Date 2008-01-30

Publication De Morgen

Performance(s) Tattoo • Reportable Portraits & Notice Mel

Artist(s) Plischke, Thomas • Deufert, Kattrin

Company / Organization

Keywords

Choreografen vragen publiek ten dans

Reportable Portraits & Notice Mel, het nieuwe werk van artistieke tweeling Thomas Plischke en Kattrin Deufert, gaat verder waar Tattoo uit 2005 stopte. Toen maakte het duo voor het eerst sinds lang weer een groepschoreografie. Nu gaan ze op de ingeslagen weg verder, maar je mag ook zelf een danspansje wagen.

Deufert & Plischke maken niet zomaar wat mooie beeldjes. Hun voorstellingen zijn echter evenmin een demonstratie van een idee of verhaal. Het gaat niet 'ergens' over, en in die zin is het werk abstract. Toch spreekt er een heel duidelijk opvatting uit over hoe kunst kan of moet communiceren. En dat willen ze in die lezing verhelderen. Waarna je in de voorstelling de proef op de som kunt nemen.

Tegen de gewoontes in

Plischke: "Wij streven niet-hiërarchische, niet-representatieve structuren na. Voor alles wat er gebeurt in onze voorstelling draagt iederen speler evenveel verantwoordelijkheid. Dat gaat tegen de gewoontes van de theaterwereld in. Theater is altijd gebaseerd op mimesis, op imitatie van een ander voordoet. In klassieke dans is dat overduidelijk: de choreograaf toont hoe het moet, en de dansers volgen. Maar zelfs in improvisaties reageer je vooral op visuele informatie die je van anderen krijgt. Het draait daarbij altijd om de fascinatie voor wat een ander kan, niet om wat hij wil zeggen. Een echte samenwerking werkt anders: daar weegt ieders stem even zwaar. In dans: iedereen draagt bij en leert van elkaars bewegingen. Dat kun je zelfs uitbreiden tot het publiek: het moet niet alles slikken. Het kan mee verantwoordelijkheid nemen voor, en dus ook reageren op wat er gebeurt."

Klinkt mooi, maar hoe bereik je dat? Bij Tattoo vonden Deufert & Plische een methode in een simpele omkering van het woord choreo-grafie, 'beweging schrijven'. Ze lieten iedereen een tekst schrijven over een persoonlijke herinnering. Die werd doorgegeven aan een andere danser om er bewegingen bij te verzinnen. Die schreef zijn bewegingen dan neer in een nieuwe tekst, die bij een volgende danser belandde. Die estafette van schrijven-bewegen-schrijven ging door tot het materiaal weer bij de oorspronkelijke verteller belandde. Zo ontstonden vijf boeken met notities en vijf bewegingsreeksen zonder auteur. Elke danser bleef dat gedeelde materiaal echter op zijn eigen manier uitvoeren.

Gefilmd zelfportret

Plischke: "In Reportable Potraits is het uitgangspunt iets gelijkaardigs: iedere danser maakte een gefilmd zelfportret van zichzelf. Daar konden de anderen dan hun bemerkingen over noteren, waarna weer anderen hun bemerkingen over die bemerkingen maakten, zo ging dat maar door. Volgens procedures die gaandeweg ontwikkeld werden, kwamen uit al dat heen-en-weergeschrijf weer bewegingen voort. De voorstelling is dus de neerslag van alles waar we het over gehad hebben in dat proces. Om de weg te tonen die we afgelegd hebben, laten we op het einde van de rit de oorspronkelijke filmpjes zien. En daarna kunnen de kijkers zelf, met allerlei geschreven opdrachten, nog eens het proces uitproberen."

En werkt dat? Plischke: "Ja hoor! Toen we het voor het eerst probeerden in Hamburg waren we heel bang dat mensen niet zouden meegaan. Maar het werd een echt feest." Nu dus ook in Antwerpen feest.

deSingel, 30 januari en 1 februari om 20 uur. www.desingel.be