een kindje geboren. Een zonderling spel van het toeval: bij Jean Thomas, die een jongen wënschte, was het een meisje, en bij Lars Larsen, wiens huisgezin hij graag met een meisje hadde vergroot gezien, was het een jongen. Maar een oude dienstmeid, wien Thomas eens het leven redde en die zijn wensch kende, verwisselt de zuigelingen...salaris van 1,250 dollar (20,000 fr. ) per week. Het was omdat hij dit te laag vond dat hij zijn kontrakt had willen verbreken. Gaston Glass, de jonge held uit « Humoresque...van gebrek! Heb medelijden!... » Daarop legde hij het kind in de armen der ipoeder. « Hoor eens man, uw kind is dood, het is geluk kig nu, maar wij moeten onzen plicht doen. Zoo ge niet onmiddellijk meegaat moeten wij u binden. » « Hem binden! » riep . . .

nagevorschte uitgestrektheden van den cinema had opgevat. David dus, verklaarde dien bestuurder dat hij de band zou redden, en op de wijze hij dit zou doen, het een succes zou worden. Maar hij vroeg, hij eischte, dat men hem, op schrift, het recht zou geven te doen wat hij wilde, zonder dat de heldenrol, noch de star, noch het overige personeel, vanaf de kleine groom tot den bestuurder...vinden. Tot zijn groote verwondering stelt hij vast dat Miss Trodwood zoo hardvochtig en zoo koel niet is als hij had gevreesd. Zij schikt er zich in dat hij een jongen is, in de plaats van een meisje, dat zij han geweneoht...en sterft. David is ( buiten zichzelf van wanhoop; hij staat op het punt er krankzinnig van te worden. Als hij eindelijk uit zijn smart ontwaakt, besluit hij heel ver van de plaatsen, waar de herinneringen op elk oogenblik . . .

te doen dat de stramheid uit uw rug zou verdwijnen. » « Het werk zou mijn rug genezen?... Loop heen, Mr. Joy, het was het werk dat hem ziek maakte! » En zonder meer verliet hij de plaats, maar met al dat had hij vergeten den bankbestuurder om eene leening te vragen. Hutch...Dit maakte zijne aandacht gaande en daardoor zette hij zich op zijne knieën. Hij verwijderde het stuk goed en daar zag hij voor hem een klein brand-koffertje. Hij opende het en kon een vreugdekreet niet onderdrukken. In het koffertje lagen netjes gerangschikt een groot aantal banknoten...Het bovenste pakje alleen bevatte 1000 dollars. Met een spoed, welke hij voor jaren niet meer getoond had, doorliep hip de gansche inhoud. « 50,000 dollars! » mompelde hij. Hij hoorde stemmen naderen en begroef terug de schat. Nauwelijks . . .

vertrekken ten einde zijn vaderland te verklikken. Hij wordt door de bandieten aangeworven en is op het punt het kamp van El Paso aan de schurken over te leveren, wanneer hij eensklaps tot bezinning komt en de eventueele gevolgen...en het volk moest wel aan dit zoogenaamde mirakel gekloven. Het werk had Hutch een nieuwe man gemaakt en hij wandelde fier, het hoofd opgeheven door het- dorp. Hij had het met M. Joy zoo geschikt dat hij wekelijks loon trok en met dit geld deed Mrs Hutch wonderen...Bank-dief. » Hutch was in het hart getroffen... Hij ging naar bed, maar de volgende morgend stond Kij niet op. Tot zijne vrouw zegde hij: « Ik ben het leven moede. » Plots stormde M. Joy ijlings binnen. « Hutcvh, het land van Gunnison moet ge houden! Er zit geld in! » « Dat dacht ik . . .

de «Grot des Duivels)), om de beruchte kaart die het plan der mijn behelst en dewelke hij daar verborgen had toen hij door de Mexikanen overvallen werd, terug te halen. Hij valt weder in een valstrik dewelke deze hem gespannen hadden...zijn oud-patroon zegt hoe hij aan het gescheurde bankbillet kwam: hij kreeg het van den kleermaker die het op zijne beurt van Perry Woods ontvangen had. De dader is dus eindelijk gevonden. Jim wordt de held van he...wordt echter onhoudbaar Op zekeren dag verlangt hij van zijn dochter een kleine som die hij haar eens, geldstuk hij geldstuk, ten geschenke gaf. Het meisje aarzelt, weet niet wat antwoorden; hij verstaat: zij gaf Charles Grandet het geld om hem te helpen in zijn nieuw leven in den vreemde. Vreeselijk . . .

u aan Sessue Hayakawa schreef in de gedachte dat het eene vrouw was, is dat hij het hoogst waarschijnlijk zal opnemen dat u nog niet bijster veel filmen van hem zult gezien hebben. 2°) Eddie Polo . is geboren in 1881. Voornaamste filmen...is een zeer belangrijk iets in mijn leven daar hij niet alleen het begin was mijner loopbaan als artiste maar ook het begin dat ik onafhankelijk kon leven. Ik begon geld te verdienen...mijn tekst. In minder tijd dan ik u kan vertellen had ik het publiek voor mij gewonnen en bleef ik prachtig tot het doek viel bij het slottooneel. Zelfs wanneer ik terug op het tooneel geroepen werd merkte ik niet eens dat er volk in de zaal was. In later jaren « voelde » ik mijn . . .

er wel twee duizend meer aan de poorten van het studio om werk vragen. Indien hij ze niet allen geëngageerd had zeer zeker zouden zij ingebroken hebben en zouden wij de...ben zeker dat hij het lievelingspaleis van zijn doorluchtige voorvaderen niet gdleend had tot film-doeleinden. Doch Duitschland van 1019 was een nieuw...Vertrekken ten einde zijn vaderland te verklikken. Hij wordt door de bandieten aangeworven en is op het punt het kamp van El Paso aan de schurken over te leveren, wanneer hij eensklaps lot bezinning kamt en de eventueele gevolgen . . .

dan hoorden wij hem op het deksel kloppen, het 'oplichten en uit de kist komen waarop hij riep dat hij bijna, stikte. Maar wanneer hij het ledige studio zag, oegreep hij dat hij ditmaal het slachtoffer was van Lubitsch’s gewone grappen. Ik heb nooit...razender man gezien als. hij het toen was. De volgende dag liét hij het gansche gezelschap wachten, das’" hij weigerde te werken en het duurde wel twee weken eer hij een woord tot Lubitsch sprak. Wanneer « Madame du Barry » in Berlijn...dat hij terug naar zijne ambtszaken moest, waarop wij van het jachtslot vertrokken. Ik had een lange rust ver van het studio en in de gelukzalige dagen na onze bruiloft, had ik vergeten dat ik terug te Berlijn moest zijn, in de maand . . .

betreffende een bezoek dat M. Montpépin gebracht had aan zijn bureeloverste, waarover hij, de echte kontroleur, aan zijn chef uitleggingen had gevraagd, en daardoor kreeg hij spoedig de indruk dat er iets niet erg juist in den haak zat. Hij zegde dit aan Lucienne. Deze werd beangstigd van het gevaar dat zij liep en aan hare jaloersch-heid gevoelt zij...van een Amerikaan, van welke ik gehoord dat deze niet wisten hoe komplimenten te maken, bracht het mij in verukking.Het moet dus niemand verwonderen dat hij mijn hart gewonnen had van af déze eerste ontmoeting. Ons diner dien avond in het Heinroth’s Paleis veranderde in de vroolijkste partij welke...elkaar over onze films en ik dacht dat hij mij wat wijs maakte evenals ik hem daar ik hem nooit op het witte •scherm gezien had. En zoo was het ook, ik vernam dat hij van mij ook nooit een film gezien had. De volgende dag ontmoetten wij elkaar opni»uw aan de lunch . . .

diezelfde « Rose of the Rancho» te filmen. Op het aanraden van Belasco zelve, vroeg hij aan Bessie Barriscale de rol van Juanita in het studio te Hollywood voor het opname-apparaat te komen vertolken. « Ik was niet het minst zenuwachtig, bekende zij later, misschien wel uit oorzake...beloofd met haar dezen avond te dineren, zoodat ik niet verplicht zal zijn met Mrs Bunker samen aan het diner te zitten. Ik heb nu haar namiddagkleedsel gezien, dus kan ik mij wel voorstellen wat haar avondtoilet zal...opende de mond om iets te zeggen, maar zweeg, hij schudde zijn oud hoofd en verliet de bibliotheek. Het kan niet gezegd worden dat in het « Revoy Hotel» Indiana de ziel van de partij was; zij had hare onafhankelijkheid hernomen maar had er geene voldoening over. Wanneer het 10 uur sloeg en zij Thurston niet zeg opdagen, kreeg zij angst en werd zenuwachtig. « Laat mij . . .

wanneer zijn meester zich over het vuur boog. deze het blok hout ongenadig op het hoofd slaan. Had Kazan niet stevig aan eene slede vast gelegen, hij hadde zijne tanden in des moordenaars keel gezet en hem gedood...maar nu was hij maciiteloos. Door zijn hevig rukken was de slede nit het ijs losgeraakt en waneer de rnaiî met het bloedend hout naar hem toe kwam, en hij begreep dat hij niet vechten of dooden kon, vluchtte Kazan met de slede achter...in de wildernis. l)e vierde dag verliet Kazan hen. Hij dacht te weten dat het meisje hem nu niet meer noodig had en liep terug naar de wildernis, zijn uitverkoren plaats . . .

te stellen om een ander U redden. Doch, zoolang hij niet weet dat ik blind ben zijt ge zoo veilig als in het kamp zelf; hij weet dat ik hem zoo dooden moest hij u aanraken ». Meer kou er niet gezegd worden, zij hoorden Mac Greedy komen. « Het heeft uw werk gekost om tot hier te komen? » vroeg Thorpe onderzoekend...alsmede een brief, waarin Pierre verklaarde dat hij dit gevonden had bij het lijk van zijn vermoorde zoon. Jim Thorpe had bij eede verklaard dat hij de revolver en de helft van het portret gevonden had in de slede waaraan Kazan vastgebonden was, toen hij deze opnam, doch de openbare meening van het kamp was, dat hij Raddison 'i«rmoord had. Hij had zoo menigmaal gezworen Jim Raddison te dooden, zoodat er...meester. Nu had hij de man waarop hij zoo lang wachtte. Hij lostte zijn prooi niet vooraleer de laatste adefti uitgeblazen was. Een jaar later . . .

maar u moogt niet vergeten dat hij een «Japanner» is. Voor mij is hij zoo volmaakt van persoon als talentvol artist, Want hij heeft een heel regelmatig gezicht en het spel zijner oogen is onovertrefbaar. Maar genoeg daarover...ongehoorzaam zijn! » « Genade, Prinses, » bad hij. « Het hoofd van Merlitta is een kostbaar ding waar het nu is, maai' indien ik het van haar lichaam scheid, heeft het geen waarde meer. Ik kan het niet doen, doorluchtige Hoogheid, zelfs niet voor u. » « Zwijnhond! » riep zij met razernij. « Het staat in mijn macht met u te doen wat ik begeer! Waarop wacht...luisteren. » De man bezag haar verwonderd'alsof hij niet gehoord had wat zij zegde. « Wonderbaar, » mompelde hij, « wonderbaar. » « Wat? Dit tooneelstuk? » vroeg zij. « Zeker, het is wonderbaar. Niet het stuk, maar het spel uwer oudste dochter. Hebt gij dit niet gemerkt?... Dit kind wordt zeker eene tooneel-speelster! » « Norma . . .

azend op « zaakjes ». De vader stemt er in toe het kind op te nemen doch wil zelfs de moeder niet zien. Wanneer hij echter om het kind te verzorgen een gouvernante vraagt, zal Mary, in het grootste geheim, zich-zelf aanbieden en alzoo gansch haar...Magy hem niet meer zou beminnen, hij de man met een terugstoo-tend uiterlijk. Helaas, wat hij voorzien had, werd werkelijk. Toen hij terug kwam en Magy hem voor het eerst aanzag, werd zij door een terugstootend gevoel aangegrepen...zwaar voor u, maar doe uw best » Daar hij waarschijnlijk afgemat was, klonk zijn stem hopeloos. Hij verwachtte van het jonge meisje zeker niet veel goeds. Indien het tooneel niet al te slecht gedaan werd, indien er maar iets uit te halen . . .

en soms kreeg zij een kleinigheid te doen maar het werk aldaar had niet den minsten invloed op haar. « Niet noodig, Peg» zegde zij zekeren dag, « het is mijn roeping niet. Twee artisten in de familie is genoeg. Daarbij, ik hen niet zoo lief, heb er geen verstand van....» « Onzin! » viel Mevrouw Talmadge...maar zij moest ook kunnen spelen, anders werd zij niet aangenomen. De meeste filmsterren waren, alvorens aan het scherm te komen, tooneelartisten, maar niet allen. Norma Talmadge had nooit op het tooneel geweest. Al wat zij kent van spelen, heeft zij in het studio geleerd. Eens vroeg men aan één harer regisseurs hoe...en soms kreeg zij een kleinigheid te doen maar het werk aldaar had niet den minsten invloed op haar. « Niet noodig, Peg» zegde zij zekeren dag, « het is mijn roeping niet. Twéé artisten in de familie is genoeg. Daarbij, ik ben niet zoo lief, heb er geen verstand van....» « Onzin! » viel Mevrouw Talmadge . . .

Toby was een flinke jongen van negen jaar, hij had zeer donkere oogen. Hij was nauwelijks groot genoeg om de borden, welke hij afdroogde, in het rek te plaatsen, doch hij lachtte er zelf om. « Ik weet niet, Toby, wat ik zonder u moest beginnen » zegde Mevr. Tyler. « En nochtans...hij. « Laat n.ijn kind met vrede! » weende Ann. « Hij was het niet. Ik heb het bord laten vallen! » « ’t Is gelijk. Een klap verdient hij toch. Vandaag is hij weer gaan viorchcn na het hem verbo-en te hebben! » Hij greep de jongen van den grond en niettegenstaande Mevr. Tyler...volgende gedachte was hoe heerlijk het zijn moest zulk een vertooning te zien. « Het is mij onmogelijk er naar toe te gaan, » mompelde hij. 8 Oom Eben laat het zijn eigen kinderen zelfs niet toe. » Hij ging naar huis toe om te beraadslagen met Jason en David, de . . .

niet meer verbaasd zijn dan ik. Ik die jaloersch ben, ik, die dacht dat ik hem voor eeuwig vergeten was, die dacht dat hij voor mij dood was. Zoo, nu weet gij het. Waarschijnlijk zult ge dit briofje nu niet lezen en het verscheuren. Ik bid u, lees het toch. Ik heb mijn jalouzie overwonnen. Eli waarom zou ik jaloersch...maar niet dacht dat er voor u in het studio een plaats open was. Dan eindelijk zegde hij mij dat gij hem bemindet en dat hij u beloofd had u i-e zullen trouwen en u beroemd te maken indien gij maar met...met u naar hier te brengen. Dien dag kon ik niet werken. Mijn hartstocht was niet dood maar ingesluimerd. Het werd wakker, hij werd opnieuw levend. Ik Voeiue zoo ik u niet verwittigde dat dit een misdaad was. Ik trachtte mijzelve . . .

te gaan.Ik leerde daardoor wat meer van het leven, ik het eenvoudige meisje welke, om zoo te zeggen de wereld nog niet gezien had. Buiten een paar uitzonderingen behoorden deze jonge mensjes...het viel mij op dat hij niet gekomen was om zich niet de anderen te vermaken. Het was een flink man met donker opzicht. Het viel mij op dat hij meermaals gedurende het gesprek naar mijn richting keek. Was hij getroffen door de muziek of wat? In elk geval, nooit had ik zoo goed gespeeld als dien avond. Wanneer, na geruimen tijd...Het was precies of hij zoo van de film gestapt was en.vleesch en stem gekregen had. Ik hoorde niet wat hij zeide, het was ook niet noodig. Het was zoo iets als: «Hoe filmen worden vervaardigt». (Wordt voortgezet . . .

naderende Herfst. Ik zag zijn gelukkige glimlach. Hij was niet verrast mij te zien. Hij had in mijn blik gezien dat ik zeker komen zou. En dan, wat een glorijrijke visioen...Ik zal u een briefje mede geven, eh?» Zoo iets had ik niet verwacht. Doch ik ant woord de: « Dit is vriendelijk van u.» Hij vroeg verschooning en ging terug naar het studie. Eenige minuten later kwam hij terug met een briefje van aanbeveling. Hij nam mijne hand en hield ze vast een wijl. « Ik wil u beter leeren...reis gaan. Gij doodt u langzamerhand. Ah, indien hij wist... Goede H....! Waarom kan ik u niet beminnen zooals gij mij bemint?...Waarom staat HIJ in mijn hart, HIJ en niemand anders?. Tweeman lwordt er gebeld. Het is bijna middernacht en II,.. bestuurt een tooneel in het studio. Niettegenstaande het kletteren van de regen op de glazen koepel hoor ik het sissen van de studio-boog-lampen. Ik wil hier zitten schrijven . . .

Paint Girl », enz. Onlangs vroeg men Conway, welk het meisje was dat hij het meest liefheeft. Hij antwoordde niet onmiddelijk en rechtstreeks op de vraag, maar tijdens het gesprek dat daarop volgde, klonk het: « Actrices, van actrices houd ik het meest », en, ging hij voort, juist zooals men bij de mannen van kunstenaars het meest houdt. Mijne vrouw (Adèle Rowland, die zelf eene zeer...natuurlijk, dat ik do slechtste tijd van het jaar uitgekozen had, om mij aan te bieden. Het was zomer en op het oogenblik brachten de New-Yorker-th eaters niet veel voort, wat betreft nieuwe produkties. Had ik maar een klein engagement kunnen vin den voor het komendo seizoen, het zou mij moed gegeven hebben; ik had dan toch zooveel verdiend om de zomer door- te komen. Ik zou...Me vrouw Burkstadt mij kwam vinden. Ik had haar sinds eenige dagen niet gezien daar zij een tijdje voor zaken het huis verlaten had. « Kunt gij niet een wijl in mijn kamer komen I » vroeg zij. « Of moet gij soms uit . . .