Dansen op een eiland
Nieuwe aflevering van 'dans@tack' in Kortrijk
(tijd) - Het was een tijd stil rond 'Dans in Kortrijk', maar nu is er een nieuwe, groots opgezette aflevering van 'dans@tack'. Het festival toont op gezette tijden wat aan de gang is in deze kweekvijver van internationaal gerichte, multidisciplinaire performance en dans. Dat gebeurt bovendien in de nieuwe context van het kunsteneiland Buda.
Het Buda-initiatief is in veel opzichten merkwaardig. Op een eiland in de Leie, in het historische hart van Kortrijk, wil de stad samen met lokale artistieke partners een plek creëren voor de kunsten die het niet moet hebben van grote evenementen of belangrijke infrastructuren, maar kunstenaars de gelegenheid biedt om in alle rust te werken.
De opzet is multidisciplinair en experimenteel van inslag. Op termijn zouden kunstencentrum Limelight, muziekfestival 'Happy New Ears' en 'Dans in Kortrijk' er hun krachten bundelen. Artistiek coördinator Kurt Vanbelleghem ziet in dat conglomeraat ook een belangrijke plaats voor beeldende kunst weggelegd. In een niet eens zo verre toekomst ziet hij 'Buda' zelfs een rol spelen als een opleidingscentrum voor jonge kunstenaars, een soort post-post-graduaat.
Infrastructureel heeft de stad in elk geval heel wat middelen veil om de opzet te doen slagen. Nog niet zo lang geleden liet ze de oude Tack-toren restaureren als een kunstenwerkplaats en nu werden ook middelen vrijgemaakt voor de renovatie van twee andere gebouwen. De oude bioscoop Pentascoop zou gedeeltelijk verbouwd worden zodat er twee kleine zaaltjes voor podiumkunsten ontstaan. Het oude fabriekspand Heilig Hart wordt omgebouwd tot een tweede werk- en presentatieplek naast de Toren Tack.
22 evenementen
Dat fabriekspand is ondertussen het festivalcentrum van Dans@Tack 06-04 dat loopt van 16 tot 26 juni en maar liefst 22 verschillende evenementen telt. Daaronder heb je enkele voorstellingen, zoals 'Layers' van Manuela Rastaldi of 'Closer' van Heine Avdal, Christophe De Boeck en Yukio Shinozaki die 'af' zijn. Maar het festival kent ook enkele premières, zoals 'Big/2nd episode' van Superamas of nieuwe creaties van Jean-Luc Ducourt en Hooman Sharifi die nog in volle ontwikkeling zijn. Bij enkele voorstellingen gaat het zelfs om niets meer dan een 'toonmoment'. En dan zijn er ook nog installaties van Kris Verdonck en Alexis Destoop en 'Tribunalen' van Paul Dechanel, een 'denktank' rond dans en performance met leden als Alexander Baervoets, Jeroen Peeters en Rudi Laermans. Enkele artiesten lichten alvast een tipje van de sluier die over hun nieuwe werk hangt.
Varinia Canto Vila toont lichamen in situaties waarin de kwetsbaarheid ervan zichtbaar wordt. Zo wil ze laten zien welke aspecten van het lichaam we niet onder controle hebben. Dat zijn bijvoorbeeld onwillekeurige organische processen zoals hartslag en ademhaling. 'Het gaat mij om wat privacy is. Wat willen we niet tonen aan elkaar. Als performer werk je een reeks opdrachten af. Dat is wat het publiek ziet. Daarachter verschuilen zich echter lichaamsprocessen die onvoorspelbaar, veranderlijk en zelfs futiel zijn. Toch kleuren ze de choreografie. Ik probeer die verborgen kant van het lichaam van een performer naar boven te halen door eindeloos dezelfde bewegingen te laten herhalen, tot de uitputting volgt. Ik hoop dat je zo op het podium iets te zien krijgt van het totale 'zijn' van de performer.'
Herinnering
Hooman Sharifi brengt op Dans@Tack twee stukken. 'No Name, no Première, no and no and never will be repeated again' is Sharifi's passe-partouttitel voor een nieuwe creatie, hier samen met Claire Croizé. 'Ik zag in Italië haar eerste stuk, 'Blow Up'. Achteraf raakten wij in gesprek. Zij sprak over haar herinnering aan een van mijn voorstellingen in Parijs. Dat werd het uitgangspunt voor dit nieuwe werk, waarin ze de voorstelling reconstrueert op basis van haar herinnering. De vraag is of ze het op dat ogenblik over mij heeft, of over zichzelf. Hoe dat uitdraait, weten we nog niet.'
Een tweede werk op Dans@tack 06-04 is een creatie, samen met choreograaf en danser Jean-Luc Ducourt. Ducourt: 'Ik heb veel sociale contacten in de danswereld. Soms klikt dat goed, maar daarom weet je nog niet of dat ook professioneel iets kan betekenen. Ik had zin om met Hooman die stap naar een gezamenlijk project wel te doen. Nochtans ligt het niet voor de hand: als choreograaf werk je met dansers, niet met andere choreografen. De vraag is of dat lukt. En ook: hoe kan je die samenwerking ook zichtbaar maken op een podium.'
Sharifi vult aan: 'Normaal weiger ik samenwerkingen, maar dit was iets bijzonders. Jean-Luc gaf mij zijn bedenkingen bij mijn vorig werk 'Hopefully someone will carry out great vengeance on me'. Die omlijnden scherp en concreet de problematiek van het stuk, zonder te vervallen in een goed-of-slecht oordeel. Dat is uitzonderlijk. Bovendien heeft hij een uitzonderlijk CV. Je ontmoet maar weinig mensen met zijn leeftijd en ervaring in de danswereld. Dat trekt mij aan. Het is alsof je ziet waar je binnen tien of twintig jaar zelf kan staan.'
Pierre Rubio's 'Eros, c'est la vie' zinspeelt op Marcel Duchamps woordspeling in het pseudoniem 'Rose Sélavy'. 'Dit stuk gaat over seksueel verlangen. Zoals we sinds Lacan weten, verschuilt dat verlangen zich in de taal. Maar wat is het verband tussen de taal en het lichaam? Mijn onderzoek daarover leidde mij via een omweggetje langs de conceptuele kunst naar de boeken van Raymond Roussel. Hij was een van de eerste echt moderne auteurs. Zijn teksten zijn puur taal, maar openen in al hun helderheid wel de poort naar het onderbewuste. Hij volgde daartoe een bijzondere methode: hij liet de woorden als het ware ontploffen en maakte met de brokstukken een nieuw verhaal. 'Napoléon' valt voor hem uiteen in 'nappe' (tafellaken), 'o' of 'haut' (hoog) en 'Léon'. Met die gegevens brouwt hij dan een verhaal. In mijn stuk volg ik een vergelijkbare methode om mijn onderwerp te exploreren.'
Pieter T'JONCK
Dans@Tack 06-04 loopt van 16 tot en met 26 juni op verschillende locaties in Kortrijk. Voor meer informatie: zie agenda of www.dansinkortrijk.be
