaterfestival zijn produkties zoekt: niet de harde avantgarde, niet wat zich al binnen een traditie bewezen heeft, juist het gebied daartussen...Paul Binnerts: 'Het probleem is dat in de receptie van het publiek - het niet-ingevoerde publiek - het eindoordeel van de ere-jury altijd beslissend is: dat was dus de beste voorstelling van het

Nr. 51, Augustus 1995 • Adinda De Wit, Luc Dhooghe, Roos Werckx • Het mooiste en het vreselijkste theatermoment van...
Tijdens het voorbije seizoen zag ik een 25-tal produkties, die niet allemaal specifiek voor mijn leefdtijdsgroep gemaakt waren, maar dat stoorde mij niet...Over de slechtste heb ik het liever niet, ik wil me op een positieve manier tot het theater verhouden...Dat is een esthetiek, maar gaat verder dan dat: het is een ervaring die in je hoofd de ruimte creëert om te zien wat je voorheen niet zag

Nr. 51, Augustus 1995 • Tom Blokdijk, Pol Eggermont • Achterover zitten en publiek zijn
Niet dat hij het publiek naar de mond wil praten, dat niet: 'Het is alsof je tegen iemand praat en je merkt dat je woorden anders overkomen dan bedoeld...omgekeerd: dat het voor het publiek geweldig is, maar dat je het niet kunt verkopen aan de acteur of dat het personage niet meewerkt...Je moet het wel straat noemen, maar als het echt een straat wordt en je beseft niet meer wat eronder zit, en je krijgt er een probleem mee, dan kun je het niet meer oplossen

Nr. 52, Januari 1995 • Jürgen Pieters • Voor een kritiek van onbegrip en ironie
fundamentele vragen zijn - die naar het hoe en het waarom van een goede kritiek -die niet aan bod komen...produkties het gewoonweg niet verdienen dat erover geschreven wordt); een blad dat zijn lezers niet betuttelt met een editoriale houding van 'het mag ook niet te moeilijk zijn'; een blad tenslotte dat ook de...Waarmee ik niet wil suggereren dat diens werk geen bron van inspiratie kan zijn; enkel dat het niet het enige soort kritiek is dat een plaats verdient in het theaterdiscours

Nr. 52, Januari 1995 • George Brugmans, Klazien Brummel • 59-95: is de cirkel rond?
Elke stad maakte een deel van zijn 'kultureel sentrum' vrij, of een ander leegstaand gebouw dat niemand wilde, toverde het om in een ontmoetingscentrum, het maakte niet uit hoe laag de budgetten waren...Veel van hen, veilig gevangen in het Nederlandse web van voorzieningen, hadden er niet eens weet van dat de boot uitgevaren was en toen zij erachter kwamen, was het uiteraard te laat...Eigentijds' zijn zou niet langer voorbehouden zijn aan het ene circuit, terwijl het Schone niet langer exclusief tot het domein van het andere beperkt hoeft te blijven

Nr. 52, Januari 1995 • Hugo Durieux • De gestoorde relatie tussen klank en beeld
Kortom, Raaijmakers had wel de oorspronkelijke ideeën en opvattingen over hoe die uitgewerkt kunnen worden, maar het muziektheater zelf is het produkt van anderen...Niet het einde van de fascist of de dictator is het belangrijkste, maar het feit dat hij sterft samen met zijn geliefde, Clara Petacci...Wat ik mij afvraag is: vindt zo'n maker dat dan niet frustrerend om zoveel verschillende informatie en moeite en visies en opvattingen in een werk te brengen, terwijl hij weet dat het publiek een

Nr. 52, Januari 1995 • Johan Thielemans • Het begrijpen als de dood van plezier...
Sterker nog, hoe meer ik achteraf over de achtergrond verneem (en die staat uitgebreid in het programmaboek verteld), hoe meer ik bewust niet wil weten, want dat weten vergroot mijn plezier op geen...Maar het is niet het beeld zoals het op het filmdoek te zien is, wel een reeks stilstaande momenten uit een actie...het programmaboek staat de 'echte' betekenis van die tocht door de lucht, maar die is banaal en ontluisterend en kan in de herinnering het magische van het moment niet te niet doen

Nr. 52, Januari 1995 • Tuur Devens • Een mens: schudden voor gebruik
Ombat is het verhaal, of beter een soort biecht en zelfondervraging, van Orgen Massanen in Brazilië, een priester die bisschop en heilige had willen zijn, en niet goed weet wat hij aan moet met Ombat...Het zit er allemaal in. Het is niet echt, maar het is het universele lijden dat persoonlijk is. Daarom is het een gast die in Brazilië zit, en geen leraar biologie uit Kortrijk...Het raakt sommige toeschouwers in hun eigen wezen, andere niet, die trekken een verdedigingsscherm op, en komen dan zeggen hoe goed ik iemand kan spelen die zot aan het worden is. Dat mag natuurlijk

Nr. 52, Januari 1995 • Pol Arias • In Memoriam
Hoe Franz Marijnen kennismaakte met scenograaf Santiago del Corral weet ik niet...Ik weet ook niet hoe hij vanuit dat verre en nu beruchte Medellin in Colombia architectuur en scenografie is komen studeren aan de Rietveldacademie in Amsterdam...Hoe langer je keek, hoe meer zaken je ontdekte in die gesloten ruimte waaruit niet te ontsnappen viel

Nr. 52, Januari 1995 • Marleen Baeten • Carte blanche? - Carte blanche
De impact van het festival meten kan dus niet, nóg niet en waarschijnlijk wel nooit...te benadrukken dat 'het Kunstenfestival niet pretendeert als enige werkzaam te zijn in artistiek Brussel'. In de ijver om de noodzaak van het festival te legitimeren had het soms al anders geklonken...Maar niet alleen het discours van de festivaldirecteurs, ook het programma van de voorbije, tweede editie van het Kunstenfestival getuigt van een zich wijzigende verhouding met het bestaande

Nr. 52, Januari 1995 • Willy Thomas • Jusqu'ici tout va bien
Ja, het is waar dat je niet zomaar om het even waar iets kan gaan drinken of om het even waar kan gaan dansen...Het plezier van het ont-moeten, van het niet moeten en van de drang straks samen op de scène iets te laten gebeuren, met z'n allen, niet 'hand in hand' en zonder vlag...moffelen niet weg, we laten zien wat het is hoe het is. Dat is dan ook een totaal verschillend uitgangspunt dan dat waar de integratiepolitiek van vertrekt

Nr. 53, December 1995 • Marianne Buyck • Verschillende trajecten
Wat gezegd en gezongen wordt verzelfstandigt niet, het wordt geen 'betekenis', het blijft verzonken in het lichaam en in de voorwerpen die het omringen...Onbehagen Er was niet alleen de ongemakkelijke voorstelling van Stuart: het voortbrengen van onbehagen was mee gepland in het festival...Het probleem voor de danser-choreograaf is dan wel hoe de aandacht van het publiek min of meer lange tijd vast te houden

Nr. 53, December 1995 • Robert Steijn • Bezinning bij de status quo
Maar het was ook niet meer dan veelbelovend omdat het geen van beide choreografes was gelukt er een evenwichtige voorstelling mee te maken...Nievelt is het grote misverstand dat men niet begrijpt dat het zelf maken van keuzes pas betekenis krijgt als de dansers in staat zijn om met hun bewegingen ook daadwerkelijk tijd en ruimte te...Ontroerend is het om te horen hoe het geneurie van Glenn Gould op de band zich ongemerkt vermengt met het gehijg van Paxton op het podium

Nr. 53, December 1995 • Sigrid Bousset • Moedervlekken op de ziel
Het zijn autistische momenten waarop mensen zich verliezen in verdriet of angst waarvan ze niet meer wisten dat het in hen leefde...Maar het samenzijn heft niet noodzakelijk de zwaarmoedigheid op, integendeel: het meest treffende beeld van evident geworden rouw is dat van twee mensen, voorbestemd om altijd bij elkaar te blijven...het schone op zich toch niet echt treurig, keert het gewoon telkens onvermoeibaar terug na de ontgoocheling, het verlies en het verdriet, om te getuigen dat hoop, verlangen en vitaliteit onuitroeibaar

Nr. 53, December 1995 • Theo Van Rompay, Stef Ampe • Drie jaar podiumkunstendecreet
Want 'wij zijn niet met hedendaagse dans bezig, maar met iets wezenlijks anders, en vallen dus terecht niet onder het decreet'. Of: 'de opera staat niet in het decreet, waarom zouden wij er dan wel...Etcetera: Is het verschil tussen theater en dans niet dat u in het theater veel meer finan- ciële ruimte hebt om zelf het probleem van de instapregeling op te lossen...het muziektheater is het moment van grote demoralisering bij de gezelschappen niet zozeer de melding van de karige budgetten geweest, dan wel de beslissing van de-Singel om zijn operafestival niet te

Nr. 53, December 1995 • Marleen Baeten • Purcell als een tango
Net zoals bij Ernesto in Zomerregen van Marguerite Duras doet het er niet toe hoe oud ze zijn: 'tussen de twaalf en de twintig jaar', of ouder...Hun bestaansrecht ontlenen ze niet meer aan hun ouders of aan hun thuis maar aan het leven buitenshuis...Eigenlijk weet je niet of het fragment bewust aansluit bij het statement van Mehmet Sander

Nr. 53, December 1995 • Geert van Istendael • Doordringen tot het tragische
Ik weet niet of U er zich een idee van kunt vormen hoe rijk die adel wel was...Ik wil zeker niet terug naar het communisme, ik ben nooit communist geweest, maar de klasse die nu aan de macht is, is niet in staat te denken aan zoiets als de mensheid...Wat buiten het onmiddellijke politieke belang ligt, bestaat niet voor hem

Nr. 54, Februari 1996 • Heiner Müller • Manifest
Niet enkel tegen het Oosten...Het loont niet meer de moeite om te denken...Als het niet als bullebak is, zoals in Ui

Nr. 54, Februari 1996 • André Lepecki • Schrijven in beweging
Wanneer de schrijver accepteert dat hij wat niet langer beweegt alleen in de beweging van het schrijven kan omzetten als hij zich verlaat op het spanningsveld tussen oog, hand en het theater van het...Want door in te roepen wat al altijd aan het oog en het woord is ontgaan, verlang ik misschien te veel en baken ik een pad af dat niet direct het meest rechte is. Het is het pad van de geschiedenis...Het geheugen is een materiële niet-aanwezigheid, een theatrale plek die met het ritme van het verdwijnen en worden, van het fysieke en het denkbeeldige meedanst