Brice Leroux en Sarah Ludi zijn twee dansers die jarenlang meedraaiden in Rosas. Continuüm is Leroux' eerste eigen choreografie .die hij samen met Ludi danst. Daarmee wordt, op de muziekkeuze na, dadelijk een grote afstand genomen van het idioom van Rosas.
Het programmablaadje toont vrij precies waar het hier om draait. De foto van de twee in elkaar verstrengelde dansers is omlijst door een kadertje in de vorm van een tv-scherm. En je krijgt inderdaad het gevoel dat de inzet, of de vraagstelling van deze dansen in hoofdzaak draait rond de wederzijdse beïnvloeding van waarneming, cadrage, belichting. En dat zijn nu net dingen die in videokunst vaker aan de orde zijn.
De eerste solo van Brice Leroux, op Drumming van Steve Reich, is bijzonder eenvoudig, minimalistisch zelfs van opzet. Een doek tegen de wand van de scène vormt de achtergrond voor de figuur van Leroux. Op de obsederende ritmes van Reichs muziek, doet die in wezen niet veel anders dan meewiegen met de heupen. Meestal zwieren zijn knieën daarbij gelijktijdig van links naar rechts, soms wijken ze ook uit elkaar. Heel zelden slechts komen ook zijn hoofd en zijn armen even in het geding.
Wat vooral van belang lijkt te zijn is de interactie van dit thema met minieme variaties, met de subtiel verschuivende belichting en kleurvariaties van het achterdoek. Daardoor zie je soms een zuiver schimmenspel, maar onmerkbaar verschuift dat naar een helder beeld, vol details van de danser.
Het duo dat volgt, speelt nog veel uitdrukkelijker met de waarneming. Eerst zie je slechts een kleine lichtvlek. Het duurt bijzonder lang voor je uiteindelijk doorhebt dat Ludi en Leroux achter elkaar, en met de armen verstrengeld, op scène staan. De bewegende massa's zijn de armen en handen die om elkaar heen kronkelen.
Pas als Ludi's hele romp belicht is (Leroux blijft zich verschuilen achter haar) zien we hoe het motief van de vier armen op vreemde wijze ook terugkeert in een amper zichtbaar licht- en donkerkleurig bandmotief op Ludi's armen. Bij het einde van het stuk keert dat motief nogmaals terug in een videobeeld.
Een bevreemdend laatste stukje, waarin Ludi met luide voetstap onzichtbaar cirkelt rond Leroux, brengt je niet veel verder.
Of deze Continuüm de aanzet is van een eigen choreografisch onderzoek, of een vrijblijvende vingeroefening, is niet helemaal uit te maken. Dat geeft het voordeel van de twijfel voor deze toch uitstekende dansers.
"Continuüm", van Brice Leroux en Sarah Ludi. Leuven, Stuc, 28 januari.
