Het andere van hetzelfde: Dansers op het stort van de geschiedenis
Kattrin Deufert en Thomas Plischke brengen in Kaaitheater Directory #3: Tattoo. Dat woord 'directory' staat er niet zomaar. Het geeft aan dat dit werk past in de grote onderneming om de werkelijkheid 'op te sommen'. Dat is minder absurd dan het lijkt: het gaat er de kunstenaars om de wereld te tonen zonder alles in een vakje te stoppen of van een gemakkelijke uitleg te voorzien.
Toch heeft Directory #3: Tattoo het klassieke format van een groepschoreografie. Op een electronische score van Hubert Machnik dansen naast henzelf drie Bulgaarse en Roemeense dansers. Alleen volgt het werk niet het klassieke stramien dat de dansers uitvoeren wat de choreograaf voortoonde. In Tattoo behoren de bewegingen alle dansers op gelijke wijze toe. Deufert en Plischke lieten iedere danser een persoonlijke herinnering noteren. Die werd doorgegeven aan een volgende danser, die er bewegingen bij verzon. Die schreef zijn bewegingen dan neer in een nieuwe tekst, die bij weer een volgende danser belandde. Die estafette van schrijven-bewegen-schrijven ging door tot het materiaal terugkeerde bij de oorspronkelijke verteller. Het resultaat: vijf boeken met notities en vijf bewegingsreeksen zonder auteur.
Die spanning tussen wat de dansers delen, de bewegingen, en wat hen onderscheidt, de persoonlijke, concrete belichaming ervan, de spanning tussen gelijkenis en verschilt vormt de kern van de voorstelling. Slechts één keer voeren twee danseressen een beweging unisono uit. Elders lijken de bewegingen los van elkaar te verlopen. Toch ervaar je een soort eenheid. Je ontdekt er verhalen en gebeurtenissen in. Dat spektakel speelt zich af op een naakte scène, onder kaal wit tl-licht. Een filmpje toont een troosteloos postindustrieel landschap. Deze mensen dansen op het stort van de geschiedenis. Dat is van een even verschrikkelijke schoonheid.
14/2, Kaaitheater.
www.kaaitheater.be
