Topstukken voor vernieuwd Ballet
Perfect Gems
Donderdag 6 oktoberOpera, Gent
(tijd) - Het Koninklijk Ballet van Vlaanderen opende donderdag het eerste seizoen onder zijn nieuwe directeur, Kathryn Bennets, met 'Perfect Gems'. Die compilatie bevat werk van David Dawson, een rijzende ster onder jonge choreografen, maar ook van Jerome Robbins en George Balanchine, absolute grootmeesters van de hedendaagse klassieke dans. Niet alleen presteerde het gezelschap met die werken op een uitstekend niveau, de keuze getuigt ook van een intelligente toekomststrategie.
De drie onderdelen van 'Perfect Gems' delen eenzelfde choreografische grammatica, maar gaan er anders mee om. 'The grey area' van de Engelsman David Dawson, op een elektronische score van Niels Lanz, verraadt vanaf het openingsbeeld zijn inspiratiebron. De vijf dansers staan op twee lijnen in een asymmetrisch decor: tegen een zwarte achtergrond loopt een zilvergrijs doek van links naar rechts over de vloer om daar als een gesloten zijwand omhoog te gaan.
Die aandacht voor de 'naakte' theaterdoos verwijst onmiskenbaar naar William Forsythe, de choreograaf waar Dawson ook enkele jaren bij werkte vooraleer hij met dit werk in de prijzen viel. Zonder van epigonisme te kunnen spreken, zie je die verwantschap ook in de ontwikkeling van de dans. De eerst strakke opstelling van de dansers ontwikkelt zich tot een vernuftige 'fuzzy logic' van bewegingslijnen, al wordt die lang niet zo chaotisch als in Forsythes latere werk.
Dawson demonstreert een onderkoeld gevoel voor het spectaculaire, eerder dan het romantische. Er valt veel kijkgenot te rapen bij de halsbrekende uitschuivers die de ballerina's maken aan de hand van hun partner vooraleer ze zich met vederlichte sprongen in spreidstand over de rug van hun partner werpen. Even prettig, maar anders is de scène waarin de dansers steeds sneller, volgens evenwijdige lijnen naar de voorzijde van het podium trippelen, zelfs hollen om dan achterwaarts een kleine solo uit te voeren.
Dezelfde bravoure vind je in Robbins' 'In the night', een reidans van drie duetten op muziek van Chopin. Maar het stuk uit 1970 blijkt nogal gedateerd: Robbins weet een karakter te puren uit een slimme combinatie van kostuums en bewegingskeuze, zodat je drie 'portretten' van koppels krijgt. Erg opwindend is dat niet. Het tegendeel geldt voor 'Theme & Variations' van Balanchine uit 1947. Het Ballet weet, op wat kleine missers na, recht te doen aan de verrukkelijke, luchthartige rêverie op muziek van Tsjaikovsky. Vooral de messcherpe, springerige kwaliteit van de dans van Aki Saito is een lust voor het oog, en doet je zelfs vergeten dat ze door haar geringe lengte niet de gedroomde Balanchine-danseres is.
Uit 'Perfect Gems' blijkt in elk geval dat Kathryn Bennets haar gezelschap niet alleen qua techniek, in navolging van Robert Denvers, voorbeeldig aanpakt. Met de voorzichtige keuze van stukken voor de openingsvoorstelling wint ze de harten van het bestaande balletpubliek, terwijl ze met het komende, minder voor de hand liggende 'Impressing the Czar' van William Forsythe lonkt naar een nieuw publiek.
Pieter T'JONCK
Tournee-overzicht: www.balletvlaanderen.be of 03/234.34.38
