Date 1998-01-22

Publication De Standaard

Performance(s) Edward • Fernando (un homme lourd)

Artist(s) David Hernandez

Company / Organization

Keywords hernandez • lourd • edward • fernando • homme • bril • werkelijk • schoenen • tafeltje • pose

Danser laat zichzelf (niet) zien

De Amerikaan David Hernandez heeft in België een zekere dansreputatie verworven, eerst door zijn werk bij Damaged Goods, later als danser in improvisatieprojecten, onder meer met Meg Stuart, en als begeleider van diverse improvisatieworkshops. Met twee solochoreografiën voor zichzelf zet hij nu ook zijn eerste stappen als choreograaf. Edward en Fernando (un homme lourd) zijn de aanloop naar een groter project later dit jaar.

In een uitgebreide tekst noemt Hernandez de zoektocht naar het unieke, het hyperindividueelste in de interpretatie van dans het uitgangspunt van zijn choreografisch onderzoek. "The person within the form and the individual human experience". Met enige goede wil kan je in de opzet van Edward ook zien hoe hij dat allerindividueelste opvat: als een pit die ontdekt wordt na het afpellen van de ruwe korst van vreemde elementen die de eigen identiteit inbolsteren.

Het eerste beeld van de voorstelling toont een man die met merkwaardig verdraaide voeten in schoenen met plateauzolen pver de scène hobbelt, het lichaam versteven in een rigiede pose. Een bril met foto's van twee ogen op de plaatsen van de glazen ontnemen ons het uitzicht op zijn ware gelaat. Op vernuftige wijze pelt eerst zijn jas af, als de verdorde huid van een slang. Bril, hemd en schoenen volgen, en we zien de danser met naakt bovenlijf.

Wat volgt is echter heel wat minder overtuigend dan dit eerste - niet werkelijk originele, maar wel mooi verpakte - beeld. Hernandez voert zijn lichaam door een reeks exercities, die van onwennig en voorzichtig naar krampachtig lopen, alsof hij geleidelijk aan de ware mogelijkheden en driften van zijn lichaam ontdekt. Ook dit is geen bijzonder origineel beeld. Op zich niet echt een bezwaar, ware het niet dat de retoriek van deze pose erg zwaar gaat doorwegen.

We zien een dans die schijnbaar vooral een intellectueel en/of moreel gebod volgt. Als zodanig verrast hij zelden door momenten waarin het lichaam werkelijk een soort onverwachte "vreemdheid" krijgt.

Hoewel ik grif aanneem dat veel van de bewegingen die Hernandez ons voortovert voor hem werkelijk iets essentieels over hemzelf aanduiden, krijg ik er als kijker moeilijk of helemaal geen hoogte van. De naïviteit van het uitgangspunt (in zekere zin vindt Hernandez het warm water uit) maakt het kijken naar deze zelfonthulling zelfs enigszins irritant.

Fernando (un homme lourd) wordt opgebouwd vanuit enkele eerder verrassende beelden: een man in sportkledij die ondersteboven ophangt tegen een donkerrood fluweelbehang; een man die opgehangen is in een lang avondkleed en mét zenuwachtige vingers frunnikt aan dit gewaad dat zijn lichaam onbereikbaar maakt; een man ten slotte die, gelegen onder een glazen tafeltje, een boek leest dat er omgekeerd boven opengevouwen ligt. Tegen dit tafeltje leunt een vrouw die hem in een volgend beeld als een verstijfd lijk rechthoudt, terwijl een opgezette hond toekijkt.

Vanuit deze positie zet Hernandez een dans aan die in zijn soms nogal wilde nonchalance een soort ontsnapping lijkt te zijn uit de vroegere lethargische, verstarde voorstellingen. En dan zie je pas goed dat Hernandez een uitstekend danser is. Op dat moment krijg je ook een werkelijk boeiend beeld van de man. Dat zou genoeg moeten zijn.