Date 2008-02-27

Publication De Morgen

Performance(s) Repeater

Artist(s) Nachbar, Martin

Company / Organization

Keywords

Vader en zoon wringen zich in bochten

De Nederlandse tekenaar Peter van Straaten tekende ooit strips over een vader en zijn zoon. Met veel liefde, maar ook veel ironie toonde hij hoe de ene de andere op zijn nummer zette en vice versa, en hoe ze uiteindelijk toch zo op elkaar leken. Iets gelijkaardigs, maar dan in dans, doet de Duitse choreograaf Martin Nachbar met zijn vader Klaus in Repeater.

Ze wringen zich wel behoorlijk in bochten, deze twee. De vader iets strammer, iets meer afgemeten dan zijn zoon. Vader was immers zijn leven lang handelsreiziger, terwijl de zoon gepokt en gemazeld is in de dans. Zo gebeurt in dit stuk iets ongewoons: terwijl meestal de kinderen van de ouders leren door hen (onbewust) na te apen, ging hier de slinger de andere richting uit. De zoon moest zijn vader podiumlessen geven.

De vader nam echter niet voetstoots alles aan wat zoonlief hem opdroeg. Hij wou precies weten waartoe deze of gene oefening diende. Om orde in het lesprogramma te brengen besloot de zoon daarom samen met zijn vader de oefeningen in 'bewegingskwaliteiten' van de beroemde danspedagoog Rudolf von Laban – oefeningen die hij zelf ook nooit volbracht – als richtsnoer te nemen voor deze spoedopleiding dans.

Die gedeelde duit in de dansgeschiedenis is echter slecht een opstap geworden voor iets anders. Samen een stuk maken bleek voor vader en zoon de gedroomde aanleiding om, bijna terloops, terug te blikken op wat ze delen. Dat doen ze niet zomaar: ze bereiden hun samenzijn grondig voor. Vooraleer het stuk begint, leggen ze bijvoorbeeld een stapel tapijten nauwgezet op het podium. Op een klein hoekje na blijft geen vierkante centimeter onbezet. Dat open plekje staat meteen symbool voor wat ongezegd blijft tussen vader en zoon.

Maar dramatisch wordt dat niet. Integendeel: samen bezig zijn blijkt steeds weer de ideale manier om al wat ongezegd blijft toch aan te raken. Het roept herinneringen op aan het verleden: vader en zoon die samen voetballen, op stap gaan, timmeren... Dat soort activiteiten beelden ze ook, in een min of meer geabstraheerde vorm, uit.

Ook het feit dat vader en zoon fysisch verwant zijn, wordt op een slimme manier getoond als ze elkaar onderzoekend betasten. Het is ontwapenend, hoe die twee mannen elkaar vertrouwelijk, zelfs innig, maar toch wat afstandelijk aanraken. Alsof ze verbaasd vaststellen dat ze veel meer delen dan ze ooit dachten.

Dat alles maakt Repeater erg genietbaar. Toch breekt het stuk geen potten. Daarvoor blijft de interactie tussen vader en zoon te zeer 'toneel' en hapert de actie te vaak aan de loutere anekdote. Al twijfel je geen moment aan de authenticiteit van wat de Nachbars vertellen, hun verslag daarvan is als theaterervaring net iets te vlak om van groots werk te spreken.

In Stuk, Leuven op 27 en 28/2.