Date 1999-01-09
Publication De Standaard
Performance(s) Saints and singing
Artist(s) Wilson, Bob
Company / Organization
Keywords saints • steins • prelude • singing • grijns • instrumenten • glas • dezelfde • vrolijke • acteurs
Bob Wilson brengt ingenieuze poppetjesmechaniek op gang
Van onze medewerker ANTWERPEN -- Van
Precies daaruit ontstaat echter een bijzondere betovering. Dit is "puur" theater. Omdat het zijn eigen middelen onderzoekt en -- in dit geval -- vooral celebreert.
De allereerste woordenloze scène, een prelude op
Dan maakt de bediende nogmaals haar opwachting. Haar nors-uitgestreken gelaatsuitdrukking maakt weer plaats voor een grijns. Precies dezelfde als tevoren, alleen kan je vermoeden dat ze nu iets anders betekent. Maar wat? Dat is niet te achterhalen.
Wilson behandelt zijn acteurs als marionetten, die zoals in Kleists beroemde tekst over het marionettentheater, aan hun beperkte uitdrukkingsmogelijkheden en gebrek aan zelfbewustzijn hun fascinerende charme ontlenen. Dat wordt in het hele stuk consequent volgehouden. Het is zelfs alsof wat je ziet een ingenieuze poppetjesmechaniek is, die van de prelude tot het einde zonder haperen afloopt.
Elk "poppetje" heeft zijn eigen attributen, ook in de nauwgezette bewegingen. Je hebt de vrolijke dikkerd die rondhuppelt, de krijsende juffrouw, het dametje met het pistool aan het hoofd dat rondjes draait, de kleine en grote vrouw met de wapperende, visachtige handen.... Ze vallen nooit uit hun rol en lijken ook, als door een onzichtbare kracht, in steeds dezelfde verhoudingen tegenover elkaar te komen staan.
Het kinderlijke, bijna carnavaleske van dit spel wordt nog extra onderstreept door begin- en eindaankondiging van het stuk: een groot doek waarop in krullerige en schreeuwerig gekleurde letters de titel van het stuk staat. Komt dat allen zien!
De ondertitel "an operetta" wijst in dezelfde richting en wordt door de muziek van
Ze worden erg expressief, maar niet bijzonder toonvast gezongen door de acteurs. Soms worden de instrumenten en stemmen echter op zich, vanwege hun eigen expressiviteit, ingezet. De trombone uiteraard, waarvan de plotse uithalen een donderslag bij heldere hemel voorstellen. Of de stemmen, die op het einde samen een reusachtig kikkerkoor uitmaken.
Toch is dit stuk allerminst simpel. Integendeel, het is verbluffend in zijn technische en formele inventiviteit. Wilson laat bewegingen, kleuren en beelden op haast vanzelfsprekende wijze voortdurend in elkaar overkantelen.
Voor de acteurs heeft dat zijn consequenties. Je beseft nauwelijks dat het geheel beantwoordt aan zeer strikte regels van geometrie en cadrage, met telkens de opeenvolging van een proloog (het liedje
Hetzelfde materiaal wordt op steeds andere wijzen gecombineerd. En dat is inderdaad niet na te vertellen, maar alleen te beleven.