Date 2001-03-08

Publication De Standaard

Performance(s) Oog (acryl op canvas, 6 x 6 m)

Artist(s) Soetaert, Els

Company / Organization

Keywords tekenaar • minne • vinyet • bové • bindon • cecilia • soetaert • duvivier • caroline • onbewuste

Kunst is een moeilijk vak

In dans zijn we allang niet meer tevreden met een rechttoe-rechtaan verhaaltje, geïllustreerd door raak gekozen bewegingen. Het moet allemaal wat meerduidiger, het moet intellectueel onderbouwd zijn en het maakproces van de voorstelling moet aan het eindresultaat afleesbaar zijn.

Als het even kan, moet er ook naar andere kunstvormen en naar de dansgeschiedenis zelf worden verwezen. Zo krijg je al snel voorstellingen met een montagekarakter. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want voor je het weet, ontaardt meerduidigheid in onduidelijkheid, resulteert de intellectuele onderbouw in een overmaat aan dramaturgie en staat montage voor willekeur.

Het eerste slachtoffer van zo'n overmaat aan "artistic correctness" is vaak de dans zelf. In plaats van de motor van het gebeuren te zijn degradeert alle poespas rond de dans tot vulling. Choreografe Els Soetaert trapt in Oog in al deze vallen tegelijk. Wat de voorstelling, op een enkel geslaagd ogenblik na, weinig interessant maakt.

Het beginidee is nochtans niet kwaad. Er is zonder twijfel een gelijkenis tussen de manier waarop dans onbewuste dagelijkse bewegingen opneemt en zichtbaar maakt, en de wijze waarop de hand van een tekenaar het onbewuste al tekenend oproept. Die parallel wordt uitgewerkt door een wisselwerking tussen de acties van dansers Caroline Bindon en Cecilia Bové Vinyet en tekenaar Luc Minne te ensceneren. Geluidskunstenaar Gilles Duvivier levert daar een soundscape bij en declameert van onder anderen Le Clézio, De Condillac en tekenaar Minne zelf.

Maar eens deze elementen in stelling gebracht zijn, gaat het fout. Het grootste euvel is wel dat je geen authentieke relatie kunt ontdekken tussen de dans en de actie van de tekenaar. Integendeel, de dansfragmenten zien er, met hun vele unisono-momenten, bijzonder ingestudeerd uit. Dat levert een bevreemdend contrast op met de "spontane" schilderwijze van Minne. Hij werkt met twee penselen tegelijk en monteert zijn blad vaak op een draaitafel, alsof hij alle bewuste controle over zijn lijnvoering wil vermijden.

Zo laat hij "spontaan" figuren ontstaan terwijl hij de danseressen intens bestudeert. Dat is nogal lachwekkend, omdat hij wellicht zelfs met zijn ogen toe weet wanneer en waar ze een beweging gaan uitvoeren. Bovendien is dit soort Pollock-achtig geëxperimenteer een beetje passé, zeker als er vanuit de dans geen respons op komt.

Gelukkig had de choreografe het gelukkige idee om in het basisgegeven behoorlijk wat variatie te stoppen, zodat al te grote verveling uitblijft. Maar hartverheffend is dit Oog helaas niet.

"Oog (acryl op canvas, 6 x 6 m)" van Els Soetaert, met Caroline Bindon en Cecilia Bové Vinyet, Luc Minne en Gilles Duvivier. In Limelight, Kortrijk, 6 maart. Nog tot 8 maart om 20.15 uur.