Date 2000-12-04

Publication De Standaard

Performance(s) My movements are alone like streetdogs

Artist(s) Fabre, Jan

Company / Organization Troubleyn

Keywords pakjes • boter • leiband • pakje • stoeipoes • honden • dansend • mengtafel • afzender • gorgelend

Erna Omarsdottir als ontregelend mechaniekje : Het mooie lijf binnenstebuiten

Antwerpen -- Gorgelend, schreeuwend, krijsend bezet een meisje (Erna Omarsdottir) het midden van de scène. Haar lieftallige uiterlijk staat in schril contrast met de klanken die ze uitstoot en de heftige gebaren die ze maakt. Klanken en gebaren waar je geen touw aan kunt vastknopen, zelfs niet wanneer ze voorleest uit een boek en je hier en daar een woord Frans meent op te vangen.

Op de grond liggen twee reuzenhonden, vredig ingeslapen (of dood?). Een derde, opgezette hond is opgehangen in het midden van de scène. En ten slotte is er een wit, wakker schoothondje, aan zijn leiband gekluisterd tegen de zijwand van de scène, als eentje dat voor een winkeldeur wacht op zijn baasje.

De actie wordt onverwacht onderbroken door een pakje boter dat van achterin de zaal op de scène gekeild wordt. Twee keer brengt de danseres die pakjes terug naar de afzender, de man die de mengtafel en dus de scène controleert. Maar als er steeds meer pakjes volgen, geeft ze dit beleefde verzet op.

Ze gaat aan de slag met de pakjes. Ze "luistert naar de vreemde soundscapes die uit de pakjes komen en vertrouwt ze toe aan de honden. Er volgt nog meer zotternij. Ze zet de honden en zichzelf feesthoedjes op. Uiteindelijk gebruikt ze de boter als een glijmiddel om een nauwsluitend pakje over haar heupen te laten glijden.

Op hoge hakken, in dat sexy pakje met het feesthoedje op en een klomp boter uitdagend in haar mond geklemd verlaat ze ten slotte waggelend de scène met het witte hondje aan de leiband. Maar in die transformatie tot een stoeipoes is ondertussen wel heel wat gebeurd.

Omarsdottir gaat immers al dansend helemaal uit de bol. Ze maakt uitschuivers, ploft neer in grands écarts om fluks weer overeind te komen en rond te tollen. Ze gilt, schreeuwt, maakt met kennelijk plezier een vertoning van zichzelf.

In dat onbetamelijke ontstaat de spanning van de voorstelling. De danseres is geen popje dat beantwoordt aan onze verwachtingen, maar een ontregelende mechaniek die ons uitdaagt. Als ze zich tot stoeipoes ontpopt, dan toch wel een die niet zonder handschoenen aan te pakken valt.

Ze keert haar mooie lijf al dansend binnenstebuiten, en het beeld dat daaruit voortvloeit, is verontrustend onvoorspelbaar. Ze keert immers de dans, en de blik van de kijker, in een beweging mee binnenstebuiten.

"My movements are alone like streetdogs" van Jan Fabre, dans Erna Omarsdottir. Antwerpen, deSingel, 1 december 2000. Inlichtingen tournee: Troubleyn, 03-201.13.00.