Bewegen in dromenland
Bewegen in dromenland
Dreamlands
Het STUK, Leuvenvrijdag 31 oktober
(tijd) - 'Dreamlands' van de Duitse danschoreograaf Arco Renz, opent totaal anders dan zijn vorige werken. In het duister gloeit een lichtvlek op, net helder genoeg om een vrouwenlichaam te zien dat elegische, sierlijke bewegingen maakt. Licht zijdelings neigend, met een zacht heupwiegen, heft zij haar armen hoog boven het hoofd. Een klassieke theatrale strategie: het duister laat de fantasie van de kijker alle ruimte. Er zijn geen storende details, het is werkelijk een droombeeld. Het wordt iets explicieter hernomen. Een oosterse vrouw neemt dezelfde pose aan als de eerste, maar deze keer begint zij a capella te zingen. Een klankband neemt de zang over, als om te benadrukken dat dit geen vrouw van vlees en bloed is, maar een droomverschijning. Mocht je het dan nog niet gesnapt hebben, dan werkt een exotisch videobeeld van een schim die langzaam de zee inloopt met een stok in de hand, de laatste twijfel weg.
Merkwaardig genoeg weerlegt of nuanceert de rest van het stuk deze droomwerkelijkheid niet, hoewel dat toch Renz' bedoeling was. Integendeel, na de opening komt een dans die voortborduurt op het bewegingsmateriaal van de opening. Op oosters klinkende, elektronische percussie voeren zes dansers in een wijde kring deze bewegingen unisono uit. Daarin treden stilaan subtiele variaties op. Op de grond verschijnt een grillige lichtlijn, die zich snel vermenigvuldigt en eindigt als een ingewikkeld patroon van evenwijdig dansende lijnen. Al die kleine variaties in dans en belichting creëren een sterk grafisch effect, en maken poppetjes van de dansers.
Het tweede deel van de voorstelling drijft het tempo op, om het even later dramatisch te laten zakken. Langs evenwijdige lijnen of volgens ingewikkelde figuren evolueren de dansers eerst schichtig, later plechtig en traag, maar steeds elegant, over het podium. Ten slotte vervoegen ze elkaar om met geheven handen naar voor te schrijden. Dat kondigt de finale aan waarin de dansers de kijker een keur van kleinere groepsdansen en solo's aanbieden die elkaar ingenieus afwisselen. Het herinnert aan sommige Rosas-voorstellingen. Met één opvallend verschil: de grotere complexiteit van de looplijnen wordt niet ondersteund door een verbreding van de danstaal. Als slotbeeld worden die nog eens unisono uitgevoerd terwijl het eerste videobeeld uit het stuk, de figuur die de zee inwaadt, het podium overspoelt. Het is allemaal zeer mooi en zeer goed gedaan. Maar toch laat 'Dreamlands' een hoogst onbevredigd gevoel na: de voorstelling blijft te veel in dromenland hangen.
Pieter T'JONCK
'Dreamlands' van Arco Renz. Nog op 7 en 8 november in Kaaitheater Brussel (02/201.59.59), op 14 en 15 november in Monty Antwerpen (03/238.91.81), op 2 december in CC Genk (089/30.93.11).
