Date 1999-11-26
Publication De Standaard
Performance(s) Reigen
Artist(s) Tanghe, Dirk
Company / Organization De Paardenkathedraal
Keywords tanghe • reigen • stheins • paardenkathedraal • graef • echtgenoot • schuift • acteurs • uitschuiver • slet
Reidans kampt met overbelasting
De titel van het stuk verwijst naar het reidansen. Bij een reeks paren schuiven de partners telkens een plaats op. In
De graaf, in één scène met de actrice te zien, ontmoet later de hoer. De lagere klassen winden daar weinig doekjes om, bij de hogere leidt het tot een vermakelijke, tegelijk schrijnende pantomime. In de tiende scène raakt de cirkel rond.
Je krijgt de indruk dat
Tanghe doet dit stuk met twee acteurs,
De twee komen vaak, elk van een andere zijde van het podium, op een rolband aanschuiven. Als "waar" die gekeurd kan worden door de ander. De acteurs spreken via contactmicrofoons, wat toelaat om hun stemmen sterk te vervormen. Dat trucje toont, samen met de kleding, dat het hun rol is die bepaalt wie ze zijn. Want in wezen zijn de verschillen klein: het gaat steeds om het fenomeen van de onbevredigde mens.
Die ijzeren logica wordt niet steeds volgehouden. De vrijscène tussen de actrice en de schrijver wijkt daar met haar groteske uitwerking van af. Op zijn rug op de band schuift
De grootste uitschuiver is het centrale decorstuk: een grote rode plank met twee banden van een racewagen, motor en ventilatiewiel. Geregeld komen er grote rookwolken onder vandaan, u raadt het, wanneer de driften de personages overmeesteren.
Dat is jammer, want met hun gedetailleerd en precies spel ondersteunen de acteurs de tekst vaak zeer goed. Onbevredigd als ze is door de aandacht van de echtgenoot, probeert de overspelige jonge vrouw hem uit zijn tent te lokken. Omdat ze de zaal inkijkt, zie je precies waarover ze op welke wijze prakkeseert. Dezelfde echtgenoot draait na zijn ontmoeting met de kleine slet 180° met zijn romp, terwijl zijn schoenen recht vooruit blijven wijzen.
Het zijn kleine, prachtige subtiliteiten die echter verdrinken in het mechanisch en technisch geweld dat de acteurs omringt. De projectie van regieaanwijzingen voor elke dialoog is er, wat mij betreft, helemaal te veel aan.
De regisseur zet niet alleen te veel middelen in, hij weet ook geen maat te houden in de timing. Pauze inbegrepen duurt het drie uur, wat door het vreselijk trage tempo -- veel onderbrekingen, veel vondsten -- zwaar is. Als het stuk herleid werd tot de meest essentiële keuzes en er meer ruimte kwam voor het uitstekende acteerwerk, zou er een prachtige enscenering overblijven.
De Paardenkathedraal speelt "