Junge Hunde etaleren schaamteloos hun emoties
Van onze medewerker ANTWERPEN -- Euro-Trashwas de naam die een Amerikaanse critica ooit bedacht voor alle Europese dansvoorstellingen die zich aan techniek niets gelegen laten, maar zich des te meer wentelen in een schaamteloze etalage van emoties. Vier voorstellingen van jonge kunstenaars, afgevaardigd door Europese kunstencentra naar het "Junge Hunde"-festival in de Antwerpse Monty, maken onmiddellijk duidelijk wat je je bij dat begrip moet voorstellen.
Als je de treitering van vier beschamend ondermaatse voorstellingen tenminste volhoudt. Wie men een dienst wil bewijzen met dit soort Publikumsbeschimpfungis maar de vraag.
Het publiek alvast niet. Nu daagt dat ook slechts met mondjesmaat op, want de tekstjes bij de voorstellingen in de programmabrochure staan zo bol van hoogdravend gezwets dat je de kijklust bij voorbaat vergaat.
Maar ook de kunstenaars die men met dit rondreizend circus, samengesteld door kunstencentra in Barcelona, Kopenhagen, Hamburg, Polverigi, Leeds, Ljubljana en Antwerpen een "internationaal forum" wil bieden, wordt een rad voor de ogen gedraaid. Men had hen beter aangemaand thuis bijzonder goed na te denken of ze wel geschikt waren een artistieke carrière aan te vatten.
Deze volstrekt kunstmatige "internationale" presentatie voor een halflege zaal geeft enkel een valse indruk dat er "internationaal" enige "uitwisseling" zou zijn. In werkelijkheid gebeurt er gewoon niets. De ondersteuning voor de onfortuinlijke kunstenaars is zelfs zo summier dat men bij drie opeenvolgende solo's in een zaal zelfs de moeite niet neemt om aan te kondigen wie optreedt.
De enigen die bij dit soort theatermarathons gebaat zijn, zijn de programmatoren zelf: zij kunnen bij de subsidiënten uitpakken met hun "inspanningen om een internationale uitwisseling van jonge kunstenaars" op gang te brengen, en in Eurogekke tijden staat dat natuurlijk nooit slecht. Bovendien weet je maar nooit of er tussen het gegijzelde kunstenaarskaf ook niet een beetje koren zit. Alles in een festival op een hoop vegen bespaart je alvast heel wat verplaatsingen om dat koren te gaan ontdekken. En bovendien, die jonge kunstenaars treden waarschijnlijk toch voor een habbekrats op. Dus als die zalen halfleeg zijn, is dat niet zo'n ramp. Het verbaast mij wel bijzonder dat de Antwerpse Monty zich voor dit soort programmatorencynisme leent.
O ja. Wat ik nu gezien heb? De solo "Please help yourself" van Jan Push (Hamburg), gedanst door Fiona Gordon, beet op zaterdagavond de spits af. Bij deze voorstelling over het verschil tussen uiterlijk en innerlijk van de solodanser maakte enige ironie het verder vrij pover uitgekiende spektakel nog draaglijk. De twee volgende solo's daarentegen waren niet te harden. Zonder een greintje zelfrelativering willen Anne Katrien Kallmoes en Anders Christiansen allerlei diepe zielenroerselen veruitwendigen, zonder zich ook maar een moment af te vragen of de manier waarop ze dat doen, begrijpelijk en/of boeiend om te bekijken is. In het geval van Andersen was er echter een bonus: zijn narcistische presentatie van een lijdend lichaam -- met niet weinig homoseksuele en perverse ondertonen -- werd op een bepaald ogenblik zo potsierlijk dat je het wel moest uitproesten van het lachen.
Het avondje werd afgerond (nu ja...) met een stuk uit 1991 van het Barcelonese ensemble "Senza Tempo". Hier twee dansers, een man en een vrouw, die zich uitleven in een sterk door Pina Bausch geïnspireerde associatieve beeldenreeks. Deze voorstelling was dan wel geen echte catastrofe zoals de voorgaande solo's, maar veel verder dan wat goede intenties en ideeën raakte het al evenmin. Daarvoor ontbrak gewoon metier en zelfkritiek. Het volstaat niet om de maniertjes van Pina na te doen, je moet ook haar nauwgezetheid en strengheid hebben. Pieter T'JONCK
