Vermomd als publiek
Vermomd als publiek
Bal Masqué
16 en 17 aprilModeNatie antwerpen
(tijd) - Het Antwerps Modemuseum was het toneel van een ongewoon gebeuren: een 'bal masqué', opgevrolijkt door performances van kunstenaars die van het Antwerpse kunstencentrum wp Zimmer de opdracht kregen voor een werk rond maskers en identiteit.
Voor wp Zimmer is dat een ongewone stap. Het centrum biedt jonge kunstenaars, vooral dansers en choreografen, de kans hun eerste werk te maken. Wp Zimmer biedt wel een intensieve begeleiding op maat, maar het initiatief ligt bij de kunstenaar. In dit geval ging het dus omgekeerd. Bovendien treedt het centrum zelden zo naar buiten met zijn werking.
Samen met het Modemuseum werd aan modemakers - van Véronique Branquinho tot studenten van de Mode-Academie - gevraagd maskers te ontwerpen. Bezoekers van het bal konden kiezen uit 18 maskers, van een eenvoudige streep zwarte schmink over de ogen tot een zwarte kap die je onherkenbaar maakte. De hele avond, ook tijdens het bal, dienden die maskers op te blijven.
Het was leuk om zien hoe mensen twijfelden welke identiteit ze voor één avond wilden. Een sierlijk wit Venetiaans masker met hoofddoek of een lugubere rode lap stof, als een beulskap? Of de plexi motorhelmkap? Meteen werd de zin van de samenwerking met het MoMu duidelijk. Ook mode is een middel om je te verbergen, je een (andere) identiteit aan te meten. Terwijl dat verstoppertje spelen tegelijk verborgen drijfveren en voorstellingen op een onschadelijke manier zichtbaar maakt. Deze avond ging dan ook vooral over wat 'het publiek' is. Hoe individuen publiek worden en wat die groep dan zoekt in een voorstelling.
Toch lukte het statement niet helemaal. De eerste reden was de timing: de strikte scheiding tussen het performancegedeelte en het bal erna maakte de band tussen beide erg losjes. Het belangrijkste bindteken bestond uit de gebarentaal die Maria Clara Villa Lobos en Gilles van Thienen ontwikkelden om balbezoekers te helpen elkaar als wildvreemden aan te spreken. Maar net van dat intrigerende instantritueel merkte ik nauwelijks een spoor.
Een tweede reden lag in de ongelijke kwaliteit van de performances. 'Everybody is' van Davis Freeman en Lilia Mestre was een leuke, maar wat plichtmatige demonstratie van de inwisselbaarheid van mensen. 'Venus Extravaganza' van Katja Dreyer en Liesbet Adriaensen een net iets te voorspelbare installatie over de constructie van vrouwelijke identiteit via perverse seksspelletjes. 'Tranen veinzen' van Etienne Bideau-Rey en Gisèle Vienne bleek een intrigerende, maar ondoorgrondelijke studie van de grens tussen fantasme en realiteit. Een videoselectie met de titel 'Transforming Identities' werd zonder enige uitleg gepresenteerd, zodat de relevantie enkel voor kenners van videokunst goed in te schatten was. Toch mag een evenement als dit, dat nadenkt over de plaats van de kijker als publiek binnen het theater, best wel een vervolg kennen.
Pieter T'Jonck
Beelden van de avonden zijn te zien op www.balmasque.be
Medewerker
