Brussel -- De namen Arco Renz en Sharon Zuckerman zeggen u wellicht niet zoveel. Ze genoten hun opleiding bij de dansschool PARTS en maken deel uit van een jonge generatie dansers en choreografen die vanuit Brussel opereren en in de toekomst nog veel van zich zullen laten spreken. Hun eerste werkstuk is in elk geval behoorlijk intrigerend.
General Motors is een opeenvolging van solo's en duetten waarvan de samenhang uiterst grillig is. Na enige tijd ontdek je echter toch een logica. Hoewel elk beeld of scène zijn eigen pointe heeft, beginnen ze samen te functioneren als een soort familiefotoalbum.
Altijd is er het gevoel dat je deze twee "betrapt" op momenten met een bijzondere betekenis. Hoewel je geen verhaal kan reconstrueren uit wat je opmerkt, gaat General Motors over de chemie tussen twee mensen.
De openingsscène toont Renz, met een ruikertje bloemen vastgebonden achter zijn rug. Op een fijn melodietje, gespeeld op kinderinstrumenten, komt hij naar voren, sluit zijn ogen, en begint vervolgens te dansen op de muziek. Bevreemdend genoeg gebeurt dat niet met tere bewegingen, zoals de muziek suggereert, maar met hard, nadrukkelijk stampvoeten, alsof hij de muziek wil injecteren met de kracht die ze door de uitvoering ontbreekt.
Later, in een duet, maakt Zuckerman heftige schaarbewegingen met haar armen tot tegen de hals van Renz. Daarna zetten beiden de dans op dezelfde onstuimige manier verder. Ook dit brutale beeld heeft iets paradoxaal. Terwijl ze heel dicht en met kracht tot bij elkaar komen, ontwijken ze elkaars blik volkomen, zodat de nabijheid onverschillig en onpersoonlijk wordt.
Tegenover deze intieme, verschalkte beelden staan andere, waarin de pose nadrukkelijk aanwezig is. Het meest duidelijk is dat in enkele interludia. Plots verstart de "natuurlijke" présence van de dansers. Met een brede lach met de tanden bloot gebeiteld op hun gezichten, heffen zij de duim in alle richtingen omhoog. Alles gaat hier gepantserd goed!
Ook op andere momenten gaat de dans plots uitdagen. Zuckerman maakt er een sport van om op hysterische wijze haar geslacht en borsten te betasten en aan te wijzen terwijl ze ronddolt op het podium.
In een gesprek blijkt dat de vele fricties nauw verbonden zijn met het maakproces van deze voorstelling, de eerste die Sharon Zuckerman en Arco Renz samen opzetten.
Ze vinden dat ze sterk van elkaar verschillen. Renz is meer uit op een sterke vorm. Hij vertrekt wel van menselijke bewegingen, maar is geneigd die te stileren, om een zekere afstand tussen de oorspronkelijke emotie en de kijker te plaatsen. Zuckerman vindt vorm niet zo belangrijk. Ze is begaan met de identiteit van individuen die normaal gesproken onzichtbaar blijven, met wat irrationeel en onverklaarbaar blijft in hun gedrag.
Beiden geven grif toe dat er in de voorstelling heel wat voorspelbare man-vrouwbeelden zitten. General Motors is nu echter net een poging om de wederzijdse inbreng van materiaal en beelden zó te monteren en bewerken, dat iets reëel zichtbaar wordt onder de oppervlakte van de bekende beelden. Het voorlopig resultaat is behoorlijk fascinerend.
"General Motors" donderdag tot en met zaterdag in de Beursschouwburg in Brussel om 20.30 uur (02-513.82.90).
