Date 2000-09-09
Publication De Standaard
Performance(s) 9 x 9
Artist(s) De Smedt, Christine
Company / Organization Les Ballets C. de la B.
Keywords stappen • noties • minard-schouwburg • smedt • deel • spel- • geschurkt • mensenstroom • zitplaats • nuance-verschillen
9 x 9, experiment met grote getallen in de Minard
De voorstelling is niet aan haar proefstuk toe. Ze werd al een eerste maal opgevoerd in
Je wordt uitgenodigd om de drie delen van de voorstelling vanop telkens een andere plaats in de
Maar ook aan de gangbare noties over hoe voorstellingen horen te zijn, wordt behoorlijk gemorreld. Je moet je bijvoorbeeld bij de aanvang een weg zoeken naar je zitplaats tussen de grote groep dansers door. En al in het eerste deel blijkt de dans die die groep ten beste geeft nauwelijks te verschillen van gewone bewegingen zoals stappen.
Met als enig verschil: het gebeurt onder het oog van toeschouwers. En precies in die blik en de wijze waarop de dansers daar onwillekeurig op reageren, ontstaat een bijzondere vorm van theatraliteit. Het overbekende, zelfs triviale wordt plots merkwaardig en belangwekkend.
Het is niet zozeer in de eenvoudige acties, en de wijze waarop die georganiseerd zijn dat het belang van de voorstelling ligt. Wel in wat die organisatie zichtbaar maakt.
Dat blijkt op een enigszins paradoxale manier uit het veel minder krachtige tweede deel van de voorstelling. In het eerste deel heb je drie bewegingen. Eerst stappen de dansers door elkaar om op gezette tijden, op een lichtsignaal, in kleine groepjes tableaux vivants te vormen. Vervolgens stappen ze willekeurig, volgens rechte lijnen, door elkaar, waarbij elke danser om de drie of meer stappen een hoek van 90° maakt en verder stapt. Ten slotte gaan alle dansers, dicht tegen elkaar geschurkt, op de grond liggen in een grote boog. Zo vormen ze als het ware een grote mensenstroom, waarin de individuele verschillen opgelost zijn.
De choreografe neemt hier rustig de tijd, zodat je elk beeld ten volle in je kan opnemen, en oog kan krijgen voor alle subtiele nuance-verschillen tussen de dansers.
In het tweede deel bestaat de actie echter uit negen korte choreografieën, die telkens in negen korte fragmentjes verknipt zijn, en vervolgens weer op willekeurige wijze aan elkaar gezet werden. En die overdaad aan structuur en bewerking van het simpele basismateriaal, de dansers zelf, werkt niet meer, gewoon omdat het gebeuren niet meer tot beeld kan stollen.
Het derde deel, opgebouwd als een opeenvolging van kinderspelletjes, kan die verknipte indruk niet meer corrigeren.
Dat neemt niet weg dat deze voorstelling behoorlijk intrigerend is, ook door het interessante gebruik van klank- en lichteffecten. De Smedt borduurt hier verder op experimenten en onderzoeken die uit de jaren zestig stammen, en bevestigt daarmee op een eigenzinnige manier een nieuwe sensibiliteit, een lust tot experimenteren, die je nu bij veel choreografen en dansers aantreft.
Nog zaterdag 9 september in de