Date 2006-03-16

Publication De Morgen

Performance(s) Colours may fade

Artist(s) Diaz de Garaio Esnaola, Juan Kruz • Dudley, Joanna

Company / Organization

Keywords dudley • garaio • esnaola • diaz • telefoon • fade • colours • papier • tarten • kamer

De woorden en de werkelijkheid: Een voorstelling die beantwoordt aan de pure surrealistische traditie

De woorden en de werkelijkheid

Een voorstelling die beantwoordt aan de pure surrealistische traditie

Performance l Colours May Fade van Dudley en Diaz de Garaio Esnaola

Pieter T'Jonck

Colours may fade van Juan Kruz Diaz de Garaio Esnaola en Joanna Dudley werd gemaakt in Berlijn, en dat is eraan te zien. Scenograaf Rufus Didwiszus zet immers de grote middelen in. Hij krijgt wederwoord in een intrigerend en technisch geraffineerd spel van de performers, maar dat raakt nauwelijks voorbij het stadium van 'leuk idee'.

Op het podium staat een grote doos. Als de flappen openklappen onthullen ze een kamer die op zijn zijde gekanteld is. Midden in de kamer zitten twee mensen aan een cafétafeltje. Ze spellen de vellen papier waarmee het tafelblad bestrooid is en annoteren die ook driftig. Rond de tafel, op de grond, ligt nog meer papier. Klaarblijkelijk proberen de twee elkaar al een hele tijd iets te verduidelijken op dat papier, maar kort na de aanvang van het stuk geven ze dat op. In de plaats daarvan nemen ze hun toevlucht tot klanken en gebaren. Grommen, zingen, kwetteren, piepen, armzwaaien, kronkelen; het repertoire van de Garaio Esnaola en Dudley is haast eindeloos. Daarbij tarten ze de wetten van de zwaartekracht op een verbluffende manier. Zelfs als ze een prop papier wegkeilen blijft die toch op de rechtopstaande vloer 'liggen'.

Dit surrealistische gebeuren wordt een uur lang, met veel variaties, doorgezet. Maar de basisopzet blijft: twee mensen die een nieuwe klankentaal bedenken. Hun probeersels doen denken aan de nonsensikale klankgedichten van de dadaïsten in Cabaret Voltaire. De telefoon die af en toe rinkelt staat hier symbool voor een soort 'verklaring' van wat 'verteld' wordt. Maar de performers schuwen de telefoon, alsof deze verklaring eerder gevreesd dan verlangd wordt. Als ze de telefoon uiteindelijk toch opnemen is het stuk ook meteen afgelopen. In pure surrealistische traditie blijkt deze 'verklaring' immers een even onsamenhangende klankenreeks als die van de performers. Alsof zingeving en communicatie puur illusie waren.

Tot de werkelijkheid haar rechten herneemt. Op het einde van het stuk liggen de twee performers op de grond. Er begint water uit hun lichaam en uit de muren van de kamer te stromen. En water loopt recht naar beneden, zelfs al staat de wereld in dit stuk op zijn kop. Er zijn dus nog zekerheden, zelfs in de totale surrealistische verwarring.

waar en wanneer Stuk, Leuven, dinsdag 14 maart

Diaz (l.) en Dudley tarten de wetten van de zwaartekracht op een verbluffende manier. (Foto Gnadinger)