Date 1999-10-14

Publication De Standaard

Performance(s) Double point

Artist(s) Greco, Emio

Company / Organization

Keywords greco • bolero • pascual • bermudez • eenzelfde • vloeiender • kanonschoten • achtergrondlagen • beheerster • boeiendst

Klapstuk opent sterk

Double point is een tweeluik. De solo One werd speciaal gecreëerd voor Klapstuk. Two ging zowat een jaar geleden in première in Den Haag en is een duet met de Spaanse Bertha Bermudez Pascual, die eerder danste bij gereputeerde choreografen als William Forsythe of Nacho Duato. De twee delen zijn los-vast met elkaar verbonden door een gemeenschappelijk uitgangspunt: de weerstand tegen of de synergie tussen een danser en de muziek of zijn danspartner.

In One kiest Greco een wel zeer verraderlijke tegenspeler: de Bolero van Ravel, die nagenoeg onbewerkt gespeeld wordt. Het is een van die muziekwerken die haast automatisch een bepaalde dansvorm suggereren. Het lijkt echter wel alsof Greco's lichaam protesteert tegen dat automatisme, en schutterig, trillend en tastend een gepastere reactie zoekt. Nogal ironisch worden de laatste maten van de Bolero, met volledig orkest, overstemd door het geluid van kanonschoten, gevolgd door dat van een vuurwerk, terwijl Greco op een stoeltje neerzijgt.

Zit de spanning bij One voor een groot stuk in de verrassende respons van de danser op een overbekend muziekwerk, in Two gaat het om de verschillende reacties van twee briljante dansers op eenzelfde muziek, eenzelfde danspartituur en elkaar.

Bij de aanvang evolueren de dansers helemaal los van elkaar. Greco belandt opzij van de scène, en reageert heftig op het pompende ritme van de elektronische muziek. Bermudez Pascual staat, met de rug naar het publiek, helemaal achterin de scène. Haar bewegingen spelen in op achtergrondlagen in de muziek. Vergeleken met het bijna animale van Greco's uitbarsting zijn ze veel trager, beheerster, preciezer.

Op een bepaald ogenblik komen de twee dansers echter heel dicht tot elkaar en, alsof er een vonk overslaat, bewegen ze plots unisono.

Tenminste, ze voeren nagenoeg dezelfde bewegingen uit. Maar je krijgt de indruk dat het Greco is die leidt, en dat de volgorde van de bewegingen niet helemaal vastligt, zodat zijn partner aanhoudend op haar qui-vive moet zijn om de juiste volg-reflex te hebben. Omdat de dans vaak heel snel verloopt, verleent dat een sterke suspense aan het gebeuren.

Het boeiendst is echter de ongemeen sterke persoonlijkheid die beide dansers vertonen. Zelfs als ze precies hetzelfde gebaar maken, treden er enorme verschillen op tussen beiden. Verschillen in kracht, precisie, lijn van de bewegingen. De ene hoekiger en bruusker, met een schichtig verspringend hoofd. De andere ronder, meer afgewogen, vloeiender.

En dat is iets wat niet meer in woorden te vatten is.