Men mag dan denken dat het verleden achter ons ligt en de toekomst onbekend is, choreograaf Tom Plischke heeft evenveel recht van spreken. Hij vergelijkt het verleden met een sneeuwberg. Die wordt door de grote sneeuwruimer van de tijd voor ons uitgeduwd. Wie erin graaft, vindt oude kwesties uit de jaren '60 intact terug. Vele daarvan vragen nog steeds om uitwerking.
In de jaren '60 gordde Trisha Brown zich een stel kabels aan, ging over gevels lopen en dat was dan dans. Ze was met die experimenten niet alleen. Een hele generatie ontdeed zich van bijkomstigheden als podium, betalend publiek, zelfs agent of producent. Dans werd een conceptuele kunst met een scherp oog voor het menselijk lichaam. Het auteurschap kwam onder druk te staan.
Algauw was het terug business as usual: producenten en theaters pasten zich aan met nieuwe "formats" en veel publieksvoorlichting. Binnen de kortste keren ontwikkelden zich weer oeuvres met auteur. Brown bouwde een repertoire op voor haar compagnie. Simone Forti plooide terug op zichzelf. Haar improvisaties in besloten groep waren balsem voor de ziel, maar de angel was uit het werk. Brandende kwesties uit de jaren '60 raakten ondergesneeuwd.
In de jaren '90 "bewoog" de dans niet veel. PARTS, de school van Anne Teresa De Keersmaeker, luidde bij ons een kentering in. Jonge choreografen die er afstudeerden, bleven in Brussel. Op eigen kracht bouwde PARTS in oude werkplaatsen een unieke infrastructuur op. Het belang ervan kan nauwelijks overschat worden.
Voorlopig minder zichtbaar is de nieuwe koers van de Beursschouwburg. Met opzienbarende radicaliteit kiest hij voor "events" waarvan verloop noch uitkomst voorspelbaar zijn. Laat staan dat het resultaat verkoopbaar zou zijn. Een voorproefje was Innersections, waarvoor choreograaf David Hernandez enkele collega's, van monstre sacré Elisabeth Corbett tot Charlotte Vanden Eynde, samenbracht in installaties die grotendeels site specific waren. Tom Plischke bereidt tegen maart een soortgelijk event voor.
Deze dans wil, voortbouwend op onderzoek uit de jaren '60, zijn eigen agenda, inhoud en werkvormen bepalen. Hoe sterk die drang is, blijkt uit het werk van bekende en minder bekende choreografen die het beeld van de dans ook bij ons bijspijkeren, zoals Christine De Smedt, Meg Stuart, Charlotte Vanden Eynde, Sharon Zuckerman, Arco Renz, David Hernandez, Alexander Baervoets of Vincent Dunoyer. Daarom deze keer niets van de grote vier in mijn lijstje.
