Buiten platgetreden paden: GERECENSEERD DANS
Buiten platgetreden paden
GERECENSEERD DANS
'Impure Company'
donderdag 27 meiKaaitheaterstudio's Brussel
(tijd) - Hooman Sharifi, een Noorse choreograaf van Iraanse afkomst, bedrijft met zijn 'Impure Company' naar eigen zeggen politiek theater. Maar dan wel zonder klassieke politieke statements, en zonder de aloude brechtiaanse vervreemding. In 'Hopefully someone will carry out great vengeance on me' lijkt het politieke op het eerste gezicht zelfs afwezig.
De titel van dit stuk parafraseert een passage uit het Oud Testament waarin God ongenadige wraak belooft opdat de mensen zouden weten dat hij de Heer is. Is de titel dan een smeekbede om een autoritaire figuur als God? Of gaat het net om een verzet ertegen? Het eerste beeld van het stuk toont in elk geval een machteloze Heer. Twee vrouwen staan naakt en doodstil op het podium, een man ligt een eind verder naakt op zijn rug. Als een omgevallen dictator braakt hij een furieuze speech in onbegrijpelijk Spaans uit. Zijn onderarmen onderstrepen staccato zijn woorden. Zijn lichaam blijft echter onbewogen. Als hij zich opricht, zie je dat hij ook totaal krachteloos is. Enkel als stem bestaat hij en heeft hij invloed: de vrouwen hernemen met hard geschetter zijn kreten.
Het is een beeld dat je niet snel vergeet: het ontmantelt provocerend een 'vertrouwenwekkend' beeld van hiërarchie. Verwijst het ook naar bizarre nieuwsfeiten, zoals de Iraanse vrouwen die betogen om hun eigen verknechting te bestendigen? De rest van het stuk keert dat eerste beeld in elk geval om. De drie dansers, Christine Kjellberg, Therese Markus en Diego Gil, dansen uitzinnig en ontregeld. Het is bijna pijnlijk om te bekijken. Hun ledematen gaan elk hun eigen weg, met bruut, hysterisch geweld dat het uiterste vergt van spieren en pezen. Ze doen dat aanvankelijk niet samen, maar elk voor zich. Contact of oogcontact ontbreekt, maar er zijn des te meer gekwelde gelaatsuitdrukkingen. Tot ze samen minuten lang roerloos de zaal inkijken, terwijl de tranen van hun wangen biggelen.
Wat dat betekent, blijft een raadsel. Wat te denken als Markus ongenadig op en neer geschokt wordt door de anderen? Waarom stompen ze elkaar als ze op en neer springen? Proberen ze de anderen iets te ontlokken? Drukt hun uitzinnig gespring een onvatbaar verlangen uit? Zien we wat er gebeurt als mensen zich wagen buiten het veilige domein van wetten en geboden, als ze God tarten? Wellicht iets van dat alles tegelijk. Maar vooral demonstreert het een klaarblijkelijke weigering iets te tonen dat tot herkenbare gevoelens of verlangens kan worden herleid. Dat is ongemakkelijk en hard. Zelfs wanneer zich aan het einde toch een band aftekent tussen de dansers in de vorm van een unisonodans. Op die ongerijmde manier stelt dit stuk zo toch wel een vraag met een politieke lading: welke expressie rest ons in een wereld waar elk denkbaar affect voorgekauwd en voorgespeeld wordt? Bitter weinig, lijkt het.
Pieter T'JONCK
Nog vanavond in de Kaaitheaterstudio's. Inlichtingen: tel. 02/201.59.59 of www.kaaitheater.be
