De ontmoetingen tussen mensen, en de golven die ze veroorzaken, inspireren danser Emio Greco. Dat is ook zo in Double points , de voorstelling die hij vanaf deze week in ons land brengt.
Ik zal Emio Greco's verschijning in Jan Fabres meesterwerk "Da un'altra faccia del tempo" niet licht vergeten. De pezige, donkere, haast kaalgeschoren danser met de priemende blik speelde eerst de baarlijke duivel zelf. Een half dierlijk, kwaadaardig wezen vol listen en verleidingen. Later verbeeldde hij, tot in de laatste pees en vezel van zijn lijf, een zieltogend paard dat zich schuimbekkend wou oprichten. Greco moet zelf ook de smaak te pakken gekregen hebben van deze belichamingen van dierlijke en uitzinnige staten van het lichaam. Hij verliet immers het Ballett Frankfurt van William Forsythe, waarvan hij deel uitmaakte, om zijn eigen weg te gaan. Meteen zei hij ook vaarwel aan zijn klassieke "roots".
Na een korte tijd bij Jan Fabre zette hij samen met de Nederlandse dramaturg Pieter C. Scholten de Martini-trilogie op, een licht ironische naam voor een voorstelling waarin het dierlijke in de mens alweer een grote rol speelt. De naam is geïnspireerd op de kleurkeuze voor de verschillende scènes. Wit in Bianco , rood in Rosso en goudkleurig in Extra Dry . Telkens verscheen Greco er gehuld in een flinterdun, rafelig doek dat nauwelijks iets van zijn anatomie verhulde, maar dat tegelijk heel sterk het voor-menselijke karakter van de dans onderstreepte. In Bianco leek zijn hemd bijvoorbeeld het gerimpelde vel van een wild fladderend kuiken.
Met Extra Dry, het laatste deel, nam Greco's werk een nieuwe wending. Hij stond deze keer niet alleen op de scène, maar werd geschaduwd door dubbelganger Andy Deneys, voor de gelegenheid even kaal geschoren als Greco. Niet het instinctieve en dierlijke van de beweging stond hier centraal, wel een oeroud en fundamenteel mechanisme: we ontdekken onszelf als we ons evenbeeld, een andere mens, zien. Greco gaf dat vorm in een buitengewoon virtuoze dans. Als de dansers elkaar ontdekken, dansen ze haast unisono; daarna ontwikkelen ze bijna onmerkbaar hun eigen patronen.
Dit spoor zet Greco nu voort met Double Points 1 & 2 , duetten met de Spaanse Bertha Bermudez Pascual. Zij is niet de minste: ze verdiende haar sporen ook bij Forsythe en bij die andere "wonderboy", Nacho Duato. In Double Points tasten de twee dansers elkaars mogelijkheden af om ook hier uiteindelijk met een uitputtende dansante krachtmeting te eindigen. Een clash van rasdansers waar voor liefhebbers de gensters afspringen.
"Double Points 1 & 2" is vrijdag en zaterdag om 20.30 uur te zien in de Monty in Antwerpen. 03-238.64.97. Op 16 februari in KC Beveren, 03-750.14.90; op 17 februari in de Schouwburg in Brugge, 050-44.30.60; op 20 februari in Vooruit in Gent, 09-267.28.28; van 22 tot 24 in het Kaaitheater, 02-201.59.59.
