Date 1999-09-22

Publication De Standaard

Performance(s) De drumleraar

Artist(s) De Sutter, Koen

Company / Organization Theater Zuidpool

Keywords drumleraar • paula • raymond • gootsteen • sutter • pinoy • sierens • soap • zuidpool • minnaar

"Drumleraar" wordt tijdsdocument

Antwerpen -- De drumleraar van Arne Sierens is op het eerste gezicht een flutverhaaltje, een soap zeg maar. In de regie van Koen De Sutter toont het verhaal zich af en toe als een aangrijpend tijdsdocument.

Paula, een gescheiden vrouw van rond de veertig, met een nette bloemenzaak, vraagt een drumleraar voor haar zoontje. Die man, Raymond, blijkt de halfbroer van haar vroegere minnaar (en drummer...) Serge. Een verdrongen episode in haar leven als drop-out en junkie komt plots in alle hevigheid terug naar boven.

In de enscenering van theater Zuidpool is alle anekdotiek geschrapt. Het decor is een kale witte vloer, met een koelkast in het midden, een stalen gootsteen links en een drumstel rechts. Het smetteloze beeld is een belangrijke metafoor voor de "grote kuis" die Paula (Marijke Pinoy) in haar leven gehouden heeft. De afwezigheid van een beeld, een situering van het verhaal, wordt echter ruimschoots gecompenseerd door de rockgroep Thou die in de achtergrond staat.

Hun aanwezigheid duidt op een subtiele manier wat zich tussen de regels van de weinig gepolijste spreektaal-dialogen afspeelt. In het begin worden de korte acteerscènes voortdurend doorsneden door een muzikaal intermezzo. Paula en Raymond (Jan Steen) veranderen dan in een oogwenk van personage. In plaats van de onwennig en schutterig pratende vreemdelingen die ze zijn, zien we ze uitbundig rondhossen.

Bijna ogenblikkelijk weet je zo dat hier ondergronds iets broedt. Later wordt steeds duidelijker dat de twee als het ware ook werkelijk van personage wisselen tijdens het stuk. Paula keert terug naar de jonge vrouw die ze tien jaar eerder was, Raymond neemt de identiteit van zijn broer aan. Zodra dit (bloedserieuze) rollenspel aan het lopen is, is er nauwelijks nog een "achterkant" aan de dialogen tussen deze twee mensen. De dialogen worden dan ook, zeer consequent, steeds minder doorbroken door muziek.

Die personagewissel, die de kern van de verhaalstof uitmaakt, is terug te voeren op opgekropte spanningen, zoals het onverwerkt verlies van een bewonderde broer en een minnaar, de treurnis om verraad en een stukgelopen relatie. Die spanningen worden in hun rauwste vorm uitgebraakt, zonder dat er op het einde een catharsis volgt.

Op dat punt is De drumleraar duidelijk geen soap. Wat Sierens hier onderliggend aankaart -- en daar krijgt het verhaal een universele dimensie -- is het onvermogen van deze twee mensen om wat ze beleven en begeren te structureren, vorm te geven, te verwerken. Hun hoofd is een chaos.

Hoe verder de voorstelling vordert, hoe groter de uitroeptekens, met soms briljante expressionistische vondsten. Als Pinoy met opgeschorte rok met haar achterste in de volle gootsteen neerploft, krijg je een letterlijke verbeelding van navrant kitchen-sink-drama.

Alleen, en dat is een spijtig, maar bijna onvermijdelijk minpunt van deze Drumleraar, wordt dit soort spanning niet altijd aangehouden. Soms zit het acteren dicht bij clichébeelden van ontredderde mensen. Maar het moet gezegd, De Sutter en zijn acteurs raken een heel eind in de goede richting.

Nog te zien in Theater Zuidpool in Antwerpen.